บทมโหรีที่ ๔๔ ลำคำหวาน กล่าวเกลี้ยงคำหวาน ล้ำน้ำตาลอันโอชา อันว่ารสวาจา ย่อมมาพลาดพลั้งน้ำใจ รสน้ำตาลอันหวานฉ่ำ จะเปรียบด้วยน้ำคำก็ไม่ได้ อารมณ์ก็ลุ่มอาลัย ที่ในถ้อยคำหวานเอย กล่าวเกลี้ยงคำหวาน เจ้านงคราญผู้แนบเนื้อ หวานแต่ปากน้องไม่อยากเชื่อ คิดเฉลือคำชายเมื่อปลายมือแล้วจะกลายเป็นเปรี้ยวเฉลียวใจ ว่าไว้นั้นยังกระไรฤา แล้วหวานจะจืดอยู่ชืดชื้อ น้องจะถามหาฤาเจ้าเอย .