สวัสดี!ความมืดมนอนธกาลเพื่อนเก่า
                                        ข้าฯได้มาสนธนากับเจ้าอีกหน
                                        นิมิตรหนึ่งคืบคลานพานแผ่วดล
                                        ทิ้งเมล็ดพันธุ์พืชผลไว้ในนิทรา

                                       เมล็ดพันธุ์สิเพาะแพร่ผ่านสมอง
                                       เจริญเติบโตยึดครองสมองข้าฯ
                                       ภายในสรรพเสียงพจน์วัจนา
                                        แห่งความเงียบสงัดสาเสียงงัน

                                        ข้าฯเดินไปในฝันอันกระสับกระส่าย
                                       ผ่านทางแคบเรียงรายปูราดก้อนหินสรร
                                         ภายใต้สลัวแสงตะเกียงถนนยามวิกาล
                                        พลันยกปกคอเสื้อนั้นกั้นความเย็นชื้นเยือน

                                        แล้วสองตาผ่านแสงนีออนสาด
                                         ราวจะฉีกขาดคืนค่ำเป็นริ้วเสมือน
                                        และสัมผัสสรรพเสียงภาษาลางเลือน
                                        แห่งความเงียบเหมือนเงาสงัดกาล

                                         ภายใต้แสงอันเจิดจ้าข้าฯได้เห็น
                                         ประชาชนเป็นเรือนหมื่นบางทีมหาศาล
                                         พวกเขาพูดแต่เหมือนมิคุยกัน
                                         พวกเขายินพลันเสมือนมิฟังใด

                                        พวกเขาแต่งเพลงบรรเลงไร้สุ้มเสียง
                                        แต่ละคนเพียงเขลาขลาดอาจองสลาย
                                        มิเคยกล้ารบกวนหนึ่งสรรพเสียงไป
                                        เสียงแห่งความเงียบหายสงัดกมล

                                        "พวกเจ้าไม่รู้เลย  ช่างโง่เขลา" ข้าพเจ้าบอก
                                          ความเงียบงันนั้นหรอกมะเร็งร้ายลามเภทผล
                                          มา มา ฟังคำสอนข้าฯจะบอกเล่าเจ้าทุกคน
                                          จับสองแขนข้าฯประชาชนจะได้ถึงซึ่งกันและกัน

                                         แต่ถ้อยคำแต่ละคำข้าพเจ้าสอน
                                          ปดุจหยาดฝนหล่นร่อนเงียบเชียบแห่งสาส์น
                                          มีเพียงเสียงสะท้อนอันน้อยนิดกังวาล
                                          ในบ่อแห่งความเงียบงันสนิทวจนีย์

                                         ฝูงชนสวดอ้อนวอนเคารพ
                                          ประนมนบเพิ่งสร้างนวศาสดาศรี
                                          ปรากฏแสงรังสีสาดเป็นสาวนีย์
                                          เป็นวลีถ้อยคำประหนึ่งย้ำเตือนมา

                                        "คำสอนข้าจะจารึกประกาศไว้
                                          ณ.กำแพงทางใต้ดินตึกบ้านเช่าหา
                                         และผู้คนเพียงกระซิบคำสอนปรากฏตรา
                                         เป็นสุ้มเสียงแห่งภาษาความเงียบดำ"

                                           zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

                                           Thank youtube