ตอนนี้รู้สึกทนไม่ไหวจริงๆ อยากระบายมากๆ เรามาเรียนต่อที่ออสเตรเลีย อยู่บ้านน้าแท้ๆ และก็สามีน้า แล้วเขามีลูกสองคน พอแรกๆก็โอเคแต่พอนานเข้าลูกทั้งสองของน้าก็เริ่มออกอาการ..
คนโต นิสัยเงียบๆ คือเงียบจนไม่พูดกับเราเลยอ่ะ
คนเล็ก นิสัยบันยายคงไม่หมด เอาแก่ใจ เห็นแก่ตัว เอาหน้า ขี้อิจฉา เห็นแก่กิน บลาๆ เยอะ!
  เราน่ะชอบพูดตลก หัวเราะบางทีไม่ถือจนพวกนี้มันไม่นับถือเลยมั้ง คนเล็กเวลากินขนมหรืออะไรพอเราเข้าไปใกล้ๆ หรือนั่งข้างๆจะเอาขนมไปวางไว้อีกข้างจะกลัวเรากินด้วยว่างั้นเหอะ แต่บอกเลยฉัน!ไม่!กิน!หรอก!ย่ะ! ฉันชอบให้นะ เวลามีของอะไรน่ารักๆก็ซื้อให้ เสื้อผ้าก็เคยซื้อให้เพราะเห็นแล้วน่ารักดี แต่ซื้อมาให้อยากได้คำขอบคุณเป็นคำสั้นๆแต่ก็ดีใจ แต่ผลคือเอามือมาจับเสื้อแล้วเดินเข้าห้อง...แล้วก็เวลาที่เราเข้าห้องน้ำอยู่ก็มาเคาะประตู ตึง!ตึง! แล้วบอกจะเอาของ แต่ทีเราขอเอาของบ้างละไม่ให้!.
เวลาน้าทั้งสองไม่อยู่บ้านจะเล่นแต่เกมส์ เล่นคอม โดยไม่ทำอะไรทั้งสิ้น แต่พอน้าทั้งสองอยู่บ้านจะทำเป็นเด็กดี อ่านหนังสือ ดูทีวีข่าว...
เวลากินอะไรเสร็จก็วางกองๆตรงนั้นเลย หรือเราเพิ่ง!ล้างจานเสร็จนางจะเอามาทีหลัง.
สิ่งที่เจ็บใจสุดก็คือ น้าชอบบอกให้พวกเราทำความสอาดบ้าน ไอเราก็ดูดฝุ่น เอาขยะไปทิ้ง ถูบ้านบ้าง ล้างจานบ้าง...แต่คุณหนูทั้งสองจะนั่งนอนอยู่ในห้องแล้วถึงเวลาน้าจะกลับมาบ้านจะรีบเข้าห้องน้ำทำเป็นทำความสะอาด(แต่ถูให้มันเปียกเฉยๆแต่ยังสกปรก ไอเราก็ไปล้างอีกทีแต่ไม่ได้พูด) แล้วพอน้าถามว่าทำด้วยกันหมดรึเปล่า พวกเธอก็บอกว่าทำแล้ว ทำกันสองคนค่ะ!! เราก็ไม่พูดอะไรนะเงียบไปงั้นแหละ แล้วน้าก็พูดลอยๆเหมือนให้เราได้ยินว่า อยู่ในบ้านอย่าขี้เกียจ ทำอะไรให้ทำร่วมกัน บลาๆๆ...เราน้ำตาคลอเลย แล้วมาระบายในนี้แหละ  เบื่อค่ะ!