ค้างแรมในคำนึงซึ่งว่างเปล่า
ไร้รูปไร้เงาความเพ้อฝัน
ข้ามผ่านสนธยาอีกคราครัน
อย่างเงียบงันสงบง่ายทั้งกายใจ

สดับฟังซุ่มเสียงความสงัด
แจ่มชัดสำเนียงถึงเพียงไหน
อัตลักษณ์สูญพลันทันใด
เพียงหลากไหลในกระแสอันแปรปรุง

ไม่มีหนแห่งใดให้ไปถึง
ขณะหนึ่งคือทั้งหมดที่หมายมุ่ง
จิบสุราชมโพยมโสมจรุง
ก่อนทิ้งคืนสู่พรุ่งรุ่งทิวา