ปกติแล้ว เราเป็นคนไม่ชอบมีเรื่องกับใครนะ

แต่พอเวลาที่มีอะไรมาสะกิดให้ไม่พอใจนิดหน่อย อารมณ์ก็จะพุ่งเร็วมาก
หากไม่ทำให้หงุดหงิดมาก ก็ยังอยู่ในระดับที่พอจะควบคุมตนเองได้
คือ สามารถยับยั้งชั่งใจ สะกดอารมณ์ของตัวเอง ไม่ให้ พูด หรือ แสดงออก ในสิ่งที่ไม่สมควรทำ ได้

แต่ ถ้าสิ่งที่มากระทบจิตใจ เป็นสิ่งที่ เราไม่ผิด แต่โดนว่า/โดนใส่ร้าย
หรือ เป็นสิ่งที่เราเคยตอบเคยอธิบายให้ฟังหลายรอบแล้ว แต่ยังมาถามอีกไม่จบไม่สิ้น
อารมณ์ของเราจะพลุ่งถึงขีดสุด ปรอทแตกได้ภายในระยะเวลาอันสั้น
คือ แค่ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยเรื่องขึ้นมา เราก็ปรอทแตกทันทีเลยค่ะ

แล้วก็จะสาดคำพูด หรือ ประโยคแรง ๆ ใส่ทันที ทั้งน้ำเสียง และ ถ้อยคำ เป็นสิ่งที่ไม่น่าฟังเลย
พอเราพูดจบ กลับมาอยู่กับตัวเอง มักจะนึกเสียใจเสมอ * ที่แสดงกิริยาและถ้อยคำเหล่านั้นออกไป
มันไม่น่ารักเลย สำหรับการกระทำหนึ่ง ๆ ที่แสดงออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้

อยากจะแก้นิสัยที่ไม่ดีของตัวเองในเรื่องนี้นะ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
จะบอกกับตัวเองเสมอ ทุกครั้งที่นึกขึ้นได้ว่า ใจเย็น ๆ ๆ คิดก่อนพูด คิดก่อนทำ
หากจะพูดหรือจะแสดงกิริยาอะไรออกไป ให้หยุดคิดซัก 3 วินาที
ถ้าคิดแล้ว ยังอยากทำอยู่ ค่อยทำ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจในภายหลัง
เราคิดแบบนี้กับตัวเองเสมอ

แต่ ..............
พอถึงเวลาปรอทแตก
สติกระเจิง จิตหลุดไปด้วยทุกครั้งเลยค่ะ
ไม่คิดอะไรทั้งนั้น พูด ๆ ๆ ๆ ออกไปตามแต่อารมณ์จะพาไป
หากอารมณ์พุ่งถึงขีดสุด คำพูดก็จะแรงตามไปด้วย
แต่ เราไม่พูดคำหยาบนะคะ ไม่พูดคำสมัยพ่อขุนราม ไม่เรียกเค้าด้วยสรรพนามที่ไม่เพราะ
จะใช้แต่คำพูดที่ฟังแล้วไม่ถนอมน้ำใจกันเท่านั้นเอง

ใครพอจะมีวิธีแก้มั๊ยคะ ?
อยากจะขัดเกลาจิตใจของตนเองด้วยธรรมะ ศาสนา แต่ ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นแก้ปัญหานี้ด้วยวิธีไหนดีค่ะ

ถ้าแท็กมาผิดห้อง ต้องขอโทษด้วยค่ะ