ทุกวันนี้เราอยู่ในโลกที่ทุกอย่างรวดเร็วฉับไวมากขึ้น การติดต่อสื่อสารง่ายดายกว่าสมัยก่อนมากๆ
เช่นโปรแกรมแชทต่างๆ หรือSocial networkทั้งหลาย เราติดต่อกันได้รวดเร็วมากขึ้น แต่เหมือนอะไรบางอย่างมันหายไป

วันนี้อยู่ๆก็นั่งนึกถึงสมัยที่โทรศัพท์มือถือเพิ่งเข้ามาและยังไม่พัฒนามากถึงทุกวันนี้ นอกจากโทรหากันอย่างง่ายดายแล้ว
สิ่งหนึ่งที่จขกท.ชอบมากๆก็คือการส่งข้อความหรือSMS นอกจากจะประหยัดดี(เหรอ) อีกส่วนนึงคือรู้สึกว่ามันมีสเน่ห์ให้หลงใหลน่ะครับ

ยังจำได้กับการตั้งใจกดแป้นตัวเลข พิมพ์ด้วยความเร็วระดับหอยทากหมดแรงเดินกว่าจะได้แต่ละประโยค
แน่ล่ะ ยุคนั้นมันไม่มีคีย์บอร์ดดีๆบนมือถือนี่นะ บางทีพิมพ์ไปสักพักย้อนไปดู อ้าวพิมพ์ผิด ต้องย้อนนนกลับไปแก้ แก้ไปแก้มาพัง สรุปเขียนใหม่ง่ายกว่า
บางทีพิมพ์ยังไม่เสร็จ มือลั่นไปโดนปุ่มส่ง แว้กกกก อย่าเพิ่งงงงงง สรุปไม่ทันแล้ว ไปแล้ว
วันเกิด ปีใหม่ ก็นั่งตั้งใจพิมพ์ข้อความเพื่ออวยพร นั่งเลือกว่าจะส่งให้ใครบ้าง

และอีกหนึ่งแบบก็คือส่งหาคนรัก แฟน หรือคนที่เราแอบชอบ กว่าจะคิดประโยคได้ กว่าจะพิมพ์ ส่งเสร็จนั่งบิดม้วนนั่งอายอยู่คนเดียว
ช่วงระหว่างที่หลังจากส่งไปก็ลุ้นว่าเค้าจะตอบกลับมามั้ย ได้ยินเสียงข้อความที จุดนั้นจะทำอะไรอยู่แทบจะวิ่งร้อยเมตรมาเพียงเพื่อเปิดอ่านข้อความนั้นๆ (บางทีเจือกกลายเป็นSMSโฆษณา แทบปามือถือทิ้ง)

ทั้งหมดทั้งปวง รู้สึกว่ามันมีความหมายดีน่ะครับ เหมือนเป็นลูกผสมระหว่างจดหมายกระดาษกับเทคโนโลยี
หลายๆครั้งในยุคนั้นที่หยิบมือถือมา เพียงเพื่อจะเปิดอ่านข้อความสำคัญๆที่เก็บไว้ อ่านแล้วก็ยิ้มกับข้อความสั้นๆอันนั้นที่มีความหมายและคุณค่า

สุดท้ายนี้ก็เข้าใจว่ายุคมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ และทุกวันนี้โปรแกรมแชทใหม่ๆก็สะดวกกว่ามากจริงๆ (แถมประหยัดกว่า)  
วันนี้แค่ คิดถึง ช่วงเวลาหนึ่งที่เคยมีความสุขกับข้อความสั้นๆบนโทรศัพท์มือถือเท่านั้นเองครับ