ผมไม่ค่อยขึ้นรถไฟฟ้าบ่อยนัก ทั้งบีทีเอส เอ็มอาร์ที แต่พอขึ้นครั้งไหนก็เจอภาพเดิมสเมอคือ ทุกคนไม่สนใจคนรอบข้างเลย ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตนเองทั้งนั้น
บางคนอาจมองว่าปกติ แต่หรับผมกลับมองว่ามันเริ่มผิดปกติแล้วน่ะ
บางคนไม่มีเพื่อนคุย อันนี้เข้าใจครับ แต่บางคนขึ้นมาเป็นกลุ่ม แต่ไม่คุยกันเลย ต่างคนต่างจกมือถือกันเอาเป็นเอาตาย ผมเห็นแล้วงงครับ ปกติผมเป็นชอบมองนั่นมองนี่ (โดยเฉพาะคนแต่งตัวดีๆ ทั้งหญิงและชาย) ไม่ชอบนักกับการเล่นมือถือในที่สาธารณะ เพราะกลัวคนอื่นจะมองว่าเรามันไอทีจัด หรือโอ้อวด ฯลฯ ผมเลยไม่ค่อยชอบเล่นเท่าไหร่
มีอีกประเภทคือชอบอวด มีกี่อย่างก็ควักออกมาโชว์หมด ทำเหมือนกับคนอื่นเค้าไม่มี ผมเจอแบบนี้หลายครั้งบนรถไฟฟ้า เอือมไปเลยทีเดียว
มีครั้งนึงขึ้นรถไฟฟ้า (ผมมีโทสับสองเครื่อง คือ ไอโฟนกับโนเกียธรรมดา) สายเข้าเครื่องโนเกีย ริงโทนก็ชัดเจน ผมชักออกมา มีสาวคนหนึ่งมองผมด้วยสายตาเหยียดหยาม (ในมือเขาถือไอโฟน) ผมก็คุยไปปกติ จนจบ ก่อนจะลงจากขบวนรถ ผมแกล้งว่ามีข้อความเข้า เลยชักไอโฟนออกมา (รุ่นใหม่กว่าด้วย) ผมรู้ว่าเธอเห็น แต่ผมไม่อยากมองหน้า แล้วผมก็เดินลงจากขบวนไป
ทำไมพอขึ้นรถไฟฟ้า ทุกคนต่างก้มหน้าจกมือถือ...
บางคนอาจมองว่าปกติ แต่หรับผมกลับมองว่ามันเริ่มผิดปกติแล้วน่ะ
บางคนไม่มีเพื่อนคุย อันนี้เข้าใจครับ แต่บางคนขึ้นมาเป็นกลุ่ม แต่ไม่คุยกันเลย ต่างคนต่างจกมือถือกันเอาเป็นเอาตาย ผมเห็นแล้วงงครับ ปกติผมเป็นชอบมองนั่นมองนี่ (โดยเฉพาะคนแต่งตัวดีๆ ทั้งหญิงและชาย) ไม่ชอบนักกับการเล่นมือถือในที่สาธารณะ เพราะกลัวคนอื่นจะมองว่าเรามันไอทีจัด หรือโอ้อวด ฯลฯ ผมเลยไม่ค่อยชอบเล่นเท่าไหร่
มีอีกประเภทคือชอบอวด มีกี่อย่างก็ควักออกมาโชว์หมด ทำเหมือนกับคนอื่นเค้าไม่มี ผมเจอแบบนี้หลายครั้งบนรถไฟฟ้า เอือมไปเลยทีเดียว
มีครั้งนึงขึ้นรถไฟฟ้า (ผมมีโทสับสองเครื่อง คือ ไอโฟนกับโนเกียธรรมดา) สายเข้าเครื่องโนเกีย ริงโทนก็ชัดเจน ผมชักออกมา มีสาวคนหนึ่งมองผมด้วยสายตาเหยียดหยาม (ในมือเขาถือไอโฟน) ผมก็คุยไปปกติ จนจบ ก่อนจะลงจากขบวนรถ ผมแกล้งว่ามีข้อความเข้า เลยชักไอโฟนออกมา (รุ่นใหม่กว่าด้วย) ผมรู้ว่าเธอเห็น แต่ผมไม่อยากมองหน้า แล้วผมก็เดินลงจากขบวนไป