สวัสดีครับ ขอเข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เป็นครับ เข้าสังคมไม่เป็นในที่นี่หมายถึง ไม่สามารถเข้าไปพูดคุย หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนแปลกหน้าได้อ่ะครับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยนะครับแต่มันไม่รู้จะคุยอะไร จะพูดอะไรออกไป ก็กลัวว่าจะเผลอพูดอะไรโง่ๆออกไป หรือกลัวว่าจะทำตัวแปลกๆให้คนอื่นเขาเห็น จนผมดูเหมือนคนหยิ่งหรือไม่ก็โลกส่วนตัวสูงในสายตาคนอื่นไปน่ะครับ ส่วนเรื่องเพื่อนนี่จะบอกว่าไม่มีเลยก็ได้ครับ เพราะมีแต่เพื่อนเก่าสมัยตั้งแต่ ม.ต้น ที่นานๆจะติดต่อมาที แต่ไม่ได้เห็นหน้ามานานแล้วครับ
ตอน ม.ต้น ผมเคยมีกลุ่มเพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่นะครับ แต่พอขึ้น ม.ปลาย สำหรับผมมันเหมือนวันอวสานของโลกเลยครับ เพราะผมเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ต้องไปอยู่ห้องอื่นเพียงคนเดียว นั้นแหละครับ ที่อาการอย่างที่กล่าวมาเริ่มแสดงผลขึ้น
แล้วผมก็ใช้ชีวิต ม.ปลาย เหมือนเป็นอะมีบาเลยครับ ถ้าไม่สังเกตุนี่ก็มองไม่เห็น บางวันก็แทบจะไม่ได้พูดกับใครเลย แล้วมันก็ทำให้ผมโดดเรียนทุกครั้งที่มีโอกาส โอกาสที่ว่าหมายถึงครูไม่เช็คชื่อน่ะครับ บางที่ก็โดดคาบหรือ2คาบต่อวัน แต่พอมาช่วง ม.6 นี่ เช็คไม่เช็คก็ไม่สนล่ะครับ โดดทุกครั้งที่ไม่มีอารมณ์เรียน การโดดเรียนของผมไม่ใช่โดดไปทำเรื่องไม่ดีอะไรนะครับ แต่โดดไปหามุมนอนฟังเพลง อ่านการ์ตูนหรืออ่านนิยาย ในโรงเรียนนั้นแหละครับ
และแล้วก็มาถึงคราวอวสานโลกหรือไม่ครั้งนี้ก็เป็นอวสานกาแล็คซี่ของผมเลยก็ว่าได้ มันคือการเข้ามหาลัยครับ จากที่เป็นอะมีบาอยู่แล้วคราวนี้ ผมกลายเป็นอากาศธาตุเลยครับ ไม่กล้าสุงสิงกับใคร ทำตัวไม่ถูกเวลาต้องทำอะไรร่วมกับคนอื่น จนชีวิตของผมเริ่มมีปัญหา ผมไม่มีความสุขเลยในแต่ละวันที่ไปเรียนจนสุดท้าย ผมดร็อปเรียนไปในเทอมที่สอง เพราะคิดว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้น แต่ มันทำให้รู้ว่าผมคิดผิดครับ จริงๆแล้วผมไม่มีความสุขในทุกๆวันเลยครับและแล้วผมก็ลาออก
ผมใช้ชีวิตอย่างล่องลอยอยู่นานพอสมควร คิดกลับไปกลับมาว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี จนสุดท้ายผมได้เลือกที่จะแอดมิชชั่นเข้าคณะเดิมและมหาลัยเดิม
แล้วมหาลัยก็กำลังจะเปิดในอีกประมาณ 1 เดือนที่จะถึง ตอนนี้ผมกลัว กลัวมากๆเลยด้วยว่ามันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง กลัวว่าการเริ่มใหม่ครั้งนี้ของผมมันจะกลายเป็นการกลับไปตายที่เดิม
ใครมีวิธีอะไรก็ได้ช่วยผมทีครับ ผมไม่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวังอีก เพราะมันทำให้รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไร้ประโยชน์ แล้วรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ
ผมไม่อยากกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง.
เข้าสังคมไม่เป็น คุยไม่เก่ง แถมขี้อายด้วย ตอนนี้ไม่ต่างจากอากาศธาตุเลย T_T ใครมีวิธีแก้บ้าง ช่วยทีครับ
ผมเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เป็นครับ เข้าสังคมไม่เป็นในที่นี่หมายถึง ไม่สามารถเข้าไปพูดคุย หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนแปลกหน้าได้อ่ะครับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยนะครับแต่มันไม่รู้จะคุยอะไร จะพูดอะไรออกไป ก็กลัวว่าจะเผลอพูดอะไรโง่ๆออกไป หรือกลัวว่าจะทำตัวแปลกๆให้คนอื่นเขาเห็น จนผมดูเหมือนคนหยิ่งหรือไม่ก็โลกส่วนตัวสูงในสายตาคนอื่นไปน่ะครับ ส่วนเรื่องเพื่อนนี่จะบอกว่าไม่มีเลยก็ได้ครับ เพราะมีแต่เพื่อนเก่าสมัยตั้งแต่ ม.ต้น ที่นานๆจะติดต่อมาที แต่ไม่ได้เห็นหน้ามานานแล้วครับ
ตอน ม.ต้น ผมเคยมีกลุ่มเพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่นะครับ แต่พอขึ้น ม.ปลาย สำหรับผมมันเหมือนวันอวสานของโลกเลยครับ เพราะผมเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ต้องไปอยู่ห้องอื่นเพียงคนเดียว นั้นแหละครับ ที่อาการอย่างที่กล่าวมาเริ่มแสดงผลขึ้น
แล้วผมก็ใช้ชีวิต ม.ปลาย เหมือนเป็นอะมีบาเลยครับ ถ้าไม่สังเกตุนี่ก็มองไม่เห็น บางวันก็แทบจะไม่ได้พูดกับใครเลย แล้วมันก็ทำให้ผมโดดเรียนทุกครั้งที่มีโอกาส โอกาสที่ว่าหมายถึงครูไม่เช็คชื่อน่ะครับ บางที่ก็โดดคาบหรือ2คาบต่อวัน แต่พอมาช่วง ม.6 นี่ เช็คไม่เช็คก็ไม่สนล่ะครับ โดดทุกครั้งที่ไม่มีอารมณ์เรียน การโดดเรียนของผมไม่ใช่โดดไปทำเรื่องไม่ดีอะไรนะครับ แต่โดดไปหามุมนอนฟังเพลง อ่านการ์ตูนหรืออ่านนิยาย ในโรงเรียนนั้นแหละครับ
และแล้วก็มาถึงคราวอวสานโลกหรือไม่ครั้งนี้ก็เป็นอวสานกาแล็คซี่ของผมเลยก็ว่าได้ มันคือการเข้ามหาลัยครับ จากที่เป็นอะมีบาอยู่แล้วคราวนี้ ผมกลายเป็นอากาศธาตุเลยครับ ไม่กล้าสุงสิงกับใคร ทำตัวไม่ถูกเวลาต้องทำอะไรร่วมกับคนอื่น จนชีวิตของผมเริ่มมีปัญหา ผมไม่มีความสุขเลยในแต่ละวันที่ไปเรียนจนสุดท้าย ผมดร็อปเรียนไปในเทอมที่สอง เพราะคิดว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้น แต่ มันทำให้รู้ว่าผมคิดผิดครับ จริงๆแล้วผมไม่มีความสุขในทุกๆวันเลยครับและแล้วผมก็ลาออก
ผมใช้ชีวิตอย่างล่องลอยอยู่นานพอสมควร คิดกลับไปกลับมาว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี จนสุดท้ายผมได้เลือกที่จะแอดมิชชั่นเข้าคณะเดิมและมหาลัยเดิม
แล้วมหาลัยก็กำลังจะเปิดในอีกประมาณ 1 เดือนที่จะถึง ตอนนี้ผมกลัว กลัวมากๆเลยด้วยว่ามันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง กลัวว่าการเริ่มใหม่ครั้งนี้ของผมมันจะกลายเป็นการกลับไปตายที่เดิม
ใครมีวิธีอะไรก็ได้ช่วยผมทีครับ ผมไม่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวังอีก เพราะมันทำให้รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไร้ประโยชน์ แล้วรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ
ผมไม่อยากกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง.