ผมขอระบาย และขอความเห็น จากพี่ๆและเพื่อนๆด้วยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า...
สมัยมัธยม ผมอกหักครั้งแรก เธอเข้ามาปลอบผม และให้กำลังใจผม จากที่ผมเสียใจ กลับไม่รู้สึกเสียใจแล้วตั้งแต่มีเธอเข้ามา เธอ เป็นเพื่อนผมในห้องครับ และเธอกับเพื่อนผมก้อกำลังดูใจกันอยู่ ผมกับเธอ คุยกันทุกวัน แบบเพื่อน (ตอนนั้นผมคิดแบบนั้น) นับวันเข้า จากเพื่อนธรรมดา กลายเป็นเพื่อนสนิท เราเริ่มสนิทกัน เธอคอยช่วย ผมในเรื่องเรียนตลอด จับผมไปติวพร้อมเธอ จนในที่สุดเพื่อนผมก้อเข้าใจผิด ว่าเราสองคน คบกัน (ซ฿่งผมเองไม่รู้ว่าเลิกกัน เพราะเธอไม่บอกผมซักคำ) จนเพื่อนผม อยู่ดีๆ มาบอกผม ฝากดูแลเธอด้วย (ตอนนั้นผม งง สิครับ) มารู้ตอนหลัง จากเพื่อนอีกคน เพื่อนผมเลิกกับเธอแล้ว ผมเลยถามเธอว่า ทำไมไม่บอกผม ผมจะเคลียร์ให้ แต่ เธอบอกไม่เป็นไรหรอก เลิกก้อเลิกไป
ตอนนั้น ผมรีบถอยห่างจากเธอทันที เธอเองก็แปลก ไม่ได้ถามผมเลย ว่าผมเป็นอะไร จนในที่สุด ผมก้อเป็นฝ่ายเข้าไปพูดคุยกับเธอก่อน ทุกอย่างเลยกลับมาเหมือนเดิมและเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วย เธอเหมือนคอยห่วง คอยเตือนผม และคอยให้กำลังใจผม แต่ก็ไม่วาย โดนเพื่อนแซว ว่าเราแอบคบกันหรือเปล่า ซึ่งเราสองคนเมื่อต่างได้ยิน ก้อเงียบทั้งคู่ เพราะผมไม่รู้ว่า นั่นเราได้คบกันไหม บอกรักก้อไม่เคย มีแต่บอกฝันดีทุกคืนเท่านั้น จนในที่สุด เธอมาบอก ให้ผมกับเธอเลิกโทหากันและเลิกเล่นกันที่โรงเรียน(เราเจอกันมักเล่นด้วยกันเหมือนเด็กๆ) ผมบอกว่าได้ เพราะผมเข้าใจ แต่ มันไม่ง่ายอย่างงั้นหรอกครับ คนมันเคยทำแบบไหน มันก้อยังทำแบบนั้น ผมก้อมีเผลอไปบ้าง แต่ไม่เหมือนแต่ก่อน บางครั้ง ผมมีปันหา เธอมักเป็นกำลังใจให้ผมตลอด และผมเองก้อจะช่วยเหลือเธอในสิ่งที่คิดว่าจะทำได้ วันเกิดเธอ ไม่มีสักปีที่ผม จะพลาด งานวัดที่โรงเรียน ผมโทให้เธออกมาหา(บ้านเธออยู่หลังวัดติดกับโรงเรียน) แปลกเหมือนกัน เธอยอมออกมา ทั้งๆที่เธอบอกว่าพ่อไม่ให้ออก (มารู้อีกที เธอตื๊อพี่ชายเธอให้พาเธอมา) ผมคิดว่าเธอชอบผม และผมเองก้อ ชอบเธอเหมือนกันแต่มันไม่รู้ว่าผมชอบเธอตอนไหน ผมแอบบอกชอบเธอ(นึกว่าหลับไปแล้ว) เพราะ ปกติ ผมกับเธอคุยกันเสร็จ ผมจะไม่วาง รอให้เงินหมด แล้วตัดไปเอง หรือไม่ผม ก้อ จะวางเอง แต่เธอก้อไม่พูดไม่บอกอะไรเลย ว่าเธอยังไม่นอน แต่ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนครับ เมื่อเธอกับเพื่อนในห้องมีปันหากัน ผมเลย เข้าไปเป็นคนกลาง หวังจะช่วยแบบเป็นกลาง แต่สุดท้าย ผมโดนสองฝ่ายเกลียดและงอนผม ซึ่งตอนนั้นผมเองก้อใช้อารมณ์ เลยไม่คุยกับใครเลย จนในที่สุดเพื่อนอีกคน มาบอกขอโทษผม ซึ่งผมก้อไม่ว่าอะไร แต่เธอนี่สิ งอนผมไม่หาย ผมเลย เข้าไปขอโทษเธอ เธอบอกว่า ไม่ได้โกรธผมเลย ผมเลย โอเคร คิดว่าทุกอย่างน่าจะจบ แต่ เพื่อนผมบอกว่า เหตุการณ์ตอนนั้น เธอร้องไห้ ผมเลยโทไปถามเธอว่าเป็นอะไร มีรัยเล่าให้ฟังได้นะ เห็นเพื่อนบอกว่าร้องหรอ? เธอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้ร้อง (ผมเชื่อเธอสนิท) หลังจากนั้นอะไรไม่รู้ทำให้ผมกับเธอห่างกัน จนจบ ม.5 ผมบอกชอบเธอตรงๆเลย เธอบอกว่า ผมเคยบอกเธอแล้ว ผมตกใจสิ เลยถามว่าบอกตอนไหน ไม่เค๊ยยย(เสียงสูง) เธอบอกว่าตอนนั้นเธอยังไม่หลับ ผมเขินสิครับ เธอรู้มานาน แต่เธอเงียบครับไม่ยอมบอก หรือตอบผมเลย พอกลับมาบ้าน ผมโทไปขอคำตอบ เธอบอกว่าถ้าไม่บอกผมโกรธนะ ไม่โทไปคุยด้วยแล้ว นานเป็นชั่วโมงเลยครับ และแล้วเธอก้อตอบกลับมาเป็นข้อความ เธอส่งมาบอกทางข้อความ ว่าเป็นเพื่อนกันหน่ะดีแล้ว ผมบอกว่าไม่เป็นรัย (ตอนนั้นคิดในใจว่า เรียนจบก่อน ค่อยบอกอีกที เพราะเธออาจอายเพื่อนก้อได้ ตอนนั้นผมคิดแบบนี้) จนวันที่ผมเรียนจบก้อมาถึง แต่ผมไม่ได้เรียนต่อ เพราะมีปันหาทางบ้าน แต่เธอเรียนต่อ เราขาดการติดต่อกันนาน1เดือน และแล้วผมก้อส่งข้อความไปสารภาพกับเธออีกครั้ง ว่าผมยังชอบเธออยู่ ผมไม่เคยลืมเธอเลย แม้จะพยายามแล้วก้อตาม ลบเธอออกจากความทรงจำไม่ได้ ไม่ถึง1วัน เธอตอบกลับมา ว่า เธอคิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น ไม่ว่าจะเมื่อก่อน หรือ ว่า หลังจากนี้ เธอบอก ขอโทษผมด้วยที่เคยทำร้ายจิตใจผม และวันเกิดผมก้อไม่เคยมีของขวัญให้ผมเลย ทั้งๆที่ผม มีให้เธอทุกปี และคอยช่วยเหลือเธอเสมอมา
ทั้งหมดนี่แหละครับ ผมสงสัย ว่า ทำไม ที่ผ่านมา ทำไมเธอดีกับผมเหลือเกิน และผมผิดหรือ? ที่ผมอยากซื้อนู่น ซื้อนี่ ให้เธอ เธอบอกไม่เอาเพราะเกรงใจผม แต่ผมเต็มใจให้ ตุ๊กตา ผมจำได้ ว่าให้เธอไปทั้งหมดกี่ตัว ของขวัญ จำได้ ว่าให้เธอไปกี่กล่อง
แล้วที่ผ่านมา ที่เธอคอยเป็นห่วงผม ให้กำลังใจ เวลาที่ผมไม่มีใคร มันคืออะไร? หรือผมคิดไปเองคนเดียว ขนาดทุกวันนี้เพื่อนๆที่เรียนจบมาด้วยกัน ยังตามมาถามผมเลย ว่าเป็นแฟนกับเธอยัง ผมก้อได้แต่เงียบและตอบว่า ป่าว!!! นี่แหละครับเรื่องของผม ขอโทษด้วยนะครับ อาจจะยาวไปนิด และขอบคุณครับที่ให้ผมได้ระบาย
ที่ผ่านมา แค่เพื่อน จริงหรือ?
เรื่องมีอยู่ว่า...
สมัยมัธยม ผมอกหักครั้งแรก เธอเข้ามาปลอบผม และให้กำลังใจผม จากที่ผมเสียใจ กลับไม่รู้สึกเสียใจแล้วตั้งแต่มีเธอเข้ามา เธอ เป็นเพื่อนผมในห้องครับ และเธอกับเพื่อนผมก้อกำลังดูใจกันอยู่ ผมกับเธอ คุยกันทุกวัน แบบเพื่อน (ตอนนั้นผมคิดแบบนั้น) นับวันเข้า จากเพื่อนธรรมดา กลายเป็นเพื่อนสนิท เราเริ่มสนิทกัน เธอคอยช่วย ผมในเรื่องเรียนตลอด จับผมไปติวพร้อมเธอ จนในที่สุดเพื่อนผมก้อเข้าใจผิด ว่าเราสองคน คบกัน (ซ฿่งผมเองไม่รู้ว่าเลิกกัน เพราะเธอไม่บอกผมซักคำ) จนเพื่อนผม อยู่ดีๆ มาบอกผม ฝากดูแลเธอด้วย (ตอนนั้นผม งง สิครับ) มารู้ตอนหลัง จากเพื่อนอีกคน เพื่อนผมเลิกกับเธอแล้ว ผมเลยถามเธอว่า ทำไมไม่บอกผม ผมจะเคลียร์ให้ แต่ เธอบอกไม่เป็นไรหรอก เลิกก้อเลิกไป
ตอนนั้น ผมรีบถอยห่างจากเธอทันที เธอเองก็แปลก ไม่ได้ถามผมเลย ว่าผมเป็นอะไร จนในที่สุด ผมก้อเป็นฝ่ายเข้าไปพูดคุยกับเธอก่อน ทุกอย่างเลยกลับมาเหมือนเดิมและเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วย เธอเหมือนคอยห่วง คอยเตือนผม และคอยให้กำลังใจผม แต่ก็ไม่วาย โดนเพื่อนแซว ว่าเราแอบคบกันหรือเปล่า ซึ่งเราสองคนเมื่อต่างได้ยิน ก้อเงียบทั้งคู่ เพราะผมไม่รู้ว่า นั่นเราได้คบกันไหม บอกรักก้อไม่เคย มีแต่บอกฝันดีทุกคืนเท่านั้น จนในที่สุด เธอมาบอก ให้ผมกับเธอเลิกโทหากันและเลิกเล่นกันที่โรงเรียน(เราเจอกันมักเล่นด้วยกันเหมือนเด็กๆ) ผมบอกว่าได้ เพราะผมเข้าใจ แต่ มันไม่ง่ายอย่างงั้นหรอกครับ คนมันเคยทำแบบไหน มันก้อยังทำแบบนั้น ผมก้อมีเผลอไปบ้าง แต่ไม่เหมือนแต่ก่อน บางครั้ง ผมมีปันหา เธอมักเป็นกำลังใจให้ผมตลอด และผมเองก้อจะช่วยเหลือเธอในสิ่งที่คิดว่าจะทำได้ วันเกิดเธอ ไม่มีสักปีที่ผม จะพลาด งานวัดที่โรงเรียน ผมโทให้เธออกมาหา(บ้านเธออยู่หลังวัดติดกับโรงเรียน) แปลกเหมือนกัน เธอยอมออกมา ทั้งๆที่เธอบอกว่าพ่อไม่ให้ออก (มารู้อีกที เธอตื๊อพี่ชายเธอให้พาเธอมา) ผมคิดว่าเธอชอบผม และผมเองก้อ ชอบเธอเหมือนกันแต่มันไม่รู้ว่าผมชอบเธอตอนไหน ผมแอบบอกชอบเธอ(นึกว่าหลับไปแล้ว) เพราะ ปกติ ผมกับเธอคุยกันเสร็จ ผมจะไม่วาง รอให้เงินหมด แล้วตัดไปเอง หรือไม่ผม ก้อ จะวางเอง แต่เธอก้อไม่พูดไม่บอกอะไรเลย ว่าเธอยังไม่นอน แต่ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนครับ เมื่อเธอกับเพื่อนในห้องมีปันหากัน ผมเลย เข้าไปเป็นคนกลาง หวังจะช่วยแบบเป็นกลาง แต่สุดท้าย ผมโดนสองฝ่ายเกลียดและงอนผม ซึ่งตอนนั้นผมเองก้อใช้อารมณ์ เลยไม่คุยกับใครเลย จนในที่สุดเพื่อนอีกคน มาบอกขอโทษผม ซึ่งผมก้อไม่ว่าอะไร แต่เธอนี่สิ งอนผมไม่หาย ผมเลย เข้าไปขอโทษเธอ เธอบอกว่า ไม่ได้โกรธผมเลย ผมเลย โอเคร คิดว่าทุกอย่างน่าจะจบ แต่ เพื่อนผมบอกว่า เหตุการณ์ตอนนั้น เธอร้องไห้ ผมเลยโทไปถามเธอว่าเป็นอะไร มีรัยเล่าให้ฟังได้นะ เห็นเพื่อนบอกว่าร้องหรอ? เธอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้ร้อง (ผมเชื่อเธอสนิท) หลังจากนั้นอะไรไม่รู้ทำให้ผมกับเธอห่างกัน จนจบ ม.5 ผมบอกชอบเธอตรงๆเลย เธอบอกว่า ผมเคยบอกเธอแล้ว ผมตกใจสิ เลยถามว่าบอกตอนไหน ไม่เค๊ยยย(เสียงสูง) เธอบอกว่าตอนนั้นเธอยังไม่หลับ ผมเขินสิครับ เธอรู้มานาน แต่เธอเงียบครับไม่ยอมบอก หรือตอบผมเลย พอกลับมาบ้าน ผมโทไปขอคำตอบ เธอบอกว่าถ้าไม่บอกผมโกรธนะ ไม่โทไปคุยด้วยแล้ว นานเป็นชั่วโมงเลยครับ และแล้วเธอก้อตอบกลับมาเป็นข้อความ เธอส่งมาบอกทางข้อความ ว่าเป็นเพื่อนกันหน่ะดีแล้ว ผมบอกว่าไม่เป็นรัย (ตอนนั้นคิดในใจว่า เรียนจบก่อน ค่อยบอกอีกที เพราะเธออาจอายเพื่อนก้อได้ ตอนนั้นผมคิดแบบนี้) จนวันที่ผมเรียนจบก้อมาถึง แต่ผมไม่ได้เรียนต่อ เพราะมีปันหาทางบ้าน แต่เธอเรียนต่อ เราขาดการติดต่อกันนาน1เดือน และแล้วผมก้อส่งข้อความไปสารภาพกับเธออีกครั้ง ว่าผมยังชอบเธออยู่ ผมไม่เคยลืมเธอเลย แม้จะพยายามแล้วก้อตาม ลบเธอออกจากความทรงจำไม่ได้ ไม่ถึง1วัน เธอตอบกลับมา ว่า เธอคิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น ไม่ว่าจะเมื่อก่อน หรือ ว่า หลังจากนี้ เธอบอก ขอโทษผมด้วยที่เคยทำร้ายจิตใจผม และวันเกิดผมก้อไม่เคยมีของขวัญให้ผมเลย ทั้งๆที่ผม มีให้เธอทุกปี และคอยช่วยเหลือเธอเสมอมา
ทั้งหมดนี่แหละครับ ผมสงสัย ว่า ทำไม ที่ผ่านมา ทำไมเธอดีกับผมเหลือเกิน และผมผิดหรือ? ที่ผมอยากซื้อนู่น ซื้อนี่ ให้เธอ เธอบอกไม่เอาเพราะเกรงใจผม แต่ผมเต็มใจให้ ตุ๊กตา ผมจำได้ ว่าให้เธอไปทั้งหมดกี่ตัว ของขวัญ จำได้ ว่าให้เธอไปกี่กล่อง
แล้วที่ผ่านมา ที่เธอคอยเป็นห่วงผม ให้กำลังใจ เวลาที่ผมไม่มีใคร มันคืออะไร? หรือผมคิดไปเองคนเดียว ขนาดทุกวันนี้เพื่อนๆที่เรียนจบมาด้วยกัน ยังตามมาถามผมเลย ว่าเป็นแฟนกับเธอยัง ผมก้อได้แต่เงียบและตอบว่า ป่าว!!! นี่แหละครับเรื่องของผม ขอโทษด้วยนะครับ อาจจะยาวไปนิด และขอบคุณครับที่ให้ผมได้ระบาย