หนูขอเล่าเรื่องเดิมๆเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งค่ะ
หนูโกรธพ่อมากเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว หนูมักจะโดนด่าเป็นประจำ
เวลาทานข้าว เค้าใช้คำด่าแรงๆกับหนูมาตลอดจนสองอาทิตย์ที่แล้ว
หนูทนไม่ไหวไม่คุยกับเค้า ไม่ลงไปทานข้าวสองอาทิตย์แล้ว
หนูเครียดมาก เลยโทรไปกรมสุขภาพจิตหนูไม่มีที่ปรึกษา หมอเค้าแนะนำว่า
ให้ใช้ตัวกลางเป็นสื่อพูดคุยแทนเรา  แต่พ่อไม่เคยเชื่อใครเลย
ญาติของพ่อหนูก็ไม่สนิท พ่อไม่ยอมฟังใคร หนุก้เลยเกิดไอเดีย
ใช้จดหมายเป็นสื่อกลาง เล่าความรู้สึกทุกอย่างอยากให้เค้าเข้าใจ
ความพยายามของหนุทุกอย่างที่เป็นเด็กดีมาตลอดชีวิต วันนี้แม่ก้เรียกหนุไปกินข้าว
หนุยอมลงไปกินเพราะคิดว่าพวกเขาคงได้อ่านจดหมายของหนูเรียบร้อยแล้ว
และคิดว่าทุกคนคงเข้าใจแล้ว แต่หนูก็โดนด่าตั้งแต่ยังไมีตักข้าวเข้าปากคำแรกเลยค่ะ
เค้าบอกว่าลงมากินข้าวกับพ่อแม่ได้แล้วเหรอ จดหมายที่ให้กูน่ะ ไม่มีประโยชน์หรอก
มีหลังไม่ต้องเสียเวลา กูเป็นพ่อถ้าไม่มีสิทธิ์ด่าจะเป็นพ่อทำไม กุไม่ยอมปรับเปลี่ยนอะไรหรือทำอะไรอย่างที่บอกหรอก
เสียศักดิ์ศรีกุหมด หนุฟังแล้วอึ้งนำ้ตาไหล หนูไม่คิดว่าเค้าจะรักศักดิ์ศรีขนาดไม่ห่วงใยความรู้สึกลุก หนุหมดหนทางที่จะรักเค้าแล้วล่ะค่ะ
มันเกินไปจริงๆ หนุพูดได้เลยว่าหนูไม่เคยได้อะไรจากเขานอกจากเงิน เงินที่แทบจะไม่พอกิน พิมพืไปก็ร้องไห้ไปเศร้านะค่ะ
ข้าวก็ไม่ต้องกินกันแล้วหนุกินนำ้ตาแทนข้าวทุกวันเลยค่ะ ทรมารมาก หนุจะจำคำนี้ไว้ตลอดชีวิต