สวัสดีทุกๆคนค่ะ  ข้อความนี้เราแค่อยากระบาย😢 เราอึกอัดใจ😢 แต่พูดออกมาไม่ได้ ❗เพราะเค้าเป็นน้า เราอายุ22 เปิดร้านเสริมสวย และร้านขายของชำ เปิดอยู่บ้านน้าซึ่งเป็นญาติๆกัน(เราเสียค่าเช่าเปิดร้าน ไม่ได้อยู่ฟรี) แต่เราอยู่เราไม่มีความสุขเลย.จ้องแต่จะจับผิดเราตลอด

1 เรากินข้าว จานเราล้างทุกครั้ง แต่ลูกน้ากินแล้ววางไว้ไม่ล้าง. มาบ่นใส่เราว่ากินไม่รู้จักล้าง เหวี่ยงใส่ หงุดหงิดใส่. (เราก็ไม่ตอบโต้)
2 เราจะถูร้านตัวเอง มันต้องใช้กะละมังใส่น้ำ บ่นเราใส่อารมณ์กับเรา บอกให้เอาไปทำข้างนอก ทำในห้องน้ำพอเทน้ำทิ้งห้องน้ำจะสกปรกเป็นคราบดำ ( เราก็ยอมเงียบ)
3 เราเปิดร้านขายของ ร้านเสริมสวยก็อยากจัดหน้าร้านให้ลูกค้าอยากเข้า  ด่าเรา.ว่าจะทำทำไม เดี๋ยวหมาก็มาขี้ มาเยี่ยวอยู่ดี สุดท้ายพาเพื่ิอนผัวมานั่งกินเหล้าหน้าร้าน แล้วเราทำอะไรได้   
4 ลูกวิ่งมาหยิบขนม จ่ายบ้าง ไม่จ่ายบ้าง เราไม่เคยว่า แต่บางทีเอาไปเยอะ จนเราได้แต่คิดในใจแต่พูดอะไรไม่ได้เลย. คือเราอายุแค่นี้ ภาระเราก็เยอะ ไหนจะค่านู้นค่านี้ ขายของขาดทุนเพราะลูกเค้านั้นแหล่ะ พอเราจดบิล ก็มาด่าว่าไม่ได้กิน กินตอนไหน ค่าอะไร จนเราต้องลบบิลทิ้ง. บางทีเพื่อนน้ามาหยิบเบียร์ไม่บอกเราบ้าง. เฮ้ย นี้มันร้านค้าน่ะเว้ย ไม่ใช้โรงทาน.  
 ติเราเก่ง สระผมกับเราก็ว่าสระแล้วเหนียวหัวบ้าง ยาสระผมไม่ดีบ้าง ตัดไม่ดีบ้าง  เราลงทุนซื้อครีมมาขายบอกคนใช้ทุกคนไม่แพ้ มีนางคนเดียวบอกแพ้. เป็นที่ขา (ถ้าแพ้ต้องแพ้ทั้งตัวป่ะ แพ้จุดเดียว เหมือนสคลับแล้วถูแรงจนเป็นแพ้ แต่บอกแพ้ของที่เราขาย)  
นี้ยังมีอีกหลายยยอย่าง. เราร้องไห้ทุกวัน ได้แต่บอกแฟนว่า. ให้รีบมาแต่ง รีบเอาเราออกจากที่นี้ (แฟนหมั้นกันไว้ไม่ได้อยุ่ด้วยกัน รอแต่งถึงจะอยู่ด้วยกันได้)  แฟนได้แต่บอกให้อดทน รออีก1ปี ปี64 จะรีบมาแต่งรีบพาย้ายออกไป. แต่เราทนจนจะเป้นบ้า. เป้นประสาท. ตื่นเช้ามา เจอแต่เดิมๆ อัดอั้นในใจ อึดอัดใจ. รอเวลาจะได้ไปจากที่นี้.  แต่ทำไมมันนานเหลือเกิน. หนูเหนื่อย หนูท้อ ทรมานทุกๆวัน. เจอทุกวัน. มาเป็น3-4ปี. จนตอนนี้. เป็นคนอื่นคงระเบิดออกมาแล้ว. คงไม่ทนแบบเราใช้ไหม...