สวัสดีค่ะ เราไม่รู้ว่าที่เราทำไปมันถูกรึเปล่า เลยมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง
ขอใช้สรรพนามเรียกเขาว่า "เดย์" นะคะ
เราอายุ 21 ค่ะ ส่วนเดย์ 22 เรากับเดย์เจอกันที่ต่างประเทศ เราตัดสินใจคบเดย์เป็นแฟน เราอยู่ต่างจังหวัดค่ะส่วนเดย์เป็นคนกรุงเทพค่ะ เราทั้งสองคนหนักแน่นต่อกันมาตลอด เราไปหาเขาที่กรุงเทพทุกครั้งที่มีโอกาส ตอนนี้ก็ปีกว่าแล้วค่ะ เราทั้งคู่รักกันมากแทบจะไม่มีทะเลาะเลยค่ะ
แต่ปัญหาก็คือ พ่อแม่เขาไม่ชอบเราค่ะ

ด้วยความที่บ้านเขาเป็นคนจีน (คนไทยเชื้อสายจีน แต่จีน100%) พ่อแม่คงอยากได้สะใภ้ที่เป็นผู้หญิงเรียบร้อย ทำงานบ้าน ทำกับข้าวเป็น อยู่บ้านเลี้ยงลูก คุณสมบัติทั้งหมดที่พูดมามันตรงกันข้ามกับเราทั้งหมดเลยค่ะ เราถูกเลี้ยงมาอีกแบบ เราเป็นผู้หญิงห้าว ชอบทำอะไรผาดโผน พูดจาโผงผางตรงไปตรงมา กล้าแสดงออก เราทำงานบ้านไม่เป็นเพราะมีแม่บ้านทำให้ตั้งแต่เด็กจนโต แต่เราก็คิดมาตลอดว่า ไม่เป็นไรของแบบนี้มันฝึกกันได้ไม่น่ายาก เดย์เองก็รักเราในแบบที่เราเป็น

ปัญหามันเยอะอ่ะค่ะ เราโดนว่ามาตลอด แต่พ่อแม่เขาว่าผ่านเดย์นะคะ "ทำไมเราอย่างงั้น ทำไมเราอย่างงี้" เราเองก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดี ไม่ได้ทำอะไรผิด เพียงแต่ด้วยความเป็นตัวเราอ่ะค่ะมันไม่ถูกใจพ่อแม่เดย์ เราทั้งสองคนก็พยายามยื้อกันมาจนสุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันเพราะเราเองไม่สามารถปรับตัวเองได้ในแบบที่พ่อแม่เขาต้องการทั้งหมด คือ จำใจเลิกอ่ะค่ะ

ต่างกับแม่เรานะคะ เขามองว่าลูกเรารักใครเราก็จะรัก วันที่เราเลิกกันแม่เห็นเรานอนร้องไห้ ไม่สบาย เอาแต่เที่ยวกลางคืน กินเหล้าเมาแทบทุกวันไม่เป็นอันทำอะไร เดย์เองก็เป็นเหมือนกันค่ะ เครียดลงกระเพาะ กินอะไรก็อ้วก แม่เดย์เองก็เริ่มรู้สึกไม่ดี สุดท้ายแม่เราเลยตัดสินใจพาเราบินไปกรุงเทพเพื่อเคลียร์ปัญหานี้ให้จบ เพราะแม่เราก็ข้องใจว่า ถ้ารักกันมากแล้วจะเลิกกันทำไม? (วันนั้นมีเรา แม่เรา เดย์ แม่เดย์ อยู่กันสี่คนค่ะ พ่อเดย์ไปทำงานต่างจังหวัดเลยไม่ได้อยู่ฟัง)

แล้วเราก็ได้กลับมาคืนดีกันค่ะ แม่เดย์ได้ฟังเราพูดบ้างเขาก็เริ่มเข้าใจและเสียใจมากที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เราเลิกกัน แม่เดย์บอกว่าจะไม่กดดันเราอีก ที่ผ่านมาคาดหวังในตัวเรามากไป แต่ก็ยังเหลือพ่อเดย์อีกคนที่ยังไม่ได้คุยด้วย แม่เดย์บอกว่าเดี๋ยวจะคุยให้ เราเลยคิดว่า มันคงจะดีขึ้นอย่างน้อยแม่เดย์ก็จะช่วยเต็มที่..

มันก็ไม่เป็นอย่างที่หวังค่ะ พ่อเดย์เกลียดเราหนักกว่าเดิมอีก เขาบอกว่าเป็นเพราะเราเลยทำให้ลูกเขาเปลี่ยนไป เราทำให้ลูกเขาเสียใจ ปกติเดย์เป็นคนเชื่อฟังพ่อมากๆค่ะ เดย์ไม่เคยเถียงพ่อ พ่อบอกให้ทำอะไรเดย์ทำหมดค่ะ แต่เดย์ยอมทะเลาะกับพ่อเพื่อปกป้องเรา เพื่อได้ออกมาหาเรา มีอยู่วันนึงเดย์เล่าแค่ว่าเดย์ทะเลาะกับพ่อก่อนมาเจอเรา เราเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วเราก็ไปอ่านเจอในไลน์เดย์ มีประโยคนึงพ่อเดย์บอกว่า
"ไม่ต้องพามาให้เจอหน้าอีกนะ"

เจอประโยคนี้เราช็อคมากค่ะ เหมือนโลกนี้หยุดนิ่ง เราไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิดขนาดนั้น ร้องไห้หนักเลยค่ะ ถ้าเราได้ออกมาเจอกันแต่คนที่บ้านเขาไม่มีความสุข เราไม่อยากเห็นแก่ตัวหรอก เราไม่รู้จะทำยังไงต่อเลยตัดสินใจเล่าให้แม่ฟัง เรื่องมันเลยไปกันใหญ่ค่ะ แม่เราพูดว่า

"พ่อเขาคิดว่าเขาวิเศษมากเลยหรอถึงมาดูถูกลูกแม่ขนาดนี้ ตัดใจเถอะลูก ไม่ต้องไปให้เขาเห็นหน้าอีก แม่สงสารเดย์นะแต่ลูกแม่ไม่จำเป็นต้องง้อผู้ชายคนไหน เขาต้องเป็นฝ่ายที่ให้เกียรติเรา ถ้าเขาไม่มีให้เราก็ไม่ง้อ ไม่ต้องไปกรุงเทพอีกนะ ถ้าอยากเจอกันให้เดย์เขาหาเวลามาเอง"

พ่อเดย์เขาให้เหตุผลว่าเราอยู่ไกลกัน มันมีความเสี่ยงที่จะเลิกกันเยอะ พ่อเขาอยากให้ลูกเขาสมบูรณ์แบบที่สุด แต่คำถามที่มีในใจมาตลอดคือ แล้วเราทั้งคู่ผิดอะไรถึงรักกันไม่ได้?

ตอนนี้เราทั้งสองคนไม่ได้คุยกันแล้วค่ะ เลิกกันแล้วจริงๆ เราเสียใจจนไม่รู้จะบรรยายความเจ็บปวดนั้นออกมายังไง เราทำถูกแล้วใช่มั้ยคะ? เราแค่รู้สึกว่าเรายังเด็กไปที่จะเจอเรื่องแบบนี้ เราบล็อกเขาหมดเลยค่ะ facebook line instagram แต่เราก็ยังนั่งดูรูปเขาในโทรศัพท์ แอบดูสเตตัสไลน์ของเดย์ ร้องไห้แทบทุกคืน เดย์เองก็แย่ไม่ต่างจากเราเลยค่ะ เราจะตัดใจจากเดย์ยังไงคะทั้งๆที่เราเองก็ยังรักอยู่เต็มหัวใจ