เพราะหลักอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้านั้นเป็นหลักในการปฏิบัติเพื่อไม่ให้จิตของเราในชีวิตประจำวันเป็นทุกข์ ซึ่งก็หมายถึง การใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นทุกข์

ถ้าเป็นการไปปฏิบัติตามวัดหรือสถานที่ที่เขามีการปฏิบัตินั้น ไม่ใช่เป็นการปฏิบัติธรรม เพราะมันขัดแย้งกับธรรมชาติของชีวิตมนุษย์ที่ต้องทำหน้าที่ เช่น ทำงาน ดูแลร่างกาย เลี้ยงดูครอบครัว เป็นต้น

ถ้าการปฏิบัติธรรมคือการไปนั่ง (หรือเดิน) ให้จิตเกิดสมาธิจึงจะไม่มีทุกข์ อย่างนั้นเวลาที่เราไม่ได้นั่งสมาธิ เช่นเวลาที่เราปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน เราก็จะยังมีทุกข์อยู่ แล้วอย่างนี้จะเกิดประโยชน์อะไรแก่ชีวิต

สรุปได้ว่า การปฏิบัติรรมตามหลักอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้านั้นก็คือการปฏิบัติสิ่งง่ายๆในชีวิตประจำวันของเรานี่เอง คือในการปฏิบัติกิจวัตรของเรานั่นเองถ้าตั้งใจทำอยู่ตลอดเวลา ก็ทำให้เรามีสมาธิอยู่ด้วยแล้วอย่างถูกต้องตามหลักอริยมรรค  ส่วนมีสติเห็น (เข้าใจอย่างแจ่มจ้ง) ทุกสิ่งว่าไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง (อนัตตา) ไม่ใช่สิ่งถาวร (อนิจจัง) และมีลักษณะที่ต้องทน (ทุกขัง) อยู่เสมอนั้นก็คือการเจริญวิปัสสนาหรือเกิดปัญญาตามหลักอริยมรรคอยู่แล้วอย่างถูกต้อง และการที่เป็นคนดีมีศีลธรรมนั้นก็คือการมีศีลตามหลักอริยมรรคอยู่แล้ว เมื่อเราปฏิบัติถูก จิตใจของเราก็จะไม่มีทุกข์ (นิพพาน) หรือมีทุกข์น้อยลงได้