#ขออภัยนิยายเรื่องนี้อวสาน.....ใครอยากนำไปเขียนการ์ตูนต่อได้#
ทุกๆเช้าผมจะเดินออกมาที่ปากซอยเพื่อขึ้นรถสองแถวไปทำงาน บอกก่อนว่าผมทำงานบริษัทแห่งหนึ่งตามวุฒิ ป.ตรี
ซึ่งทุกครั้งเวลาจะไปทำงาน ก็มักจะมองซ้ายมองขวาก่อนข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถ และเกือบทุกครั้ง ก็มักจะมีใครคนนึง
ยืนอยู่อีกฝั่งเพื่อรอข้ามมายังฝั่งของผมสลับกัน ในช่วงเวลาเดิมๆ จนวันนึงเราก็สบตากันอีก ..."น่ารักดีออก"...ในใจผมคิด
แต่ก็ไม่ได้ไรมาก สบตาแล้วก็เดินข้ามถนนกันตามปกติ แต่พอสบตากันบ่อยครั้งเข้าผมก็เริ่มสังเกตเขามากขึ้น
ทำให้รู้ว่าเขาเพิ่งเลิกงานกะดึก ดูจากชุดยูนิฟอร์มของพนักงานร้านสะดวกชื้อ 24 ชม.แห่งหนึ่งที่เขาใส่ เขาเป็นคนตัวเล็กๆ ขาวๆ คิ้วเข้ม
ดูมีเสน่ห์มากออร่าวิ้ง (ที่จริงเพราะกลูต้า หุหุ) หลังๆมาผมมองเขานานขึ้น เราเดินสวนกันบ่อยเข้า เขามองมาบ้างแต่ก็ไม่มีอะไรให้จิ้น
จนกระทั่ง...
"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ" เสียงทักทายแรกที่ผมเดินเข้าไปในร้าน อ้าว...เป็นเสียงของเขานี่นา ผมแอบว้าวในใจ เขาทักเราด้วย 555
เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อที่หน้าปากซอยที่ผมเดินผ่านทุกวัน คือผมเข้าไปซื้อของบ่อยเหมือนกัน แต่ไม่เคยเจอเขาเลยนะ
เวลาเคลื่อนกันตลอด วันนี้บังเอิญจริง ก็ซื้อของตามปกติ เขาบริการดีนอบน้อม ยิ้มแย้ม จนเราประทับใจเลย ซื้อบ่อยด้วย
เข้าทุกวันตอนเขาอยู่ในร้าน และเริ่มชอบเขาไปโดยไม่รู้ตัว จนเริ่มคุ้นหน้ากัน ผมชอบแกล้งถามเขาว่ามีสินค้าตัวนั้นตัวนี้ไหม
เพื่อจะได้คุยกัน จากวันที่พบกันจนถึงวันนี้เวลาผ่านไปนานถึง 3 เดือนเลยทีเดียว จนวันนึงก็วางแผน...ขอเบอร์เขา
"เออ...ไม่ทราบว่ามีหนังสือ *#$ เล่มนั้นไหมครับ" ..... ที่ถามไปผมมั่นใจแล้วว่าไม่มีหนังสือเล่มนั้นอยู่แน่ๆ แต่ก็ถามเพื่อที่จะให้เขา
"อะไรนะครับ"
" มีเบอร์ไหมครับ " ผมรวบรวมความกล้าสุดขีด
เอ่อ.....ผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์ครับ" หน้าผมเริ่มชา ตัวกระด้าง
"งั้นขอเฟสได้ไหมครับ"
"ผมไม่ได้เล่นเฟสครับ" รู้สึกอยากปลิวออกนอกร้านทันที
.....แห้วแดรกส์
คือคุณรู้ไหมว่ากว่าจะตัดสินใจขอเบอร์ใครสักคน มันยากมากๆนะ เราก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นหรือเปล่า แต่เรด้าผมบอกชัดเจนว่าใช่ อิอิ
ต้องขอบอกว่า ก่อนที่จะขอเบอร์เขา ผมได้ถามใจตัวเองดีแล้ว ตลอดเวลาที่เจอหน้าเขา ใจผมจะสั่นมาก ร้อนวูบวาบไปหมด
ไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมพยายามหักห้ามใจ ไม่ควรคิดเกินเลย ไม่เข้าไปซื้อของ ไม่ควรเจอเขา แต่ก็ทำไม่ได้ทุกที...
แต่ก่อนที่ผมจะหน้าแตกมากกว่านั้น ผมรีบเปลี่ยนเรื่องชวนเขาคุยเรื่องอื่น แต่ก็ยังใจชื้นขึ้นเมื่อเขาบอกว่า
" งั้นพี่จดเบอร์ไว้ให้ผมก็ได้ "
เมื่อผม ปิ๊งพนักงานสะดวกซื้อ (ทูนหัวน้ำเน่าสิ้นดี)
ทุกๆเช้าผมจะเดินออกมาที่ปากซอยเพื่อขึ้นรถสองแถวไปทำงาน บอกก่อนว่าผมทำงานบริษัทแห่งหนึ่งตามวุฒิ ป.ตรี
ซึ่งทุกครั้งเวลาจะไปทำงาน ก็มักจะมองซ้ายมองขวาก่อนข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถ และเกือบทุกครั้ง ก็มักจะมีใครคนนึง
ยืนอยู่อีกฝั่งเพื่อรอข้ามมายังฝั่งของผมสลับกัน ในช่วงเวลาเดิมๆ จนวันนึงเราก็สบตากันอีก ..."น่ารักดีออก"...ในใจผมคิด
แต่ก็ไม่ได้ไรมาก สบตาแล้วก็เดินข้ามถนนกันตามปกติ แต่พอสบตากันบ่อยครั้งเข้าผมก็เริ่มสังเกตเขามากขึ้น
ทำให้รู้ว่าเขาเพิ่งเลิกงานกะดึก ดูจากชุดยูนิฟอร์มของพนักงานร้านสะดวกชื้อ 24 ชม.แห่งหนึ่งที่เขาใส่ เขาเป็นคนตัวเล็กๆ ขาวๆ คิ้วเข้ม
ดูมีเสน่ห์มากออร่าวิ้ง (ที่จริงเพราะกลูต้า หุหุ) หลังๆมาผมมองเขานานขึ้น เราเดินสวนกันบ่อยเข้า เขามองมาบ้างแต่ก็ไม่มีอะไรให้จิ้น
จนกระทั่ง...
"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ" เสียงทักทายแรกที่ผมเดินเข้าไปในร้าน อ้าว...เป็นเสียงของเขานี่นา ผมแอบว้าวในใจ เขาทักเราด้วย 555
เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อที่หน้าปากซอยที่ผมเดินผ่านทุกวัน คือผมเข้าไปซื้อของบ่อยเหมือนกัน แต่ไม่เคยเจอเขาเลยนะ
เวลาเคลื่อนกันตลอด วันนี้บังเอิญจริง ก็ซื้อของตามปกติ เขาบริการดีนอบน้อม ยิ้มแย้ม จนเราประทับใจเลย ซื้อบ่อยด้วย
เข้าทุกวันตอนเขาอยู่ในร้าน และเริ่มชอบเขาไปโดยไม่รู้ตัว จนเริ่มคุ้นหน้ากัน ผมชอบแกล้งถามเขาว่ามีสินค้าตัวนั้นตัวนี้ไหม
เพื่อจะได้คุยกัน จากวันที่พบกันจนถึงวันนี้เวลาผ่านไปนานถึง 3 เดือนเลยทีเดียว จนวันนึงก็วางแผน...ขอเบอร์เขา
"เออ...ไม่ทราบว่ามีหนังสือ *#$ เล่มนั้นไหมครับ" ..... ที่ถามไปผมมั่นใจแล้วว่าไม่มีหนังสือเล่มนั้นอยู่แน่ๆ แต่ก็ถามเพื่อที่จะให้เขา
"อะไรนะครับ"
" มีเบอร์ไหมครับ " ผมรวบรวมความกล้าสุดขีด
เอ่อ.....ผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์ครับ" หน้าผมเริ่มชา ตัวกระด้าง
"งั้นขอเฟสได้ไหมครับ"
"ผมไม่ได้เล่นเฟสครับ" รู้สึกอยากปลิวออกนอกร้านทันที
.....แห้วแดรกส์
คือคุณรู้ไหมว่ากว่าจะตัดสินใจขอเบอร์ใครสักคน มันยากมากๆนะ เราก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นหรือเปล่า แต่เรด้าผมบอกชัดเจนว่าใช่ อิอิ
ต้องขอบอกว่า ก่อนที่จะขอเบอร์เขา ผมได้ถามใจตัวเองดีแล้ว ตลอดเวลาที่เจอหน้าเขา ใจผมจะสั่นมาก ร้อนวูบวาบไปหมด
ไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมพยายามหักห้ามใจ ไม่ควรคิดเกินเลย ไม่เข้าไปซื้อของ ไม่ควรเจอเขา แต่ก็ทำไม่ได้ทุกที...
แต่ก่อนที่ผมจะหน้าแตกมากกว่านั้น ผมรีบเปลี่ยนเรื่องชวนเขาคุยเรื่องอื่น แต่ก็ยังใจชื้นขึ้นเมื่อเขาบอกว่า
" งั้นพี่จดเบอร์ไว้ให้ผมก็ได้ "