สวัสดีค่ะ เราอายุ 16 ปี ไปเมื่อวานนี้ ตอนนี้เราเรียน ม.4 อยู่ที่ โรงเรียนคริสตังแห่งนึงในต่างจังหวัด
เราเป็นคนขี้เกียจ เรายอมรับค่ะ เราขี้เกียจตื่นเช้าเพื่อไปเข้าแถว สำหรับเรามันไม่มีเหตุผลเลย
แต่เราไม่ใช่คนขี้เกียจเรียนค่ะ เวลาได้เรียนเราก็จะตั้งใจเรียน เราอยากเรียนค่ะ

เราประสบปัญหาดับความขี้เกียจและทัศนคติของตัวเอง
เราอยากไปเรียน แต่เราเกลียดการตื่นเช้าต้องเช้าแถว 7.40 ทั้งๆที่เริ่มเรียน เกือบเก้าโมง
เราคิดว่ามันไม่จำเป็น เราไม่อยากไปเช้าๆ เราอยากตื่นสายๆ แต่เราอยากเรียนค่ะ
ซึ่งตอนนี้เราตัดสินใจออกจากโรงเรียนแล้วค่ะ

พ่อกับแม่บอกว่าไม่ต้องเรียนแล้ว ถ้าขี้เกียจ
เรายอมรับค่ะว่าเราเป็นคนขี้เกียจ แต่เราอยากเรียนค่ะ
เราพยายามหาทางออกที่เราจะยอมรับได้
เรานึกถึง กศน. ค่ะ
แต่พ่อบอกว่าไม่ต้องเรียน...
เราบอกว่า เรียน กศน. แหละ อย่างน้อยก็ได้เรียน
หนูอยากเรียน หนูแค่ไม่อยากตื่นเช้าไป ไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากเรียน
แต่พ่อก็พูดเหมือนดูถูกเราค่ะ
เราควรพูดให้พ่อเข้าใจยังไงดีคะ
เราอยากเรียนจริงๆ เราเกลียด routine ที่ต้องไปก่อนเริ่มเรียนเป็นชั่วโมง
แต่เราอยากเรียนค่ะ เราอยากเรียนจริงๆ
เรารู้ว่ามันยาก ในการที่จะต้องศึกษาด้วยตัวเอง
แต่เราอยากเรียน อยากมีอนาคต แต่เลิกทัศนคติแบบนั้นไม่ได้
เราจึงหาทางออกอื่น ที่เราจะได้เรียน
โดยที่ไม่ต้องบังคับตัวเองให้ตื่นเช้าทุกวัน

เราควรพูดกับพ่อยังไงดีคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

ถามเพิ่มเติมได้ค่ะ เราพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
ตอนนี้ตั้งสติไม่ได้ ขอโทษด้วยค่ะ