ความรัก ความเจ็บที่ยังคาใจ อยากได้ความเห็นเพิ่มครับเพื่อนๆ

เรื่องเล่าที่เรา คาใจ ว่าเราผิดจริงหรือ (เรื่องจริงของคนมีความรัก)
แก้ไข
ผมชื่อ "วอลเล่" ครับ เรื่องที่ผมจะเล่าอาจจะไม่ถูกใจไครแต่ก็อยากให้เพื่อนช่วยตอบว่าผมมันเลว และผมผิดขนาดที่เขาว่าเลยหรือเปล่า ผมไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เพราะทุกคนก็ต้องแก้ปัญหาตัวเองอยู่แล้วพ.ศ.2552 เราเรียนปี2 ได้รู้จักเพื่อนคนหนึ่งชื่อ "เอ" เอเป็นเพื่อนที่นิสัยดีมาก เรียนด้วยกันทุกคลาส   

---> อยู่มาวันหนึ่ง เอพาแฟนมาเปิดตัว ชื่อแบงค์เรียน ม.เขียวๆแยกเกษตร เราก็สะดุดตาแปลกใจตรงที่ทำไมแฟนเพื่อนมองเราจังเลย แต่เราก็ไม่ได้สนใจ จนเวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ เอ ได้เลิกกับแบงค์ และ เอชวน วอลเล่ไปเล่นเน็ตร้านไกล้หอพักด้วยกัน ซึ่งนิสัยเราจะชอบเพิ่มเพื่อนจากเพื่อนตัวเอง เป็นประจำและไม่ได้สังเกตุว่าแบงค์ก็ถูกเราเพิ่มด้วย เราก็คุยกันแบบตามมารยาท ซึ่งคงไม่ผิดที่เขาเลิกกันแล้ว เราคงไม่น่าเกลียดจริงไหม คุยได้สักครึ่งเดือนเราก็นัดเจอกัน น้องแบงค์ทำให้เราหลงเค้าซะแล้ว ก็ชวนกันมาที่ห้อง และเราก็ตกลงคบกันมีอะไรกันในวันนั้น หลังจากวันนั้นเราก็คบกันดีเรื่อยมา จนกระทั่งเราไปเจอข้อความที่เขาพากันไปนอนกับคนอื่น ข้อความล่อแหลมนัดอึ้บกัน หรือแม้แต่การส่งรูปแลกของลับกัน มันบาดใจผมมาก แต่ผมก็ทนทนและก็ทนไม่ได้ในทุกครั้งที่ผมต้องมาเจอเช่น

1.เขานัดกันไปมีอะไรกับ คนรู้จักที่ ม.ตราเพชร เราทะเลาะกันเขาก็บอกไม่มีอะไร (แต่ท้ายสุดคู่นอนเขาก็ยอมรับว่าเคยเอากัน) แต่ผมกลับโดนด่าด้วยคำรุนแรงเขาตบหน้าผม ว่าเพราะผมเป้นแบบนี้เขาเลยมีคนอืน ผมเป็นแบบไหนหรอครับ ผมก็ให้เค้าเอาผมทำทุกอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง


2.เขานัดคนอื่นตอนไปรับงานต่างจังหวัด ผมยอมกราบเท้าขอร้องให้เค้าเลิกเจ้าชู้ แล้วคนนั้นโทรมาผมก็รับสาย ผมด่ากลับไปว่า "อย่ามายุ่งกับแฟนผม เรารักกันมาเป็นปี" แต่สุดท้ายเขาก็แอบคุยกัน เขาเอาผมไปประจานว่าผมไม่ดีสารพัดสู้นายไม่ได้เลย เราจะเลิกแล้ว คนอื่นเขามาเล่าให้ฟังซึ่งผมไม่เคยเชื่อแต่ สุดท้ายเขาก็ยอมรับจากปากเขา ซึ่งผมเสียใจมาก แต่เขาทำได้แค่กลับบ้านและด่าผมทางโทรศัพท์ว่าถ้าไม่งี่เง่าจะไม่กลับมา


3.เขานัดเจอกับ นศ.ม.ชื่อดังแถวรังสิต ไปมีอะไรกัน ผมรู้แต่เขากลับด่าผม ว่าเมื่อไหร่จะเลิกจับผิด "ทั้งๆที่ผมไม่ได้จับผิด แต่ผมเห็นหลักฐานว่าจริง และไม่ได้ค้นหา มีแต่เขาหลุดทั้งนั้น" อีกทั้งแอบซื้อ BB แอดไครมานอนเต็มไปหมด ผมรู้ผมเสียใจมาก ผมคิดทุกวันผมคงติดเอดส์แล้วแน่นอน...


4.เขาทำงานธุรกิจที่บ้าน ผมไม่มีเวลางานผมเยอะไม่ค่อยได้ไปช่วย ระหว่างที่ทำผมก็ตื่นมารับเขาเพราะงานผมเลิกค่ำงานเขาตอนเช้า เขาไม่เคยให้ผมไปบ้านเขาจนวันนั้นผมสืบทราบมาว่า การที่ผมทิ้งเวลานี้ไปมันเป็นเวลาที่เขาเอาคนที่เขาไป อิงแอบกัน มาช่วยงานซึ่งการช่วยงานผมไม่ว่า ถ้าไม่ได้มาเอากัน ผมต้องกลายเป็นคนผิดผมโดนด่าด้วยคำรุนแรง ทั้งว่าเห็นแก่ตัวไม่เคยช่วย แล้วเวลาที่ผมเสียไป วันที่ผมต้องสอบโปรเจค ผมลงทุนเลื่อนนัดเพื่อเอาใจ "แฟน" ผมผิดใช่ไหม


5. และท้ายสุด เขาสร้างเฟสใหม่มา1เฟส เขาบล้อกผมไว้ก่อนเลยเพื่อกันผมเข้าไปดู แต่ที่ไหนได้ผมลงทุนเดินผ่านที่เปลี่ยวๆไปร้านเน็ต และแล้วก็เจอ เรื่องแบบนี้ปิดไม่อยู่จริงๆ ทั้งคุยกันนัดกันด้วยคำที่ผมรับไม่ได้ ผมนั่งอ่านไป ผมร้องให้ไป ผมร้องไปผมโทรหาแม่ แม่บอกว่า "ลูกรักทำไมไม่นอน แม่เป็นห่วงนะ นอนได้แล้วแม่ง่วงมาก" ผมน้ำตาไหล ผมไม่อายไคร ผมคุยกับแม่ว่าเครียดมาก ผมทำอะไรไม่ได้หาทางออกไม่ได้ "แต่ไม่ได้บอกแม่ว่าเรื่องอะไร" แม่ได้แต่บอกว่า ถ้าเรื่องงานไม่ไหวกลับมานะ มาฟังแม่บ่นดีกว่า สบายใจกว่า รีสอร์ทของเราจะเสร็จแล้วไครไม่ต้องการก็ช่างลูกแม่แม่ก็ขาดหนูไม่ได้ กลับมานะ ถ้าจะกลับบอกเลยแม่จะจ้างคนงานไปขนของให้ สิ้นสาย แม่บอกว่า พ่อถามว่าดึกๆยังลุกขึ้นมาผัดข้าวกินไหม พ่อไม่ได้อยู่ด้วยได้กินเต้าหู้บ้างไหม ผมปล่อยโฮเลย พ่อแม่ผมขอโทษ ที่ผมไม่สามารถเป็นชายแท้ให้แม่ได้


-----> กลับถึงหอพัก เขานอนอยู่เขาเรียกผม "ที่รัก ไปไหนมาไหนว่าจะมากล่อมเขานอน" ผมไม่พูดอะไรกล่อมเขาจนหลับและนอนร้องไห้อยู่คนเดียวผมไปนั่งหลังห้องคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนเช้าวันไหม่เขารู้ว่าผมรู้แล้ว เขาด่าผมสารพัดว่าผมยุ่งเรื่องส่วนตัว ผลักผม ตบหน้าผม ว่าผมไปวุ่นวายกับของเค้า และขู่บอกเลิก ผมเจ็บมาก เพราะผมทำทุกอย่างให้เขา ผมอาบน้ำ ผมดูแล ทำอาหารรอ ทำทุกอย่าง ซักผ้า ล้างจาน คือทุกงานคืองานผมแม้กระทั้งงานพิมพ์ งานออกแบบทุกอย่าง ที่เขาสั่ง คือสิ่งที่ผมต้อง สนองให้กับคนที่ผมรัก ทุกครั้งที่ทะเลาะ ผมกรีดแขน ผมกินยานอนหลับ ผมทำร้ายตัวเอง มีแต่เพื่อนที่ยืนเฝ้าตอนผมตื่นเมื่อหมดฤทธิ์ยา แต่เขากลับอ้างว่า "ทำตัวเอง" เราไม่ลำบากไปเฝ้าหรอก


-----> สุดท้ายนี้ หลานสาวผมผ่าตัดต้องการเลือดกรุ๊ป O-Negative ไม่มีใครมีนอกจากผม ผมแทบขาดใจตาย เพราะผมต้องติดเชื้อเอดส์แน่ๆเพราะเขายิ้มซึ่งผมไม่เคยป้องกันเพราะคิดว่าแฟน ผมร้องให้ทุกวัน ก่อนจะมีการ รับเลือดจนวันสุดท้ายที่ต้องให้เลือด ผมซื้อยานอนหลับมาแล้วเพื่อ.......ตัวเอง หากหมอบอกผลว่าผมมีเชื้อ ไม่ว่าจะเชื้ออะไรทั้งนั้น ระหว่างรอตรวจเลือด ผมก็เครียดมาก สุดท้ายหมอบอกให้รอผลอีกสัปดาห์นึง เมื่อผลปรากฎว่า "ไม่พบโรคติดต่อทุกชนิด" ยกเว้นเลือดไม่เข้มข้น ให้นอนไวทานอาหาร5หมู่ เยอะๆ "ผมดีใจมาก" ที่ผมได้ช่วยให้หลานสาวผมรอดพ้นจากความตาย ผมดีใจที่สุด ถ้าวันนั้นต้องตาย ผมก็ยอม แต่ถึงอย่างไรก็ตาม


----------- การทำร้ายตัวเอง มันเป็นแผลติดตัวผมที่สร้างความเจ็บปวดมาตลอด และผมคงพอกับคนประเภทนี้ แต่ที่ผมไม่เข้าใจ คือผมผิดอะไร ทำไมเขาทำอะไรเขาจึงถูกเสมอและทำไมผมทำอะไรทำไมผมต้องเป็นคนผิด ผมต้องเจ็บ ผมต้องร้องไห้ แบบนี้ด้วย ฝากไว้เป็นอุทาหรณ์ สำหรับชีวิตเกย์ครับ
แก้ไขข้อความเมื่อ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
ผมอ่านวนไปวนมา สาหัสเหมือนกันเนอะ เรื่องราวของท่าน ยอมไปสะทุกอย่าง ให้เค้าหมด
เค้าไปมีอะไรกับคนอื่น เค้าไม่ได้ป้องกันหรอครับ (จะถามก้อไม่ได้เนอะเด๋วโดนตบอีก)

ทำไมดูเค้าต้องออกไป หาอีกคนเพื่อทำเรื่องแบบนั้นทุกครั้ง ปกติมีกิ๊กให้กระชุ่มกระช่วย
ก้อผิดแล้วเนอะ นี่ถ่ายรูปแลกของลับ ผมไม่ได้ตั้งใจดูถูกแฟนคุณนะครับ อยากรู้ว่าเพราะอะไร
คุณพลาดตรงไหน ทำไมเค้าถึงต้องทำแบบนี้ หาทางแก้ที่ตรงนี้ ถ้าเป็นต้นเหตุ
"ฝากถามเค้าให้ผมที ถ้าคุณไม่ยุ่งเรื่องของแฟนคุณ คุณจะต้องไปยุ่งกับเรื่องของใคร"

ไปทานน้ำดื่มใต้ฝา มีให้ชิงโชคแล้วเค้าแถมมารึเปล่าครับ แฟนคุณ
เท่าที่เขียนมาแฟนของคุณผิดเต็มๆ ทุกอย่างที่เล่ามา ผมก้อไม่รู้คุณจะทนเพราะอะไร
คุณก้อไม่ได้อธิบายไว้ แต่คุณน่าจะมีเหตุผลของคุณ ถ้าอยากไปกับเค้าต่อ อดทนนิดนะครับ

มันไม่ได้แบ่งแยกนะครับว่า เกย์จะต้องโดนแบบนี้ เค้านิสัยไม่ดี คุณแค่โชคร้ายเท่านั้นเอง
อย่าร้องไห้ไปเลยครับ โชคดีแล้วที่คุณและครอบครัว ไม่เป็นอะไรมาก
คงไม่นาน ต้องมีใครคนนึ่ง ที่ไหนสักแห่ง เข้าใจ จขกท เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่