คือขอเริ่มประเด็นเลยละกันนะคะ

      พอดีว่า จขกท. ได้คบกับผู้ชายคนนึง อายุห่างกัน 7-8 ปีได้ เราเริ่มคบกับคนๆนี้เมื่อปีที่แล้ว เจอกันทางอินเตอร์เน็ตค่ะ
คือเรารักและไว้ใจเขามาก ถึงแม้ว่าจะเพิ่งคบกันได้เกือบหนึ่งปี  มันอาจจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก สำหรับความรัก
แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รักและหลงขนาดนี้ บอกตามตรงเลยนะคะ เรากับเขาอยู่ไกลกันมาก แต่ละครั้งที่เจอหน้ากัน
เราเป็นคนออกค่ารถไปหาเขาค่ะ ค่ากิน ค่าที่พัก และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน เกือบทุกครั้งที่เจอกัน ยอมค่ะ ยอมทุกอย่างจริงๆ

      จนมาวันนึง เขาบอกกับเราว่าเขามีภรรยา(หมั้น)อยู่แล้ว แต่ยังไม่มีลูก และ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราก็อึ้งค่ะ ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้
คือก็คิดแล้วละค่ะ ว่าโดนหรอกแน่ๆ แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อเรารักเขาไปแล้ว เพื่อนเราก็เตือนแล้วว่า อายุห่างกันขนาดนี้
เขาน่าจะมีครอบครัวแล้ว แต่เราก็ไม่ฟังค่ะ จะว่า จขกท. ยังไงก็ได้นะคะ ตอนนี้ เรายังไม่อยากเลิกกับคนๆนี้ และยังคงไปหาเขาอยู่
เขาให้เราไปหาเราก็ไปค่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาต้องการแค่ร่างกายของเรา แต่เรารักเขามาก รู้ว่ามันผิดแต่ก็ยังไม่ยอมหยุด แต่เขาเริ่มจะออกห่างเราแล้ว
แต่กับเป็นเราที่คอยคิดถึงเขา ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ รู้สึกผิด

     ถึงตอนนี้ เขาไปหาภรรยาเขาค่ะ เขาไม่คุยกับเรา เขาบอกให้เรารอต่อไป แต่เราก็จะรอเขา เราก็รู้ว่าเขาไม่ได้รักเรานะ แต่ทำไม
เราต้องคิดถึงเขาอยู่บ่อยๆ จนเรารำคาญตัวเอง เราจะทำยังไงดีคะ เราไม่สามารถตัดคนๆนี้ได้ ไม่ไหวแล้วอยากออกมาระบาย
ในใจก็ไม่อยากเลิก อยากคบต่อแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เห็นแก่ตัวค่ะ บอกเลย

     ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาอยากให้ช่วย จขกท. นิดนึง ช่วยให้ จขกท. ตาสว่างหน่อย คำว่ารักของเรามันคงไม่ใช่ มันกลายเป็นคำว่าหลงไปแล้ว
และไม่รู้จะทำยังไงให้มันพ้นๆจากตรงนี้ดี มันเหนื่อย ต้องมาคอยคิดฟุงซ่าน คิดว่าเขาอยู่กับภรรยา มีความสุขกัน แล้วเราก็มาคอยนั่งเหงา
ไม่มีใคร ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก ทั้งๆที่เขาก็ไม่เคยจะสนใจเราเลย


    ปล. เรายังคิดถึงเขาอยู่นะคะ ยังรอให้เขากลับมาหา TT^TT
    ปล. จะด่าเราก็ได้นะเรายอม ขอให้ จขกท. ตาสว่างสักที  
    ปล. ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ TT0TT