จูดี้คบกับชายหนุ่มอยู่คนนึงค่ะ
เราสองคนประสบกับปัญหาที่ว่าเราไม่ได้อยู่ใกล้กัน (คนละประเทศ)
และเวลาที่เราจะใช้มาคุยกันก็แทบจะเรียกได้ว่า "ไม่มีเลย"
......................................................................
ผู้ชายคนนี้แก่กว่าจูดี้ค่ะ เขากำลังเรียนและทำงานส่งตัวเองและดูแลแม่
ตอนแรกเค้านัดจูดี้ไว้ว่าเค้าจะบินมาหาแน่นอนเลยปิดเทอมนี้นะ
หลังจากผ่านช่วงสอบ ซึ่งเป็นช่วงที่เราไม่ได้คุยกันเลย 2 อาทิตย์เต็มๆ
ช่องว่างช่องใหญ่ก็เกิดขึ้นกับจูดี้ค่ะ .... จูดี้รู้สึกว่า "เออนะ...ไม่มีเค้าชีวิตเราก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป"
หลังจากเค้าสอบเสร็จไม่นาน...เค้าก็ส่งข้อความมาบอกจูดี้ว่า
จย: ตัวเอง....เค้าบินไปหาตัวเองไม่ได้แล้วนะ ขอโทษจริงๆ....แม่เค้าป่วย
จด: เหรอ ไม่เป็นไรหรอก...เค้าเตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าจะได้ยินคำนี้
จย: ตัวเองหมายความว่ายังไง
จด: ก็ตัวเองต้องเรียน ต้องทำงาน ต้องดูแลแม่ แล้วยิ่งแม่มาป่วยอีก...คงไม่มีเงินมาเที่ยวหรอก
จย: ผมขอโทษ
จด: ก็งี้แหล่ะ ตัวเองเป็นนักเรียนนิ
หลังจากจบการสนทนาครั้งนั้น เราก็ไม่ได้คุยกันอีกพักใหญ่ ( ประมาณ 1 อาทิตย์ )
จูดี้ส่งข้อความไปหา....เขาอ่าน แต่ไม่ตอบ... (นี่คือข้อเสียของไลน์นะคะ บอกให้ตูรู้ให้น้อยใจทำไมก็ไม่รู้)
จนสุดท้ายเมื่อคืนนี้.....จูดี้ว่า....ความสัมพันธ์แบบที่ไม่รู้ว่าจะไปในทิศทางไหนของเราควรจบเสียที
จูดี้มีเหตุผลให้ตัวเองว่า
1. เราและเค้าอยู่ห่างกันเกินไป
2. เราทำงานแล้ว ไม่มีภาระอะไร แต่เค้ายังเรียนอยู่ และมีภาระต้องรับผิดชอบมากมาย
3. เรามีเวลามากเกินไป เค้าไม่มีเวลาให้เรา
4. เราคุยกันน้อยลง
แต่ไม่ว่าจะเหตุผลร้อยพันประการใดๆ สุดท้ายเหตุผลของจูดี้ที่จะบอกเลิกเค้าก็คือ ....จูดี้ไม่ได้รักเขาแล้ว........
เมื่อคืนนี้
จด: จย.....อยู่มั๊ย? เรามีเรื่องที่ต้องคุยกับเธอ
จย: อ้าว...อืม อยู่
จด: โอเค..คือว่า
จย: เราทำงานอยู่น่ะ
จด: อ้าวเหรอ เสร็จกี่โมงล่ะ
จย: ยังไม่รู้เลย... แต่คุยได้นะ
จด: อืม.....ฉันคิดว่าเราเปลี่ยนไปนะ
จย: ยังไง?
จด: เปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีนะ .... เราคุยกันน้อยลง
จย: อืม.... เรื่องนั้นชั้นก็รู้นะ
จด: เราแทบจะอยู่ได้โดยไม่ต้องมีกันและกันแล้วล่ะ..คือฉันหมายความว่า...
จย: เธอรอชั้นหน่อยได้มั๊ย?
จด: รออะไร??
จย: ชั้นมีอะไรต้องทำนิดหน่อย...ฉันมีสอบ
จด: Ok
จย: นักเรียนของชั้นก็มีสอบ....แต่ฉันรักเธอนะ....ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
จด: โอเค....เอางี้แล้วกัน...ถ้าเธอพร้อมที่จะคุยเมื่อไหร่ ก็บอกมานะ สู้ๆละกัน
จย: Do you love me?
จด: สู้ๆจะ
.................................................................
จู่ๆความสำนึกผิดก็ทะลักเข้ามาในหัว
- เค้าหาเลี้ยงทั้งครอบครัว ด้วยตัวคนเดียว
- เค้ายังเรียน และจะต้องสอบ
- แม่เค้าไม่สบาย
- นักเรียนเค้าต้องสอบ
เฮ้ย...ทำไมจู่ๆจูดี้ก็ต้องมามีสำนึกกับการที่จะบอกเลิกผู้ชายคนนึง
ถ้าเราบอกเลิกตอนนี้ ชีวิตเค้าก็วุ่นวายพออยู่แล้ว มันจะทำให้เค้าหมดกำลังใจมั๊ย (เหมือนจะคิดดี)
จูดี้เลือกที่จะไม่ตอบว่ารักเค้าหรือไม่....เพราะใจจูดี้รู้ดีว่าไม่ได้รักแล้ว
....................................................
เช้าวันนี้จูดี้ได้รับข้อความจากเค้าแต่เช้า
จย: ตัวเอง...... เค้ามีสอบ 6 ครั้ง 7/2 7/4 7/6 7/8 7/10 (นับวันยังไงก็ไม่ครบหก แต่ตอนนั้นไม่ได้ถาม)
จด: เหรอ....ดีเลย เค้าก็จะไม่อยู่เหมือนกัน...เค้าจะไปอินเดียวันที่ 1-10 กรกฏาคม พอดีเลย
ช่วงนั้นเธอก็จะติดต่อเราไม่ได้เหมือนกัน
จย: ไม่! ชั้นจะพยายามติดต่อเธอ
จด: เธอจะได้จดจ่ออยู่กับการสอบเธอไง...ไม่ต้องห่วงนะ หนุ่มอินเดียไม่ใช่สเปคชั้นหรอก
จย: แล้วไปอินเดียทำไมเหรอ
จด: บลาๆๆๆๆ (ข้ามละกันค่ะ พูดเยอะ เนื้อหาทางธุรกิจล้วนๆ) .... แม่เป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั๊ย
จย: เหมือนเดิม แม่จะผ่าตัดวันที่ 9 นี้แล้ว
จด: หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีนะ
จย: ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ.....ผมรักคุณนะ
" นั่นไง.....บอกรักอีกแล้ว " จูดี้เริ่มกดดัน
จย: ว่าแต่ ที่ว่ามีอะไรจะบอกเมื่อวานนี้คืออะไรเหรอ
จด: เราจะไม่บินไปหาเธอแล้ว......
จย: ทำไมอ่ะ เกิดอะไรขึ้น...ยังไง ..... (ฮีสติแตก)
" เอาแล้วไง.....เล่นกับคนกำลังชีวิตมีปัญหา....เครียดเลยตรู " กดดันหนักกว่าเดิม
จด: นั่นคือข่าวร้าย....
จย: สติแตกหนักกว่าเดิม................คุณพระ
จด: แต่ข่าวดีคือ ชั้นแค่เปลี่ยนแผนเป็นไปหาเธอสิ้นปีนี้แทน...ธันวาคม...ดีปะ ^^"
"นรกจ้า...นอกจากจะไม่บอกเลิกแล้วยังเลื่อนเวลาบินไปหาเข้ามาอีก" จูดี้เอ้ย....
จย: จริงเหรอ...ผมดีใจที่สุดเลยรู้มั๊ย อย่างน้อยถ้าชีวิตผมจะมีอะไรดี ก็มีแค่คุณนี่แหล่ะ ที่อยู่เคียงข้างผมเสมอ
ผมรักคุณที่สุดเลย......... ม๊วบบบบ
..............................................................
นี่ไม่ใช่เรื่องแต่ง...ไม่ใช่นิทาน....และไม่ใช่ส่วนหนึ่งของนิยายค่ะ
นี่คือเรื่องจริง....
ถึงแม้ว่าเค้าจะบอกว่ารักจูดี้...แต่จูดี้ก็ยังมองไม่เห็นอนาคตของเราอยู่ดี
จูดี้รู้สึกว่าจูดี้ไม่ได้รักเขาแล้ว และจูดี้ก็ไม่เสียใจถ้าหากเราจะเลิกกันจริงๆ
จูดี้ไม่รู้ว่า....ถ้าหากจูดี้จะรอให้ชีวิตเขาดีขึ้นกว่าดี แล้วค่อยบอกเลิกเค้า
จะเจ็บน้อยกว่าหรือจะช่วยเค้าได้มากกว่าการบอกเลิกเค้าตอนที่ทุกอย่างในชีวิตเค้าแย่แบบนี้ไหมคะ
พูดตรงๆว่าจูดี้แคร์ความรู้สึกเค้ามากๆค่ะ
สรุปแล้วอาจจะเป็นเพราะเราคุยกันน้อยลงหรือเปล่า จูดี้ถึงรู้สึกแบบนั้น
........หรือสักวัน...ถ้าทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ จูดี้จะกลับมารักเค้าเหมือนเดิม?
คิดว่ายังไงคะ ขอความคิดเห็นหน่อยจะ
คำว่า "เราเลิกกันเถอะ" บางทีมันก็ไม่ได้พูดง่ายขนาดนั้นนะ
เราสองคนประสบกับปัญหาที่ว่าเราไม่ได้อยู่ใกล้กัน (คนละประเทศ)
และเวลาที่เราจะใช้มาคุยกันก็แทบจะเรียกได้ว่า "ไม่มีเลย"
......................................................................
ผู้ชายคนนี้แก่กว่าจูดี้ค่ะ เขากำลังเรียนและทำงานส่งตัวเองและดูแลแม่
ตอนแรกเค้านัดจูดี้ไว้ว่าเค้าจะบินมาหาแน่นอนเลยปิดเทอมนี้นะ
หลังจากผ่านช่วงสอบ ซึ่งเป็นช่วงที่เราไม่ได้คุยกันเลย 2 อาทิตย์เต็มๆ
ช่องว่างช่องใหญ่ก็เกิดขึ้นกับจูดี้ค่ะ .... จูดี้รู้สึกว่า "เออนะ...ไม่มีเค้าชีวิตเราก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป"
หลังจากเค้าสอบเสร็จไม่นาน...เค้าก็ส่งข้อความมาบอกจูดี้ว่า
จย: ตัวเอง....เค้าบินไปหาตัวเองไม่ได้แล้วนะ ขอโทษจริงๆ....แม่เค้าป่วย
จด: เหรอ ไม่เป็นไรหรอก...เค้าเตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าจะได้ยินคำนี้
จย: ตัวเองหมายความว่ายังไง
จด: ก็ตัวเองต้องเรียน ต้องทำงาน ต้องดูแลแม่ แล้วยิ่งแม่มาป่วยอีก...คงไม่มีเงินมาเที่ยวหรอก
จย: ผมขอโทษ
จด: ก็งี้แหล่ะ ตัวเองเป็นนักเรียนนิ
หลังจากจบการสนทนาครั้งนั้น เราก็ไม่ได้คุยกันอีกพักใหญ่ ( ประมาณ 1 อาทิตย์ )
จูดี้ส่งข้อความไปหา....เขาอ่าน แต่ไม่ตอบ... (นี่คือข้อเสียของไลน์นะคะ บอกให้ตูรู้ให้น้อยใจทำไมก็ไม่รู้)
จนสุดท้ายเมื่อคืนนี้.....จูดี้ว่า....ความสัมพันธ์แบบที่ไม่รู้ว่าจะไปในทิศทางไหนของเราควรจบเสียที
จูดี้มีเหตุผลให้ตัวเองว่า
1. เราและเค้าอยู่ห่างกันเกินไป
2. เราทำงานแล้ว ไม่มีภาระอะไร แต่เค้ายังเรียนอยู่ และมีภาระต้องรับผิดชอบมากมาย
3. เรามีเวลามากเกินไป เค้าไม่มีเวลาให้เรา
4. เราคุยกันน้อยลง
แต่ไม่ว่าจะเหตุผลร้อยพันประการใดๆ สุดท้ายเหตุผลของจูดี้ที่จะบอกเลิกเค้าก็คือ ....จูดี้ไม่ได้รักเขาแล้ว........
เมื่อคืนนี้
จด: จย.....อยู่มั๊ย? เรามีเรื่องที่ต้องคุยกับเธอ
จย: อ้าว...อืม อยู่
จด: โอเค..คือว่า
จย: เราทำงานอยู่น่ะ
จด: อ้าวเหรอ เสร็จกี่โมงล่ะ
จย: ยังไม่รู้เลย... แต่คุยได้นะ
จด: อืม.....ฉันคิดว่าเราเปลี่ยนไปนะ
จย: ยังไง?
จด: เปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีนะ .... เราคุยกันน้อยลง
จย: อืม.... เรื่องนั้นชั้นก็รู้นะ
จด: เราแทบจะอยู่ได้โดยไม่ต้องมีกันและกันแล้วล่ะ..คือฉันหมายความว่า...
จย: เธอรอชั้นหน่อยได้มั๊ย?
จด: รออะไร??
จย: ชั้นมีอะไรต้องทำนิดหน่อย...ฉันมีสอบ
จด: Ok
จย: นักเรียนของชั้นก็มีสอบ....แต่ฉันรักเธอนะ....ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
จด: โอเค....เอางี้แล้วกัน...ถ้าเธอพร้อมที่จะคุยเมื่อไหร่ ก็บอกมานะ สู้ๆละกัน
จย: Do you love me?
จด: สู้ๆจะ
.................................................................
จู่ๆความสำนึกผิดก็ทะลักเข้ามาในหัว
- เค้าหาเลี้ยงทั้งครอบครัว ด้วยตัวคนเดียว
- เค้ายังเรียน และจะต้องสอบ
- แม่เค้าไม่สบาย
- นักเรียนเค้าต้องสอบ
เฮ้ย...ทำไมจู่ๆจูดี้ก็ต้องมามีสำนึกกับการที่จะบอกเลิกผู้ชายคนนึง
ถ้าเราบอกเลิกตอนนี้ ชีวิตเค้าก็วุ่นวายพออยู่แล้ว มันจะทำให้เค้าหมดกำลังใจมั๊ย (เหมือนจะคิดดี)
จูดี้เลือกที่จะไม่ตอบว่ารักเค้าหรือไม่....เพราะใจจูดี้รู้ดีว่าไม่ได้รักแล้ว
....................................................
เช้าวันนี้จูดี้ได้รับข้อความจากเค้าแต่เช้า
จย: ตัวเอง...... เค้ามีสอบ 6 ครั้ง 7/2 7/4 7/6 7/8 7/10 (นับวันยังไงก็ไม่ครบหก แต่ตอนนั้นไม่ได้ถาม)
จด: เหรอ....ดีเลย เค้าก็จะไม่อยู่เหมือนกัน...เค้าจะไปอินเดียวันที่ 1-10 กรกฏาคม พอดีเลย
ช่วงนั้นเธอก็จะติดต่อเราไม่ได้เหมือนกัน
จย: ไม่! ชั้นจะพยายามติดต่อเธอ
จด: เธอจะได้จดจ่ออยู่กับการสอบเธอไง...ไม่ต้องห่วงนะ หนุ่มอินเดียไม่ใช่สเปคชั้นหรอก
จย: แล้วไปอินเดียทำไมเหรอ
จด: บลาๆๆๆๆ (ข้ามละกันค่ะ พูดเยอะ เนื้อหาทางธุรกิจล้วนๆ) .... แม่เป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั๊ย
จย: เหมือนเดิม แม่จะผ่าตัดวันที่ 9 นี้แล้ว
จด: หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีนะ
จย: ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ.....ผมรักคุณนะ
" นั่นไง.....บอกรักอีกแล้ว " จูดี้เริ่มกดดัน
จย: ว่าแต่ ที่ว่ามีอะไรจะบอกเมื่อวานนี้คืออะไรเหรอ
จด: เราจะไม่บินไปหาเธอแล้ว......
จย: ทำไมอ่ะ เกิดอะไรขึ้น...ยังไง ..... (ฮีสติแตก)
" เอาแล้วไง.....เล่นกับคนกำลังชีวิตมีปัญหา....เครียดเลยตรู " กดดันหนักกว่าเดิม
จด: นั่นคือข่าวร้าย....
จย: สติแตกหนักกว่าเดิม................คุณพระ
จด: แต่ข่าวดีคือ ชั้นแค่เปลี่ยนแผนเป็นไปหาเธอสิ้นปีนี้แทน...ธันวาคม...ดีปะ ^^"
"นรกจ้า...นอกจากจะไม่บอกเลิกแล้วยังเลื่อนเวลาบินไปหาเข้ามาอีก" จูดี้เอ้ย....
จย: จริงเหรอ...ผมดีใจที่สุดเลยรู้มั๊ย อย่างน้อยถ้าชีวิตผมจะมีอะไรดี ก็มีแค่คุณนี่แหล่ะ ที่อยู่เคียงข้างผมเสมอ
ผมรักคุณที่สุดเลย......... ม๊วบบบบ
..............................................................
นี่ไม่ใช่เรื่องแต่ง...ไม่ใช่นิทาน....และไม่ใช่ส่วนหนึ่งของนิยายค่ะ
นี่คือเรื่องจริง....
ถึงแม้ว่าเค้าจะบอกว่ารักจูดี้...แต่จูดี้ก็ยังมองไม่เห็นอนาคตของเราอยู่ดี
จูดี้รู้สึกว่าจูดี้ไม่ได้รักเขาแล้ว และจูดี้ก็ไม่เสียใจถ้าหากเราจะเลิกกันจริงๆ
จูดี้ไม่รู้ว่า....ถ้าหากจูดี้จะรอให้ชีวิตเขาดีขึ้นกว่าดี แล้วค่อยบอกเลิกเค้า
จะเจ็บน้อยกว่าหรือจะช่วยเค้าได้มากกว่าการบอกเลิกเค้าตอนที่ทุกอย่างในชีวิตเค้าแย่แบบนี้ไหมคะ
พูดตรงๆว่าจูดี้แคร์ความรู้สึกเค้ามากๆค่ะ
สรุปแล้วอาจจะเป็นเพราะเราคุยกันน้อยลงหรือเปล่า จูดี้ถึงรู้สึกแบบนั้น
........หรือสักวัน...ถ้าทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ จูดี้จะกลับมารักเค้าเหมือนเดิม?
คิดว่ายังไงคะ ขอความคิดเห็นหน่อยจะ