ขอพื้นที่เล็กเล่าประสบการณ์หน่อยนะ คือเราชอบผู้ชายอยู่คนนึงมานานมากละ ตั้งแต่เรียนพิเศษที่สยามตอนม.3 จนมาถึงตอนนี้ก็จะเข้าสู่ปีที่8แล้วค่ะ ทั้งๆที่เฟสบุ๊คก็ไม่มี เบอโทรติดต่อก็ไม่มีนะ เรารู้แค่ชื่อเค้าและนามสกุล หน้าตา รอยยิ้มที่จริงใจ จากผู้ชายคนแรกที่เรารู้สึกเหมือนโดน อะไรสะกด เข้าอย่างจัง เมื่อเวลาผ่านมาเนิ่นนาน เวลาวันนั้นก็มาถึง ในช่วงเทอม2ของปี3 เราได้บังเอิญเจอเขาอย่างจัง บนรถไฟใต้ดิน ปกติเราไม่ขึ้นตู้หน้าๆอยู่แล้ว แต่วันนั้น ถ้าไม่ขึ้นคงไม่เจอเขาอีก แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองคนๆนั้นที่อยู่ในหัวสมองและหัวใจมาตลอด6ปี ได้เจอเค้าง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ เธอจำเราได้ หัวใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว กระสับกระส่ายไปหมด แทบกรี๊ดดดดด แต่เวลามันก็สั้นนัก ยังไม่ทันคุยอะไร ก็ต้อวจากกันอีกแล้ว ตั้งแต่เราเจอเธอครั้งนั้น ก็ได้บังเอิญเจอเธอถี่ขึ้น ครั้งที่2เจอเธอที่สยาม หลังจากจบปี4 เธอจูงมือแฟนมาน่ารักมากๆ แต่เเปลกทำไมเรายิ้มออกนะ ครั้งที่3เราเจอเธอบน บีทีเอสเมื่อตอนเดือนกันยายนในปีเดียวกันบังเอิญอีกแล้วว คนมหาศาลแต่ก็ทำให้เราบังเอิญมาอยู่ในตู้เดียวกัน ครั้งที่4เจอที่สยาม บังเอิญอีกแล้วว ในเดือนตุลาคม ครั้งที่5เจอเธอบนรถเมล วันเดียวกัน บังเอิญมาก แล้วอย่างนี้ชั้นจะทำไงต่อไป ยิ่งเป็นคนเข้าข้างตัวเองอยู่ด้วย 1849 ปิ๊ง1850 นะรู้เอาไว้ด้วยยย