( 3. ใช้พลังจิตสะกดให้สาวแบได้ในห้านาที )
เป็นเรื่องจริงนะไม่ได้อำ ผมจะเผยเคล็ดลับวิชาให้คุณอย่างหมดเปลือกเลย รับรองเรียนรู้แล้วเอาไปใช้ได้แน่
หลังจากพลาดนัดกับเอ้แล้ว ผมเลยต้องพยายามรักษานัดที่ทำไว้กับแจ๊สให้ได้ ตอนบ่ายพอผมไปถึงมาบุญครองก็โทรหาแจ๊ส เธอบอกว่าอยู่แถวนี้แหละ กำลังมาถึง ให้ผมเดินเล่นไปก่อน ผมเดินเล่นอยู่ตั้งครึ่งชั่วโมง (จะให้เดินเล่นไรนานยังงั้นฟระ) เลยโทรไปหาเธออีกที
“ตอนนี้แจ๊สยังไม่เสร็จธุระ คุณจะกลับไปก่อนก็ได้นะ ไว้
นัดเจอกันอีกที”
หึย คนสวยมักไม่มีเยื่อใย ผมนึก เอาไงก็เอาวะ นัดมาแล้วนี่ จะกลับบ้านมือเปล่าได้ไง
“ไม่เป็นไรผมรอได้ ค่อย ๆ ทำธุระแล้วกัน เสร็จแล้วก็โทรมาบอกนะ ผมรอได้เสมอออ”
ผมเลยจัดแจงไปนั่งกินบาร์บีคิวพลาซ่า ค่อย ๆ กินไปเรื่อย ๆ กะว่าให้ช้าที่สุด ถ้าแจ๊สมาถึงจะได้มานั่งกินกันต่อ ผมจะได้ไม่อิ่มเกินไป กินไปกินมานี่ก็เกือบหมดแล้ว เอาไงวะ กะว่าถ้ากินหมดแล้วเธอยังไม่มาผมก็กลับเหมือนกันแหละ ไรอ่ะ นัดแล้วเบี้ยวเฉยเลย ปรากฎว่าเธอโทรเข้ามาตอนผมกินใกล้จะหมดแล้วบอกว่ามาถึงมาบุญครองแล้ว ผมเลยบอกให้มาหาที่ร้านโดยเร็ว
พอแจ๊สเดินเข้ามาถึงก็ไม่ยอมนั่ง ผมนั่งพินิจเธอครู่เดียวนึกในใจว่า อืม หน้าตาบุคลิกคุ้มค่ากับการรอคอย เธอบอกอยากกินเซน ผมเลยจ่ายตังค์ออกจากบาร์บีคิวพลาซ่าแล้วไปนั่งเซนกับเธอ
“พี่กินมาแล้วไม่อิ่มเหรอ ไม่ต้องไปเซนก็ได้นะ”
คนสวยไม่มีเยื่อใยจริง ๆ ว้อย ผมนึกอีก
“ไม่เป็นไร้ ไม่เป็นไร นี่กินไปนิดหน่อยเอง”
ผมแอบเดินตามหลังเธอเพื่อเขย่าตัวให้ของที่กินเข้าไปมันไหลลงไส้ไปไว ๆ
เราสั่งอาหารญี่ปุ่นมากินกัน ผมเสน่ห์แรงหรือเธออยากได้ตังค์หมื่นห้าค่าเรียนภาษาอังกฤษก็ไม่รู้ เราสนิทกันเร็วมาก
“แจ๊สเคยเป็นพริตตี้หลายงานนะ”
ผมฟังแล้วก็เชื่อ เพราะเธอสวย
“แจ๊สเคยได้รางวัลมารยาทดีของโรงเรียนด้วย”
ผมเชื่อ เพราะบุคลิกเธอดี๊ดี
“แจ๊สเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของมหา’ลัยด้วยนะ”
ผมเชื่ออีก เพราะหุ่นเธอโคตรให้เลย
“แจ๊สเคยเดินแบบบ้างแต่ไม่บ่อย เพราะต้องเรียนหนังสือ”
ยังไง ๆ ผมก็เชื่อ เพราะทุกอย่างที่เห็นตรงหน้ามันเป็นไปได้ทั้งนั้น แต่ไม่รู้ว่าที่เธอเล่านี่เพื่อประกาศสรรพคุณให้รู้ว่าเธอมีราคาค่างวดเยอะเชียวนะที่จะมาทำความรู้จัก
พูดแล้วจะว่าคุย หน้าตาผมก็งั้น ๆ แต่คารมนี่ ขอโทษพูดกับสาวไม่เกินห้านาที สาวแบให้เลย ไม่ใช่คนสองคน เป็นสิบขอบอก งานนี้ก็เหมือนกัน คุยกันไม่เกินห้านาที แจ๊สแบให้ผมทันที ทำไมนะเหรอ ตามอ่านดูดิ แล้วเอาเคล็ดวิชาผมไปใช้
คุยกันได้สักพักผมก็ออกลวดลายหัวงู ถามว่าเชื่อเรื่องดวงไหม “อุ๊ยเชื่อ” ชอบดูลายมือหรือเปล่า “ก็เคยไปดูบ้างนะ”
“แหะ แหะ ผมดูลายมือเป็น แบมือมาดิ”
เห็นมะ ทำสถิติ สาวแบให้ภายในห้านาที เหอ เหอ
ผมจัดแจงคว้ามืออันนุ่มนิ่มของเธอมาบีบไว้ แล้วทาย นั่นทายนี่ไปตามเรื่อง (ไม่ตื่นแฮะ) ผมคิดในใจ พอจ่ายตังค์เสร็จ เธอถามว่าผมจะผ่านแถวไหน ใครจะปล่อยให้โอกาสทองอย่างนี้หลุดมือ ผมถามว่าเธอจะไปไหน
“ไปเมเจอร์รัชโยธิน”
“ไปสิ วันนี้ว่างทั้งวัน ยกให้เป็นวันของแจ๊สคนเดียว”
(เหอเหอ หวานซะไม่มี)
ไปถึงเมเจอร์รัชโยธิน ที่แท้เธอพาผมข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม มันมีโรงเรียนติวสมัครงานแอร์ ผมนั่งฟังอยู่ด้วย นึกในใจ เอาแล้วสิตู ต้องควักหมื่นห้าแล้วเหรอวะเนี่ย พอคุยเสร็จเธอก็เดินนำผมออกมา ผมแอบออกอาการโล่งใจ เออ เกือบไปแล้วสิเรา นึกในใจว่าเอาไงวะ ถ้าต้องจ่ายขึ้นมาจะทำไง แต่หน้าตากับหุ่นเธอ บอกให้รู้ว่ามันจะเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามากถ้าเธอไม่ตั้งใจหลอก-
รักใสๆ หัวใจใส่เน็ท ภาค 3
เป็นเรื่องจริงนะไม่ได้อำ ผมจะเผยเคล็ดลับวิชาให้คุณอย่างหมดเปลือกเลย รับรองเรียนรู้แล้วเอาไปใช้ได้แน่
หลังจากพลาดนัดกับเอ้แล้ว ผมเลยต้องพยายามรักษานัดที่ทำไว้กับแจ๊สให้ได้ ตอนบ่ายพอผมไปถึงมาบุญครองก็โทรหาแจ๊ส เธอบอกว่าอยู่แถวนี้แหละ กำลังมาถึง ให้ผมเดินเล่นไปก่อน ผมเดินเล่นอยู่ตั้งครึ่งชั่วโมง (จะให้เดินเล่นไรนานยังงั้นฟระ) เลยโทรไปหาเธออีกที
“ตอนนี้แจ๊สยังไม่เสร็จธุระ คุณจะกลับไปก่อนก็ได้นะ ไว้
นัดเจอกันอีกที”
หึย คนสวยมักไม่มีเยื่อใย ผมนึก เอาไงก็เอาวะ นัดมาแล้วนี่ จะกลับบ้านมือเปล่าได้ไง
“ไม่เป็นไรผมรอได้ ค่อย ๆ ทำธุระแล้วกัน เสร็จแล้วก็โทรมาบอกนะ ผมรอได้เสมอออ”
ผมเลยจัดแจงไปนั่งกินบาร์บีคิวพลาซ่า ค่อย ๆ กินไปเรื่อย ๆ กะว่าให้ช้าที่สุด ถ้าแจ๊สมาถึงจะได้มานั่งกินกันต่อ ผมจะได้ไม่อิ่มเกินไป กินไปกินมานี่ก็เกือบหมดแล้ว เอาไงวะ กะว่าถ้ากินหมดแล้วเธอยังไม่มาผมก็กลับเหมือนกันแหละ ไรอ่ะ นัดแล้วเบี้ยวเฉยเลย ปรากฎว่าเธอโทรเข้ามาตอนผมกินใกล้จะหมดแล้วบอกว่ามาถึงมาบุญครองแล้ว ผมเลยบอกให้มาหาที่ร้านโดยเร็ว
พอแจ๊สเดินเข้ามาถึงก็ไม่ยอมนั่ง ผมนั่งพินิจเธอครู่เดียวนึกในใจว่า อืม หน้าตาบุคลิกคุ้มค่ากับการรอคอย เธอบอกอยากกินเซน ผมเลยจ่ายตังค์ออกจากบาร์บีคิวพลาซ่าแล้วไปนั่งเซนกับเธอ
“พี่กินมาแล้วไม่อิ่มเหรอ ไม่ต้องไปเซนก็ได้นะ”
คนสวยไม่มีเยื่อใยจริง ๆ ว้อย ผมนึกอีก
“ไม่เป็นไร้ ไม่เป็นไร นี่กินไปนิดหน่อยเอง”
ผมแอบเดินตามหลังเธอเพื่อเขย่าตัวให้ของที่กินเข้าไปมันไหลลงไส้ไปไว ๆ
เราสั่งอาหารญี่ปุ่นมากินกัน ผมเสน่ห์แรงหรือเธออยากได้ตังค์หมื่นห้าค่าเรียนภาษาอังกฤษก็ไม่รู้ เราสนิทกันเร็วมาก
“แจ๊สเคยเป็นพริตตี้หลายงานนะ”
ผมฟังแล้วก็เชื่อ เพราะเธอสวย
“แจ๊สเคยได้รางวัลมารยาทดีของโรงเรียนด้วย”
ผมเชื่อ เพราะบุคลิกเธอดี๊ดี
“แจ๊สเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของมหา’ลัยด้วยนะ”
ผมเชื่ออีก เพราะหุ่นเธอโคตรให้เลย
“แจ๊สเคยเดินแบบบ้างแต่ไม่บ่อย เพราะต้องเรียนหนังสือ”
ยังไง ๆ ผมก็เชื่อ เพราะทุกอย่างที่เห็นตรงหน้ามันเป็นไปได้ทั้งนั้น แต่ไม่รู้ว่าที่เธอเล่านี่เพื่อประกาศสรรพคุณให้รู้ว่าเธอมีราคาค่างวดเยอะเชียวนะที่จะมาทำความรู้จัก
พูดแล้วจะว่าคุย หน้าตาผมก็งั้น ๆ แต่คารมนี่ ขอโทษพูดกับสาวไม่เกินห้านาที สาวแบให้เลย ไม่ใช่คนสองคน เป็นสิบขอบอก งานนี้ก็เหมือนกัน คุยกันไม่เกินห้านาที แจ๊สแบให้ผมทันที ทำไมนะเหรอ ตามอ่านดูดิ แล้วเอาเคล็ดวิชาผมไปใช้
คุยกันได้สักพักผมก็ออกลวดลายหัวงู ถามว่าเชื่อเรื่องดวงไหม “อุ๊ยเชื่อ” ชอบดูลายมือหรือเปล่า “ก็เคยไปดูบ้างนะ”
“แหะ แหะ ผมดูลายมือเป็น แบมือมาดิ”
เห็นมะ ทำสถิติ สาวแบให้ภายในห้านาที เหอ เหอ
ผมจัดแจงคว้ามืออันนุ่มนิ่มของเธอมาบีบไว้ แล้วทาย นั่นทายนี่ไปตามเรื่อง (ไม่ตื่นแฮะ) ผมคิดในใจ พอจ่ายตังค์เสร็จ เธอถามว่าผมจะผ่านแถวไหน ใครจะปล่อยให้โอกาสทองอย่างนี้หลุดมือ ผมถามว่าเธอจะไปไหน
“ไปเมเจอร์รัชโยธิน”
“ไปสิ วันนี้ว่างทั้งวัน ยกให้เป็นวันของแจ๊สคนเดียว”
(เหอเหอ หวานซะไม่มี)
ไปถึงเมเจอร์รัชโยธิน ที่แท้เธอพาผมข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม มันมีโรงเรียนติวสมัครงานแอร์ ผมนั่งฟังอยู่ด้วย นึกในใจ เอาแล้วสิตู ต้องควักหมื่นห้าแล้วเหรอวะเนี่ย พอคุยเสร็จเธอก็เดินนำผมออกมา ผมแอบออกอาการโล่งใจ เออ เกือบไปแล้วสิเรา นึกในใจว่าเอาไงวะ ถ้าต้องจ่ายขึ้นมาจะทำไง แต่หน้าตากับหุ่นเธอ บอกให้รู้ว่ามันจะเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามากถ้าเธอไม่ตั้งใจหลอก-