เมื่อเราได้รับรู้ข่าวสารบางอย่าง ซึ่งจริงๆแล้วเราเองก็พอจะรู้ และเตรียมใจไว้บ้างแล้ว
แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นได้ยังไง
ทั้งๆที่ก็ไม่เคยเจอตัวเป็นๆ ไม่เคยสัมผัสนิสัยจริงๆ แม้สักเศษเสี้ยวเดียว
ที่รับรู้และรู้สึกทั้งหมด ก็ผ่านทางตัวหนังสือ และสกิลการมโนของเราล้วนๆ

หลังจากที่เธอเริ่มค่อยๆหายไปจากห้องสยาม
เธอก็ได้พาเอาความมีชีวิตชีวา ความสดชื่นของเราไปด้วย
เราก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดหดหู่อีกครั้ง ชีวิตมันช่างอับเฉาซะจริงๆ
แต่ก็พยายามบอกกับตัวเองว่า สิ่งที่มันเกิดก็คงมีเหตุและมีผล
เป็นไปตามจังหวะของชีวิต เป็นไปตามธรรมชาติ ซึ่งมันก็คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ
คิดซะว่า ... เราเจอเธอช้าไปก้าวนึง
โชคชะตาคงได้ขีดเส้นเอาไว้ให้ต้องลงเอยแบบนี้
แม้เราจะไม่ยินยอม แต่เราก็ยอมรับ และได้แต่หวังไว้ว่า สักวันนึง ...

กุมภาพันธ์ 2557

2-3 เดือนที่ผ่านมา ก็พยายามปลุกปลอบตัวเอง
แล้วหันกลับมามอง และเผชิญโลกแห่งความจริงอีกครั้ง
ด้วยหน้าที่รับผิดชอบที่เพิ่มขึ้น ทำให้เราเข้ามาห้องสยามน้อยลง
ชีวิตที่เคยหกล้ม ล้มลุกคลุกคลาน ก็ดีขึ้นตามลำดับ
เรียกได้ว่า ชีวิตเรากลับเข้าสู่สภาวะปกติอีกครั้ง

แต่แล้ว ...
โอกาสครั้งที่2 ก็พุ่งเข้ามาหาเราแบบไม่คาดคิด
เธอ ... กลับมาเล่นห้องสยามอีกครั้ง
เธอ ... ยังทำให้หัวใจของเราเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเดิม
เรา ... สาบานกับตัวเองว่า เราจะไม่พลาดโอกาสแบบนี้อีกแล้ว

" อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้กับเรา เพียงแค่เรายังมี...ศรัทธา "

ธธธธธธธธ้ธธธธัธธธธธธธธธธธ้ธธัธธัธ
ธธธี่ธำธธ้ธธธธ่ธธธธธั่ธ
ธธ่ธธธัธธัธธี่ธัธธธธธธธธัธธธธธธู่ธุธธัธ
ธ่ธธัธธธธธ้ธธธ



ปล. เข้าสู่กระทู้ที่5 แล้ว เพื่อนๆอย่างพึ่งเบื่อกันซะก่อนนะครับ