ตั้งกระทู้แรก ผิดพลาดประการใดขออภัยล่วงหน้านะคะ

ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ
คือเราเพิ่งแต่งงานกับสามีได้ประมาณครึ่งปี
ตอนที่ตกลงว่าจะแต่งงานกัน สามีก็เอาเงินเก็บของเค้า
มาทำร้านเพื่อให้เราดูแลหลังจากแต่งงาน
แน่นอนว่าเงินส่วนตัวของเราก็เอามาช่วยเค้าด้วย
ถ้าเทียบกับเงินของเค้ามันอาจจะน้อยนิดแต่มันก็เงินเรามั้ย....
ตอนแต่งงานทางบ้านเราไม่ได้สินสอดเลยแม้แต่บาทเดียว
เพราะพ่อกับแม่เราเห็นว่าเค้าเอาเงินมาทำร้านหมดแล้ว
ไหนจะค่าจัดงานอีก (ถึงจะเป็นงานเล็กๆ แต่ก็ค่าใช้จ่ายเยอะอยู่)
และคิดว่าร้านที่ทำก็ถือเป็นสินสอดไป
ให้เราเอามาทำมาหากิน เลี้ยงดูครองครัวไป
พ่อแม่เราเลยไม่เรียกสินสอด

เราก็คิดเหมือนพ่อแม่เรา
(เราคงโง่เลยคิดเข้าข้างตัวเองไป)
ว่าร้านที่เค้าทำก็ถือเหมือนเป็นสินสอด
เพราะถึงยังไงเราก็ต้องดูแลบริหารจัดการเพียงคนเดียว
เนื่องจากเค้าทำงานประจำอยู่

แต่เราคิดผิด....T^T
ช่วงนี้แม่เรามีปัญหาเรื่องเงินกับยาย
(ขอไม่ลงรายละเอียดนะคะ เพราะมันค่อนข้างเป็นเรื่องไม่ดีเท่าไหร่)
เราเลยคุยๆกันไป (ไม่ได้ขอเงินเค้าเลยแม้แต่บาทเดียว)
เราก็บอกเค้าว่า เราอยากรีบใช้หนี้ให้หมดเร็วๆ
จะได้ให้เงินแม่ใช้บ้าง
เค้าก็ถามเท่าไหร่ เราก็บอกตัวเลขไป
(ซึ่งมันน้อยมากๆๆๆๆๆ ถ้าเทียบกับที่แม่ให้เรามา)
แล้วก็คุยกันไปเรื่อยๆ
ก็มีเรื่องยายเข้ามา
(ตอนนี้แม่เราดูแลยายอยู่ เหมือนกับแม่แบกรับภาระยายคนเดียวมั้งประมาณนี้)
จนเราบอกว่า
แค่ยายคนเดียว เราก็คงเลี้ยงได้อยู่มั้ง
สามีเราบอกว่า: คิดว่าหน้าอย่างเธอจะมีปัญญาเลี้ยงใครได้จริงๆเหรอ
เราจุกจนพูดไม่ออกเลย
เราก็ถามว่า ทำไมหล่ะ
เค้าก็บอก: ต่อให้เธอใช้หนี้ก้อนนี้หมด
(คือมีหนี้ที่เราไปกู้มาทำร้านด้วยกันนี่แหละ ประมาณ 60,000
เรากะจะรีบใช้ให้หมดภายในเดือน กย)
แล้วเธอคิดว่ากำไรที่ได้มาจะเป็นของเธอทั้งหมดงั้นเหรอ
มันต้องเป็นของเราครึ่งนึงมั้ย!!!!!
แล้วเงินที่ฉันลงทุนไป ถ้าเธอคิดว่าจะใช้คืน
เธอจะมีปัญญาเหรอ เราลงทุนไปตั้งหลายแสน
ถ้าจะให้เรานับจริงๆ เธอไม่มีปัญญาใช้คืนหรอก!!!!!
นี่คือคำพูดที่ออกจากปากของคนที่เราคิดว่าเค้าคือสามี
คนที่เราจะฝากชีวิตไว้เหรอ......


เราได้แต่คิดในใจ น้ำตาไหล เพราะพูดอะไรไม่ออก
ตกลงเงินที่ลงทุนไปไม่ใช่จะถือว่าเป็นสินสอดของเราสินะ
เราก็โง่คิดเอง เออเองมาตั้งนาน ตกลงนี่เรามาแบบไม่มีอะไรเลย
ไม่ได้อะไรเลย มาทำงานใช้หนี้ และหาเงินให้เค้าสินะ
น่าสมเพชตัวเองจริงๆ


เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน
เราไม่พูดอะไรกับเค้าอีกเลย
เค้าก็ไม่พูดกับเราเช่นกัน
แถมยังโมโหไม่พอใจที่เราไม่คุยด้วย
โดยไม่ถามอะไรเราสักคำ
อ๋อ...ไม่สิ
เค้าพูดอยู่คำนึงว่า
"ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องแบกภาระทั้งหมดไว้เอง
เดี๋ยวจะช่วยหาทางออกให้"

คงไม่รู้เลยสินะ ว่าตอนนี้เรื่องที่บ้าน
มันไม่ได้อยู่ในหัวฉันแล้ว
ที่ฉันกำลังคิดคือ
"ทำไมฉันถึงมาเอาแกได้นะ"



ถ้าเป็นคุณจะทำยังไงกัน
เราก็คิดหาทางออกหลายๆอย่าง
เราจะเลิกทำซะเลยดีมั้ยกับไอ่ร้านนี้
ทั้งๆที่มันกำลังไปได้ดี
หรือเราจะทำต่อไป ใช้หนี้มันให้หมดๆ
เก็บเงินแบ่งกันคนละครึ่ง พอได้เงินพอสมควร
ก็เลิกแม่มดีมะ

หึ หึ ร้องไห้ จนไม่รู้จะร้องยังไง
มันเจ็บใจ จนอธิบายไม่ได้จริงๆ
เฮ้อ...T^T