สวัสดีครับ
อยากจะมาแชร์ปัญหาชีวิตของตัวผมเอง ขอให้พื้นที่นี้เป็นที่ระบายความรู้สึก เพราะไม่มีใครที่จะรับฟังผมเลย
เมื่อ 9 เดือนที่แล้ว แม่ประสบอุบัติเหตุ เสียชีวิต ผมอายุ 19 ปี ตั้งแต่ผมเกิดมา นี้คือการจัดงานศพครั้งแรกของครอบครับผม มันเป็นเรื่องที่ยากเกินจะยอมรับสำหรับเด็กคนหนึ่ง ผมไม่เคยเสียใจมากเท่าครั้งนี้ แต่ตากับยายคงเสียใจมากกว่า คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกจากไปก่อนตัวเอง
หลังจากสวดศพแม่ได้แค่ คืนเดียว ตาก็ช๊อกเข้าโรงพยาบาล เป็นอัมพาต ทุกอย่างตอนนั้นเลวร้ายมาก ตอนเช้าผมต้องไปเฝ้าตา ตกเย็นต้องรีบมางาศพแม่ ทำแบบนี้อยู่จนสวดแม่คืนสุดท้าย สภาพจิตใจเราแย่มาก ไม่มีอารมณ์จะขยับตัว หลังจากนั้นผมพยายามจะทำเรื่องแม่ คิดว่าอย่างน้อยเราก้ยังมี ป้า ตา ยาย อยู่ สำหรับผมนอกจากแม่แล้วก้มีแค่ยายที่เข้าใจเรามาตลอด หลังจากแม่เสียไปไม่นาน ผมก็ทะเลาะกับป้า ป้าตบหน้าผม ด่าผมจนผมคิดขึ้นมาในใจว่านี้เราเป็นหลานเค้าจริงๆหรือเปล่า สำหรับผมป้าคือคนที่ไม่เข้าใจผมมากที่สุด แต่ตอนเด็กๆเราก็อยู่กับเค้ามาตลอดนะ อยู่กับเค้ามากกว่าแม่ด้วยซ้ำ เค้าน่าจะเข้าใจความเป็นเรา แต่เค้ากลับไม่เข้าใจเราเลยสักนิด พยายามมาตลอดพยายามปรับปรุงตัวให้เค้าว่าเราไมได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าทำอะไรก็ไม่ดี เค้าจะพยายามขีดเส้นให้เราเดินอยู่ตลอด ทุกอย่างที่เราจะทำต้องโดนเค้าสั่ง เบื่อมากเราไม่ชอบให้ใครมาเจ้ากี้เจ้าการเรา เราโตแล้วเราไม่ใช่เด็กๆเราคิดได้ เค้าน่าจะให้อิสระเราบ้าง เวลาเรามีปัญหากับป้าเราจะนั่งคุยกับกระดูกแม่ เราอยากให้แม่รู้ว่าเราท้อ การมีปัญหากับคนในบ้านมันท้อมากนะ เพราะคนในบ้านน่าจะเข้าใจเราให้กำลังใจเรา ถ้าไม่มีกำลังใจจากคนที่บ้านไม่รู้จะไปเอากำลังใจจากใครที่ไหน
ตอนผมอยุ่อนุบาล ผมได้ตังไปเรียน วันละ 5 บาท มีอยู่วันหนึ่งผมถามแม่ว่า แม่ทำไมให้ตังหนูแค่ 5 บาทเองเพื่อนเค้าได้วันละ 20 เลยอ่ะ แม่ตอบกลับมาว่า แม่เลี้ยงหนูด้วยความรัก แม่ไม่ได้เลี้ยงหนูด้วยเงิน ตอนนั้นเราไม่เข้าใจที่แม่พูด เราเข้าใจว่าถ้าแม่ให้เงินเรามากแสดงว่าแม่รักเรามาก แต่วันนี้เราเข้าใจที่แม่พูดแล้วทุกอย่าง เพราะป้ากำลังเอาอำนาจของเงิน มาขมขู่เราทุกอย่าง จะไม่ส่งเรียนมั่ง จะไม่ให้เงินมั่ง ตลอดเวลาที่แม่ตายไป เราไม่เคยได้รับความรักจากป้าเลย ป้าไม่เคบกอดไม่เคยหอมเราเลย ต่างจากแม่เวลากลับมาจากโรงเรียน เราจะต้องหอมแม่ทุกครั้ง แม้แต่อยู่ป้ายรถเมล์เราก็ต้องทำ มันเป็นการสร้างความสัมพันธ์ครอบครัวที่ดีอย่าหนึ่งนะ เรารู้สึกว่าอยุ่กลับแม่เราเป็นเด็กอยู่ตลอด เพราะแม่เราเป็นคนเก่งทำได้ทุกอย่าง ป้าต่างจากแม่โดยสิ้นเชิง ทำไมป้าถึงไม่เหมือนแม่เลยทั้งที่ โตมาด้วยกัน คนสั่งสอนก็เป็นคนเดียวกัน
อยากฝากถึงหลายครอบครัว อยากให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ คนที่เลี้ยงเค้ามาอยากให้คุณพยายามเข้าใจลูกหลานของคุณ เพราะคุณเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เค้ามีถ้าคุณไม่เข้าใจเค้า หากเค้ามีปัญหาอาจจะทำให้คุณเสียเค้าไปเลยก็ได้ ผมเข้าใจเพราะผมเครียดมาก คิดอยากจะฆ่าตัวตายมาก มันเหมือนเราเดินมาถึงจุดบอดเนอะ ไม่รุ้จะเดินไปทางไหน
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ
เขียนผิดไปก็ขอโทษด้วย พึ่งเขียนเป็นกระทู้แรก ของผม ขอบคุณที่ให้ระบายนะครับ
ตั้งแต่แม่ตาย "ชีวิตแย่มาตลอด"
อยากจะมาแชร์ปัญหาชีวิตของตัวผมเอง ขอให้พื้นที่นี้เป็นที่ระบายความรู้สึก เพราะไม่มีใครที่จะรับฟังผมเลย
เมื่อ 9 เดือนที่แล้ว แม่ประสบอุบัติเหตุ เสียชีวิต ผมอายุ 19 ปี ตั้งแต่ผมเกิดมา นี้คือการจัดงานศพครั้งแรกของครอบครับผม มันเป็นเรื่องที่ยากเกินจะยอมรับสำหรับเด็กคนหนึ่ง ผมไม่เคยเสียใจมากเท่าครั้งนี้ แต่ตากับยายคงเสียใจมากกว่า คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกจากไปก่อนตัวเอง
หลังจากสวดศพแม่ได้แค่ คืนเดียว ตาก็ช๊อกเข้าโรงพยาบาล เป็นอัมพาต ทุกอย่างตอนนั้นเลวร้ายมาก ตอนเช้าผมต้องไปเฝ้าตา ตกเย็นต้องรีบมางาศพแม่ ทำแบบนี้อยู่จนสวดแม่คืนสุดท้าย สภาพจิตใจเราแย่มาก ไม่มีอารมณ์จะขยับตัว หลังจากนั้นผมพยายามจะทำเรื่องแม่ คิดว่าอย่างน้อยเราก้ยังมี ป้า ตา ยาย อยู่ สำหรับผมนอกจากแม่แล้วก้มีแค่ยายที่เข้าใจเรามาตลอด หลังจากแม่เสียไปไม่นาน ผมก็ทะเลาะกับป้า ป้าตบหน้าผม ด่าผมจนผมคิดขึ้นมาในใจว่านี้เราเป็นหลานเค้าจริงๆหรือเปล่า สำหรับผมป้าคือคนที่ไม่เข้าใจผมมากที่สุด แต่ตอนเด็กๆเราก็อยู่กับเค้ามาตลอดนะ อยู่กับเค้ามากกว่าแม่ด้วยซ้ำ เค้าน่าจะเข้าใจความเป็นเรา แต่เค้ากลับไม่เข้าใจเราเลยสักนิด พยายามมาตลอดพยายามปรับปรุงตัวให้เค้าว่าเราไมได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าทำอะไรก็ไม่ดี เค้าจะพยายามขีดเส้นให้เราเดินอยู่ตลอด ทุกอย่างที่เราจะทำต้องโดนเค้าสั่ง เบื่อมากเราไม่ชอบให้ใครมาเจ้ากี้เจ้าการเรา เราโตแล้วเราไม่ใช่เด็กๆเราคิดได้ เค้าน่าจะให้อิสระเราบ้าง เวลาเรามีปัญหากับป้าเราจะนั่งคุยกับกระดูกแม่ เราอยากให้แม่รู้ว่าเราท้อ การมีปัญหากับคนในบ้านมันท้อมากนะ เพราะคนในบ้านน่าจะเข้าใจเราให้กำลังใจเรา ถ้าไม่มีกำลังใจจากคนที่บ้านไม่รู้จะไปเอากำลังใจจากใครที่ไหน
ตอนผมอยุ่อนุบาล ผมได้ตังไปเรียน วันละ 5 บาท มีอยู่วันหนึ่งผมถามแม่ว่า แม่ทำไมให้ตังหนูแค่ 5 บาทเองเพื่อนเค้าได้วันละ 20 เลยอ่ะ แม่ตอบกลับมาว่า แม่เลี้ยงหนูด้วยความรัก แม่ไม่ได้เลี้ยงหนูด้วยเงิน ตอนนั้นเราไม่เข้าใจที่แม่พูด เราเข้าใจว่าถ้าแม่ให้เงินเรามากแสดงว่าแม่รักเรามาก แต่วันนี้เราเข้าใจที่แม่พูดแล้วทุกอย่าง เพราะป้ากำลังเอาอำนาจของเงิน มาขมขู่เราทุกอย่าง จะไม่ส่งเรียนมั่ง จะไม่ให้เงินมั่ง ตลอดเวลาที่แม่ตายไป เราไม่เคยได้รับความรักจากป้าเลย ป้าไม่เคบกอดไม่เคยหอมเราเลย ต่างจากแม่เวลากลับมาจากโรงเรียน เราจะต้องหอมแม่ทุกครั้ง แม้แต่อยู่ป้ายรถเมล์เราก็ต้องทำ มันเป็นการสร้างความสัมพันธ์ครอบครัวที่ดีอย่าหนึ่งนะ เรารู้สึกว่าอยุ่กลับแม่เราเป็นเด็กอยู่ตลอด เพราะแม่เราเป็นคนเก่งทำได้ทุกอย่าง ป้าต่างจากแม่โดยสิ้นเชิง ทำไมป้าถึงไม่เหมือนแม่เลยทั้งที่ โตมาด้วยกัน คนสั่งสอนก็เป็นคนเดียวกัน
อยากฝากถึงหลายครอบครัว อยากให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ คนที่เลี้ยงเค้ามาอยากให้คุณพยายามเข้าใจลูกหลานของคุณ เพราะคุณเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เค้ามีถ้าคุณไม่เข้าใจเค้า หากเค้ามีปัญหาอาจจะทำให้คุณเสียเค้าไปเลยก็ได้ ผมเข้าใจเพราะผมเครียดมาก คิดอยากจะฆ่าตัวตายมาก มันเหมือนเราเดินมาถึงจุดบอดเนอะ ไม่รุ้จะเดินไปทางไหน
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ
เขียนผิดไปก็ขอโทษด้วย พึ่งเขียนเป็นกระทู้แรก ของผม ขอบคุณที่ให้ระบายนะครับ