ตามหัวข้อเลยนะคะ
เราขอทราบคำตอบจากใจจริงของคุณ
ใครคิดอย่างไรตอบตามนั้นเลยค่ะ

ประเด็นคือ : เราอยู่เมืองนอก เราท้อง 9 เดือน เราทำงานไม่ได้แล้วค่ะ
สามีทำงานคนเดียว และสามีเราไม่ใช่คนรวยอะไร พูดง่ายง่ายคือเงินยังเป็นปัจจัยหลักของครอบครัว
ทีนี้ .. เราอยู่บ้าน เราก็ไม่ได้อยู่เฉยเฉย เราทำงานบ้านทุกอย่าง เราขอให้เค้าช่วยแค่กวาดฝุ่นค่ะ
คือเรากวาดพื้นรอบบ้านมารวมกันแล้วให้เค้ากวาดใส่ที่ตักผงอันเล็ก เอาไปเทลงขยะ เพราะเราก้มไปนั่งยองยองไม่ได้

แล้ววันนึง เค้าก็พูดขึ้นมา เชิงจะหยอก (แต่แรงนะคะสำหรับเรา) แปลประมาณว่า
"เนี่ย .. วันนี้เธอทำอะไรบ้าง?"
เรา "อ๋อ เหมือนเดิมแหละ ไม่มีอะไรมาก(ก็งานบ้าน จะมานั่งร่ายซ้ำกันทุกวันทำไม)"
hubby "สบายเนอะ ชั้นออกไปทำงาน เธอก็กลับไปนอนได้ละ ตื่นกี่โมงก็ได้ เล่นเฟสบุ๊คทั้งวัน อยากอยู่บ้านบ้างจัง"

................. เรานั่งเอ๋อ เดินเข้าห้องน้ำตาไหลพรากกกกก

เชรี่ยยยยยยยย สบาย สบาย สบายยยยยยยย บิดามารดาคุณสิ!

งานเราเริ่มตั้งแต่ก่อนคุณตื่น เราตื่นมาทำกับข้าวเพื่อให้คุณเอาไปกินที่ทำงาน
ล้างจาน เก็บบ้าน ซักผ้า เราไม่พูดถึง มันเป็นงานเบสิกที่แม่บ้านทุกคนต้องทำ
คุณกลับมา กับข้าวพร้อม กินเสร็จ เราล้างจานต่อ เตรียมของไว้ทำกับข้าววันต่อไป .. คุณดูทีวี พักผ่อน
เราเล่นเฟสบุ๊ค เรายอมรับค่ะ เราเล่นบ่อย แต่คุณเคยคิดมั้ยว่าวันนึงเราออกไปเจอใครบ้าง?
เราคุยกับใครบ้างนอกจากหมาแมวที่บ้าน .. มันเหงาค่ะ อยู่ในที่ที่ไม่มีใครพูดภาษาเดียวกับเราเลย

เราเสียใจนะ เรารู้ว่าคุณเหนื่อย เราเองก็เหนื่อย เราท้อง 9 เดือน การทำงานบ้านมันเป็นปัญหานะคะ คุณผู้ชายทั้งหลาย
คุณกดดันจากที่ทำงาน เพื่อนร่วมงาน เรากดดันด้วยตัวเราเอง คิดมากจะตายว่าท้องก็โต งานก็ไม่ได้ทำ คุณไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยแค่ไหน

เรารักสามีเรานะ เรารู้ว่าเค้าพูดเพราะเค้าเหนื่อย แต่เราก็อยากให้เค้าลองมองในมุมเราบ้าง
อยากจะบอกเค้าว่า เอางี้มั้ย ลองอุ้มลูกแตงโมหนัก 2 โลทั้งวัน แล้วอยู่บ้านแบบเรา ทำแบบทที่เราทำ แลกกันซักอาทิตย์
แล้วมาบอกเราทีว่าคุณรู้สึกยังไง ..

เราตั้งกระทู้นี้ เราแค่อยากระบาย และอยากทราบความเห็นของคุณผู้ชายค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ