คือเรื่องมันมีอยู่ว่า แม่เขาอยากมาหายายที่ตจว. แต่ชอบอ้างว่าติดที่เราไม่ว่าง ทั้งๆที่ก่อนหน้าเราว่างกว่านี้ แต่แม่ทะเลาะกับน้าเลยไม่ยอมมาหายาย ตอนนี้แม่เราดีกับน้าแล้วเขาเลยอยากมา ตามจริงจะมาตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว แต่ว่าเราติดงานด่วน แม่เราก็ด่าเราสามวันสามคืน ว่าเราเป็นตัวถ่วงเขา อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ ึงทำงานได้มา 4000 หารสาม จะเหลือเท่าไหร่วะ สู้ไปอยู่บ้านยาย ขอยายมา 3000 ก็ได้ (เมื่อก่อนบ้านแม่เขาเป็นคนรวย ไม่เคยเป็นลูกจ้างใคร จบมาทำโรงงานตัวเองเลย จนโรงงานเจ๊งเลยว่างงาน) คือตามจริงเราอยากบอกเขาไปมากว่าไปคนเดียวก็ได้นะไม่ต้องรอ เพราะธุระเราเยอะ แต่รู้นิสัยเขาว่าพื้นฐานเขาเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ มั่นใจในตัวเองมาก เพราะเขาเรียนจบคนแรกของบ้าน และเรียนสูงที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด เขาเลยมั่นใจในความคิดตัวเองสุดๆ ไม่ยอมฟังใครเพราะคิดว่าคนอื่นด้อยกว่าตลอด (จนพ่อทนอยู่ด้วยไม่ได้) เลยไม่พูดอะไรเพราะเดี๋ยวได้โดนเขาด่ากลับมาอีก แม่เลยบอกงั้นมาวันอาทิตย์ต่อไปแล้วกลับวันอังคาร เราก็เออโอเคก็ได้ ทั้งๆที่ตามจริงแล้วเราก็มีธุระวันจันทร์ ต้องไปประชุมภาคเรื่องค่าย (เราเรียนอยู่ปี2) แต่เราขี้เกียจฟังแม่เราด่ายกสองเลยฝากเพื่อนประชุมแทน

พอมาวันอังคารวันกำหนดกลับ ตื่นมาแม่บอกวันนี้ยังไม่ได้กลับนะ ต้องช่วยยายคลีนบ้าน เราแบบอ้าว เมื่อวานก็ว่างๆทำไมไม่ทำ - - แล้วคือวันพุธเรามีทำงาน ซึ่งนายจ้างเพิ่งขึ้นเงินเดือนให้ แถมเพิ่งถามเราเองด้วยว่าจะเข้ามาทำงานปกติแล้วใช่มั้ย (ก่อนหน้าลาไปบ้างเพราะไปเรียนซัมเมอร์จริงๆ) เราบอกว่าใช่ค่ะ ช่วงนี้อ.ไปเมืองนอกเลยต้องรอเขากลับมา ช่วงนี้เลยว่าง เราก็เริ่มหงุดหงิดละแบบอ่าว ทำไมทำงี้อ่ะ แล้วไม่พอแม่มีพูดต่ออีกว่า เดี๋ยวให้ค่าจ้างอยู่ต่อ 200 เราแบบอ้าว มันเอาเงินฟาดกันง่ายอย่างนี้เลยหรอ แล้วงานที่เสียไปล่ะ คือเราไม่ได้ติดที่เงินหรืออะไรนะ แต่เรามีความรับผิดชอบต่องานมากพอ เราทำงานเราก็ต้องเต็มที่กับงาน ไม่ใช่จู่ๆโยนงานทิ้งแบบนี้ แล้วไม่ใช่ปัญหาเรื่องงานอย่างเดียว เราแบกการบ้านของซัมเมอร์มาทำด้วย แต่เราแบกมาแค่ครึ่งนึง แล้วเราทำหมดแล้ว แพลนว่าวันกลับจะกลับไปทำอีกครึ่งนึงต่อ ก็ไม่ได้ทำ เราหงุดหงิดมากเลยไม่กินข้าว นั่งคิดว่ากุโดนหลอกอีกแล้วหรอ (โดนแบบนี้ประจำแต่ไม่เคยจำเอง) แม่เราก็มาด่าเราว่าเป็นตัวถ่วงเขา มาด่ามากๆเรารำคาญเลยไปกินให้จบๆ สุดท้ายเขาไม่คลีนบ้าน นั่งนิ่งๆกันหมดทั้งบ้าน ทำท่าทีเหมือนจะได้กลับบ้านละ ทีนี้พอเราเลิกหน้าบึ้ง แม่เราก็เดินเข้ามาพร้อมไอแพดพี่ที่ทิ้งเอาไว้ พร้อมสมัครเน็ตให้ (โทรศัพท์ใช้โนเกียเล่นเน็ตไม่ได้ // ปกตินิสัยเขาเป็นคนเกลียดเน็ตเข้าไส้ ขนาดแค่ติดเน็ตบ้านยังด่าว่าเปลือง) เราก็เอามาเช็คเฟสบุ๊คว่ามีข่าวอะไรรึเปล่า ทีนี้แม่บอกว่าวันนี้ไม่ได้กลับ ต้องช่วยยายทำขนมเปี๊ยะ (ในใจคิด นี่มันแผนยายที่ทำให้ต้องอยู่ต่อปะวะ) แล้วสุดท้ายแม่ก็พูดสรุปให้คนทั้งบ้าน ที่มีทั้งยายทั้งลุงทั้งน้าอีก 3 คนฟังว่ามันหงุดหงิดอยากกลับบ้านแค่อยากเล่นเน็ต โว๊ะ!!!!! มันช่วยคลายความกังวลได้นิดหน่อยแต่ไม่ทั้งหมดหรอก เพราะอย่างน้อยๆก็ยังทำให้ติดตามข่าวอะไรได้บ้าง แล้วดูท่าทีว่า พรุ่งนี้ คือวันพุธ ก็คงยังไม่ได้กลับ เพราะวันนี้เพิ่งแค่ปั้นไส้เองค่ะขนมเปี๊ยะ (ยายเพิ่งคิดได้เริ่มทำตอนบ่ายสามค่าาาา // เป็นอาชีพอิสระของยาย มีอารมณ์ทำก็ทำ ไม่มีอารมณ์ทำก็ไม่ทำ เงินเก็บเขามีเยอะ) พรุ่งนี้ คือวันพุธ ต้องปั้นเป็นลูกขนมเปี๊ยะจริงๆ คาดว่าไม่ได้กลับอีกแน่

คำถามเราที่อยู่ในหัวตอนนี้คิด เรื่องนี้ตกลงเราผิดหรอ ที่เราหัวรั้นไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่(ผู้ใหญ่ในบ้านเขาว่าเราเอาแต่ใจกันหมดสำหรับเรื่องนี้) หรือว่าเขาผิดที่ไม่รักษาคำพูดและไม่เคารพในความคิดเรากันแน่

บางทีเราก็คิด ว่าเขาทำถูกหรอ เอาเงินมาตัดปัญหาทุกอย่าง เหมือนจะซื้อเวลาเราให้เราอยู่ต่อ ก็รู้ว่ามันเป็นนิสัยที่คน(เคย)มีตังค์เขาทำกัน แต่เราไม่ได้เกิดมายุคมีตังค์อ่ะ เราเกิดมายุคดิ้นรนอ่ะ เราไม่ใช่ประเภทแบมือขอตังค์แม่อ่ะ มีแต่ให้แม่ด้วยซ้ำ แล้วโดยนิสัยเราเราไม่ใช่คนโมโหอะไรง่ายๆและไม่โมโหนานด้วย แต่นี่โมโหตั้งแต่ตื่น จนป่านนี้ คือแบบอะไรกัน คือแบบรู้ว่าอยากให้ลูกหลานอยู่นานๆ แต่คนมันว่างได้เท่านี้ก็ต้องเคารพการตัดสินใจของคนอื่นรึเปล่า ไม่ใช่มาอ้างนั่นอ้างนี่ให้อยู่ต่อ (กรณียาย) คือแบบก็รู้ว่าอยากอยู่กับยายแต่เรามีธุระเยอะ ให้เราอยู่บ้านคนเดียวก็ได้ เราก็โตแล้วจะ 20 แล้ว แล้วเราก็ไม่ใช่คนนอกลู่นอกทางด้วย (กรณีแม่) คือแบบเพลียจริงๆ ผู้ใหญ่บ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมด หรือเรื่องนี้เราผิด??? T^T

หากอ่านแล้วงงก็ขออภัยด้วยจ้าา ตามจริงสตอรี่มันยาวแต่เรียบเรียงเริ่มต้นไม่ถูก แหะๆ