กระทู้ที่ผมตั้งนี้เป็นกระทู้แรกครับ ผมไม่รู้ว่าจะไประบายที่ไหนดี พอดีน้องสาวผมติดพันทิป ผมก็เลยเอาประสบการณ์มาแชร์ให้ทุกคนได้อ่าน
(น้องสาวไม่ยอมให้ผมยืมล็อกอินที่มีบัตรผ่านครับ ใจร้ายมาก)
ผมเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาที่อายุเลย 30 แล้ว หน้าที่การเงินมั่นคง ทีนี้มีน้องผู้หญิงข้างบ้าน รู้จักกันแต่เด็กละครับ เธอชื่อเม
เมอายุน้อยกว่าาผม 9 ปี หน้าตา...จะว่าน่ารักก็น่ารักอยู่ น่ารักตามประสาเด็กๆ น่าเอ็นดู เป็นเด็กอารมณ์ดี ยิ้มง่ายด้วยครับ
ผมกับน้องสาวผมสนิทกับเมมากครับ เมเป็นลูกคนเดียว แถมบ้านอยู่ติดกัน พ่อดันรับราชการเหมือนกันด้วย บ้านเราเลยซีกันมากๆ
ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาเลย คือผมเห็นน้องตั้งแต่วัยเพิ่งหัดเดิน ไม่คิดอะไรจริงๆ (ตอนนั้น)
จนวันหนึ่ง ตอนนั้นผมอายุ 24 ตัดสินใจจะไปต่อโทที่ออส เมก็มาบอกกับผมว่าชอบผมครับ ชอบมานานแล้ว เวลานั้นก็ขำๆ
รู้สึกปัปปี้เลิฟจัง เอาเข้าจริงใครที่มีเด็กมาชอบก็ต้องปลาบปลื้มเป็นธรรมดา ผมก็ไม่ตอบอะไร ขำๆฮาๆ จนบินไปเรียนต่อก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย
ผมเป็นคนช่างเลือก(มาก) มีคุยๆกันกับผู้หญิง แต่ไม่เคยได้ตกลงคบ อาจจะเป็นเพราะผมมีวิถีชีวิตที่น่าเบื่อ เถรตรง เพื่อนบอกมาแบบนี้
เลิกงานเสร็จกลับบ้าน รายการทีวีก็เปิดแต่สารคดี เอาใจใครก็ไม่เป็น แรกๆผู้หญิงอาจจะชอบผม แต่คุยไปคุยมาเธอคงเบื่อครับ
ผมเลยโสด โสดตลอด โสดจนเลิกคิดเรื่องแฟนเลย อยู่กับงานดีกว่า
ผมเรียนปีกว่าก็กลับมาครับ ผมเจอเมก็ทำตัวปกติ เพราะคนเคยสนิทกัน แล้วก็มโนไปเองว่าเมคงลืมๆเรื่องชอบเราแล้วแหละ
จนวันหนึ่งเมจะเอ็นทรานเข้ามหาลัย เมก็ให้ผมติวภาษาอังกฤษให้ ผมก็ช่วย จนเมเอ็นติด ผมก็พาไปเลี้ยง เมก็ไม่ได้พูดเรื่องชอบอะไรอีก
เราเริ่มกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม และมากขึ้นเรื่อยๆช่วงเมเรียนมหาลัย
วันหนึ่งคุณปู่ของเมท่านเสีย เมสนิทกับปู่มาก ทำให้เสียใจมากด้วย การเสียใจของเมครั้งนั้นทำผมสะเทือนใจครับ
เพราะปกติเมเป็นคนร้องไห้ยาก ร่าเริงตลอดเวลา เห็นน้ำตาเธอแล้วทำอะไรไม่ถูก ช่วงนั้นผมทั้งสงสารและเห็นใจ ผมก็เลยตามประกบเมไม่ห่าง
ซึ่งตอนนี้ที่คิดถึงเวลานั้นผมก็อธิบายไม่ถูกว่ารักใช่หรือเปล่า รู้แค่อยากปกป้อง เท่านั้น
ผ่านมาอีกปีกว่าๆครับ ผมมีปัญหากับงาน กับหัวหน้า ผมจำเป็นต้องลาออก ผมเสียใจมากแต่พยายามทำเป็นไม่มีอะไร ไม่พูดอะไรกับที่บ้าน
กลัวแม่กับน้องเป็นห่วง ลึกๆข้างในผมเฮิร์ตมาก ผมได้ไปกินข้าวกับเม ผมบังเอิญแสดงอาการเสียใจเมื่อไหร่ไม่ทราบ เมดูออก
แล้วก็พยายามให้กำลังใจ ไม่ได้พูดปลอบใจให้เจ็บหนัก หรือเซ้าซี้อะไรจนน่ารำคาญ บางทีเวลาอยู่กับเธอก็ลืมไปด้วยซ้ำว่าผมโตกว่ามาก
การที่เมพยายามเยียวยาความรู้สึกผม ทำให้ผมเห็นด้านที่เข้มแข็งของเมที่พร้อมจะเป็นผู้นำในตอนที่อีกฝ่ายอ่อนแอ(ประโยคนี้เพิ่งคิดได้)
หลังจากที่เมเรียนจบ ผมก็พาเมไปเลี้ยงครับ ซึ่งปกติเราจะไปเที่ยวกันแค่ช่วงกลางวัน แต่เมชวนและอ้อนผมว่าอยากไปตามคลับบ้าง
ผมก็ตามใจบัณฑิตใหม่ อยากไปไหนก็ไป เมพาเพื่อนสาวไปด้วย 2 คน ดื่มๆบ้าง และอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล
คืนนั้นเมเลยสารภาพกับผมอีกครั้งว่าชอบผมจริงๆ ถึงขั้นรัก รักมานานแล้วด้วย ผมก็อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก แต่ดูเพื่อนเมไม่ตกใจเลย
หนำซ้ำยังมาเชียร์ให้ผมตอบว่าคิดยังไง ตอนนั้นผมก็ตอบตามที่คิดและรู้สึกแหละครับว่าไม่ได้คิดอะไร ก็เวลานั้นมันไม่ได้คิดอะไรจริงๆหนิครับ
หลังจากส่งเมกลับบ้านคืนนั้น ผมไม่เจอเมอีกเลยเกือบเดือน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมเคยออกจากบ้านบ้างไหม หรืออยู่บ้านบ้างหรือเปล่า
จะเข้าไปถามก็เกรงใจ กลัวเป็นเรื่องใหญ่ แต่ผมรู้สึกหวิวๆบอกไม่ถูก รู้สึกผิดหนะใช่ แต่ผมเป็นห่วงว่าน้องเขาจะเสียใจ จะเป็นอย่างไรผมก็ไม่รู้
อีกหลายวันถัดมา เมก็กลับเข้ามาหาผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมบอกผมว่าเธอจะพยายามทำให้ผมเลิกมองเธอเป็นเด็ก
พูดง่ายๆคือพยายามพิชิดใจผม ผู้ชายที่โคตรจะน่าเบื่อ แล้วเมก็ทำจริง อย่างจริงจัง ประดิษฐ์ประดอยของให้
มีการเย็บหมอที่แปะรูปของเธอให้ผมด้วย ประมาณว่ายัดเยียด ผมไม่ได้รังเกียจนะ ออกจะฮาๆ น้องสาวผมก็ฮา และยังชมเลยว่าเมช่างพยายาม
ส่งเอสเอ็มเอสมาบอกว่าคิดถึง ดูแลตัวเองนะคะ หรือโทรมากล่อมผมเข้านอน บางวันก็โทรมาปลุก
เมลากผมออกมาเที่ยวบ่อยขึ้น และกันท่าผู้หญิงคนอื่นอย่างชัดเจน ประมาณว่าน้องฝึกงานที่บริษัททักแชทเฟซบ่อยๆ เมก็โผล่ไปที่ทำงานผมช่วงพัก
เอาขนมที่แม่เธอทำมาให้ หรือไม่ก็ซื้อข้าวมาฝาก นานๆมาที แล้วก็ไม่ได้มาแสดงว่าเป็นเจ้าของสักนิด แต่การกระทำของเมก็ทำให้พี่ๆที่ทำงานผม
เข้าใจไปแล้วครับว่านี่คือแฟนผม ซึ่งทุกคนก็เอ็นดูเม เพราะเมยิ้มเก่ง เฮฮา เข้ากับทุกคนได้ ผมก็ไม่คิดจะปฎิเสธ
เมทำแบบนี้มา 2 ปีโดยที่ไม่เคยแสดงว่าเหนื่อย หรือเบื่อ มีบ้างที่เธอน้อยใจ แต่เวลาผมเห็นเธอหงอยๆผมก็ง้อนะ ผมชอบเมคนที่ยิ้มง่ายมากกว่าซึมเศร้า
แล้ววันหนึ่งผมก็ดันไปชอบสาวสวยคนหนึ่งครับ สวยมาก จบนอก วัยใกล้เคียงกัน และเธอก็ดูสนใจผม
ผมที่เคยแหยงๆ ไม่คุยกับใครที่ไหนมานาน (ยกเว้นน้องเมที่ผมมองว่าขำๆ) ก็เริ่มเดินหน้าจีบคนนี้ครับ แรกๆผมไม่ได้เล่าให้เมฟัง กลัวเธอเสียใจ
ขณะนั้นอะไรๆก็ดี คุยกันถูกคอ ชอบกินเนื้อย่างเหมือนกัน บ้านเธอก็น่ารัก จนผมอดคิดไม่ได้ว่านี่คือคนที่ใช่ คงได้ลงเอยด้วยกันแน่ๆ
แต่ผมไม่กล้าบอกเม ไม่รู้จะเริ่มยังไง กลัวว่าตัวเองจะเป็นคนทำให้รอยยิ้มเมหายไป แต่ก็ยังคงไปไหนมาด้วยกัน เพียงแค่เริ่มไม่รับโทรศัพท์เม
อ้างว่าเอางานกลับมาทำที่บ้าน ไม่ไลน์หา ไม่ค่อยตอบไลน์ นานวันเข้าก็เริ่มไม่เที่ยวด้วยกันแล้ว
เพราะ ผู้หญิงคนที่คุยบอกว่าไม่ชอบที่เมสนิทกับผมขนาดนี้ เหมือนเป็นแฟนกัน อยากให้ห่างๆกันก่อน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ ไม่ถึงกับตัดขาดเลยทีเดียว
ผมไปเที่ยวตจว.กับผู้หญิงคนนี้ครั้งแรก นั่งกันชิลที่ร้านเหล้าบรรยากาศดี แจ็กพ็อตแตกครับ เมดันมาเที่ยวกับเพื่อนที่จังหวัดนี้ มาดื่มที่ร้านนี้ด้วย
เมยืนให้ผมเห็นตรงหน้าเลยครับ ไม่ร้องไห้ ไม่หน้าบึ้ง ดูนิ่งแล้วก็ยิ้มเย็นๆ แล้วเมก็พูดว่า อ๋อ แบบนี้เองหรอ จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถเลย เพื่อนเมก็ตามเมไป
ผมก็ตัวชา ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ยังคงนั่งอยู่แล้วตัดสินใจเล่าเรื่องเมอย่างตรงไปตรงมาให้ผู้หญิงคนนี้ฟังครับ
ที่แย่กว่าในคืนนั้นคือ เพื่อนผู้ชายในกลุ่มของเมนั่งรถย้อนกลับมา มาถึงต่อยหน้าผมเลย แล้วก็อยู่รอท้าทายให้ผมโต้ตอบ แต่ผมไม่ได้ทำอะไรตอบกลับไป
เพื่อนผู้หญิงอีกคนของเมก็มาลากตัวกลับไป เวลานั้นผมว่าผมสมควรถูกต่อยครับ
ผมคุยกับผู้หญิงคนนั้นมาเรื่อยๆ เธอต่างจากเมทุกอย่าง จริงๆก็นิสัยดีนะครับ แค่ห่วงภาพลักษณ์ ห่วงหน้าตา แต่ไม่เคยห่วงผม
ยิ่งคุยกันนานๆก็เข้าอีหรอบเดิมครับว่า ถามว่าผมทำไมชอบดูสารคดี ดูข่าวหนัก ไม่ดูกีฬาฟุตบอล ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ผมตอบไม่ได้ครับ
ทั้งๆที่เรื่องพวกนี้เมไม่เคยทำให้กลายเป็นปัญหา อาจเป็นเพราะเมก็ชอบดูแบบที่ผมดู ยิ่งเขาพูดแบบนี้ผมยิ่งคิดถึงเมครับ
สุดท้ายผู้หญิงคนนี้ เธอก็เฟดตัวออกไปเอง ถึงไม่เฟดไปผมก็ต้องขอจบแหละครับ เพราะเราไม่เข้าใจกันเลย ต่างคนต่างมีอีโก้
เชื่อไหมครับ ผมคิดถึงเมเสมอ ยิ่งพอรู้ว่าจริงๆแล้วคนที่เข้าใจผม คนที่ผมรักก็คือเม แต่เหมือนทุกอย่างมันจะสายไปแล้ว
เมหลบหน้าผม ผมใช้ความพยายามอย่างมากในการเจอเม เห็นหน้าผมก็ยังเดินหนีอะ คิดดู
สุดท้ายเมก็ยอมคุยด้วยดี เมบอก เมให้โอกาสผู้ชายคนหนึ่งที่มาจีบเธอ แล้วขอให้เรื่องทุกอย่างเป็นแค่อดีต ให้เราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันตลอดไป
ผมเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้วครับ ผมอาจจะมโนไปเองครับว่าเธอก็เจ็บเหมือนกัน เธอยังรักผมอยู่
แล้วถ้ายังรักผมอยู่ ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องยากครับ ผมพูดทุกอย่างออกไปจากใจแล้ว ทำไมเมยังคงอยากให้ผมลืมเธอ ลืมเรื่องของเรา
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะขออยู่ชดใช้สิ่งที่ผมทำผิดพลาด จะอยู่ดูแลเมห่างๆอย่างห่วงๆตลอดไป ไม่ว่าเมจะรักใคร แต่พี่รักเม "จริงๆ" นะ
ขอให้เป็นอุทาหรกับเพื่อนๆในพันทิป คำว่าสายเกินไปมีอยู่จริงนะครับ
จริงๆผมอยากระบาย และถ้าเมได้เล่นพันทิปเหมือนน้องสาวของผม ผมขอให้เธอรู้ว่าผมอยากขอโอกาสอีกสักครั้ง ได้ไหม?
จากใจผู้ชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้า
(น้องสาวไม่ยอมให้ผมยืมล็อกอินที่มีบัตรผ่านครับ ใจร้ายมาก)
ผมเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาที่อายุเลย 30 แล้ว หน้าที่การเงินมั่นคง ทีนี้มีน้องผู้หญิงข้างบ้าน รู้จักกันแต่เด็กละครับ เธอชื่อเม
เมอายุน้อยกว่าาผม 9 ปี หน้าตา...จะว่าน่ารักก็น่ารักอยู่ น่ารักตามประสาเด็กๆ น่าเอ็นดู เป็นเด็กอารมณ์ดี ยิ้มง่ายด้วยครับ
ผมกับน้องสาวผมสนิทกับเมมากครับ เมเป็นลูกคนเดียว แถมบ้านอยู่ติดกัน พ่อดันรับราชการเหมือนกันด้วย บ้านเราเลยซีกันมากๆ
ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาเลย คือผมเห็นน้องตั้งแต่วัยเพิ่งหัดเดิน ไม่คิดอะไรจริงๆ (ตอนนั้น)
จนวันหนึ่ง ตอนนั้นผมอายุ 24 ตัดสินใจจะไปต่อโทที่ออส เมก็มาบอกกับผมว่าชอบผมครับ ชอบมานานแล้ว เวลานั้นก็ขำๆ
รู้สึกปัปปี้เลิฟจัง เอาเข้าจริงใครที่มีเด็กมาชอบก็ต้องปลาบปลื้มเป็นธรรมดา ผมก็ไม่ตอบอะไร ขำๆฮาๆ จนบินไปเรียนต่อก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย
ผมเป็นคนช่างเลือก(มาก) มีคุยๆกันกับผู้หญิง แต่ไม่เคยได้ตกลงคบ อาจจะเป็นเพราะผมมีวิถีชีวิตที่น่าเบื่อ เถรตรง เพื่อนบอกมาแบบนี้
เลิกงานเสร็จกลับบ้าน รายการทีวีก็เปิดแต่สารคดี เอาใจใครก็ไม่เป็น แรกๆผู้หญิงอาจจะชอบผม แต่คุยไปคุยมาเธอคงเบื่อครับ
ผมเลยโสด โสดตลอด โสดจนเลิกคิดเรื่องแฟนเลย อยู่กับงานดีกว่า
ผมเรียนปีกว่าก็กลับมาครับ ผมเจอเมก็ทำตัวปกติ เพราะคนเคยสนิทกัน แล้วก็มโนไปเองว่าเมคงลืมๆเรื่องชอบเราแล้วแหละ
จนวันหนึ่งเมจะเอ็นทรานเข้ามหาลัย เมก็ให้ผมติวภาษาอังกฤษให้ ผมก็ช่วย จนเมเอ็นติด ผมก็พาไปเลี้ยง เมก็ไม่ได้พูดเรื่องชอบอะไรอีก
เราเริ่มกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม และมากขึ้นเรื่อยๆช่วงเมเรียนมหาลัย
วันหนึ่งคุณปู่ของเมท่านเสีย เมสนิทกับปู่มาก ทำให้เสียใจมากด้วย การเสียใจของเมครั้งนั้นทำผมสะเทือนใจครับ
เพราะปกติเมเป็นคนร้องไห้ยาก ร่าเริงตลอดเวลา เห็นน้ำตาเธอแล้วทำอะไรไม่ถูก ช่วงนั้นผมทั้งสงสารและเห็นใจ ผมก็เลยตามประกบเมไม่ห่าง
ซึ่งตอนนี้ที่คิดถึงเวลานั้นผมก็อธิบายไม่ถูกว่ารักใช่หรือเปล่า รู้แค่อยากปกป้อง เท่านั้น
ผ่านมาอีกปีกว่าๆครับ ผมมีปัญหากับงาน กับหัวหน้า ผมจำเป็นต้องลาออก ผมเสียใจมากแต่พยายามทำเป็นไม่มีอะไร ไม่พูดอะไรกับที่บ้าน
กลัวแม่กับน้องเป็นห่วง ลึกๆข้างในผมเฮิร์ตมาก ผมได้ไปกินข้าวกับเม ผมบังเอิญแสดงอาการเสียใจเมื่อไหร่ไม่ทราบ เมดูออก
แล้วก็พยายามให้กำลังใจ ไม่ได้พูดปลอบใจให้เจ็บหนัก หรือเซ้าซี้อะไรจนน่ารำคาญ บางทีเวลาอยู่กับเธอก็ลืมไปด้วยซ้ำว่าผมโตกว่ามาก
การที่เมพยายามเยียวยาความรู้สึกผม ทำให้ผมเห็นด้านที่เข้มแข็งของเมที่พร้อมจะเป็นผู้นำในตอนที่อีกฝ่ายอ่อนแอ(ประโยคนี้เพิ่งคิดได้)
หลังจากที่เมเรียนจบ ผมก็พาเมไปเลี้ยงครับ ซึ่งปกติเราจะไปเที่ยวกันแค่ช่วงกลางวัน แต่เมชวนและอ้อนผมว่าอยากไปตามคลับบ้าง
ผมก็ตามใจบัณฑิตใหม่ อยากไปไหนก็ไป เมพาเพื่อนสาวไปด้วย 2 คน ดื่มๆบ้าง และอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล
คืนนั้นเมเลยสารภาพกับผมอีกครั้งว่าชอบผมจริงๆ ถึงขั้นรัก รักมานานแล้วด้วย ผมก็อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก แต่ดูเพื่อนเมไม่ตกใจเลย
หนำซ้ำยังมาเชียร์ให้ผมตอบว่าคิดยังไง ตอนนั้นผมก็ตอบตามที่คิดและรู้สึกแหละครับว่าไม่ได้คิดอะไร ก็เวลานั้นมันไม่ได้คิดอะไรจริงๆหนิครับ
หลังจากส่งเมกลับบ้านคืนนั้น ผมไม่เจอเมอีกเลยเกือบเดือน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมเคยออกจากบ้านบ้างไหม หรืออยู่บ้านบ้างหรือเปล่า
จะเข้าไปถามก็เกรงใจ กลัวเป็นเรื่องใหญ่ แต่ผมรู้สึกหวิวๆบอกไม่ถูก รู้สึกผิดหนะใช่ แต่ผมเป็นห่วงว่าน้องเขาจะเสียใจ จะเป็นอย่างไรผมก็ไม่รู้
อีกหลายวันถัดมา เมก็กลับเข้ามาหาผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมบอกผมว่าเธอจะพยายามทำให้ผมเลิกมองเธอเป็นเด็ก
พูดง่ายๆคือพยายามพิชิดใจผม ผู้ชายที่โคตรจะน่าเบื่อ แล้วเมก็ทำจริง อย่างจริงจัง ประดิษฐ์ประดอยของให้
มีการเย็บหมอที่แปะรูปของเธอให้ผมด้วย ประมาณว่ายัดเยียด ผมไม่ได้รังเกียจนะ ออกจะฮาๆ น้องสาวผมก็ฮา และยังชมเลยว่าเมช่างพยายาม
ส่งเอสเอ็มเอสมาบอกว่าคิดถึง ดูแลตัวเองนะคะ หรือโทรมากล่อมผมเข้านอน บางวันก็โทรมาปลุก
เมลากผมออกมาเที่ยวบ่อยขึ้น และกันท่าผู้หญิงคนอื่นอย่างชัดเจน ประมาณว่าน้องฝึกงานที่บริษัททักแชทเฟซบ่อยๆ เมก็โผล่ไปที่ทำงานผมช่วงพัก
เอาขนมที่แม่เธอทำมาให้ หรือไม่ก็ซื้อข้าวมาฝาก นานๆมาที แล้วก็ไม่ได้มาแสดงว่าเป็นเจ้าของสักนิด แต่การกระทำของเมก็ทำให้พี่ๆที่ทำงานผม
เข้าใจไปแล้วครับว่านี่คือแฟนผม ซึ่งทุกคนก็เอ็นดูเม เพราะเมยิ้มเก่ง เฮฮา เข้ากับทุกคนได้ ผมก็ไม่คิดจะปฎิเสธ
เมทำแบบนี้มา 2 ปีโดยที่ไม่เคยแสดงว่าเหนื่อย หรือเบื่อ มีบ้างที่เธอน้อยใจ แต่เวลาผมเห็นเธอหงอยๆผมก็ง้อนะ ผมชอบเมคนที่ยิ้มง่ายมากกว่าซึมเศร้า
แล้ววันหนึ่งผมก็ดันไปชอบสาวสวยคนหนึ่งครับ สวยมาก จบนอก วัยใกล้เคียงกัน และเธอก็ดูสนใจผม
ผมที่เคยแหยงๆ ไม่คุยกับใครที่ไหนมานาน (ยกเว้นน้องเมที่ผมมองว่าขำๆ) ก็เริ่มเดินหน้าจีบคนนี้ครับ แรกๆผมไม่ได้เล่าให้เมฟัง กลัวเธอเสียใจ
ขณะนั้นอะไรๆก็ดี คุยกันถูกคอ ชอบกินเนื้อย่างเหมือนกัน บ้านเธอก็น่ารัก จนผมอดคิดไม่ได้ว่านี่คือคนที่ใช่ คงได้ลงเอยด้วยกันแน่ๆ
แต่ผมไม่กล้าบอกเม ไม่รู้จะเริ่มยังไง กลัวว่าตัวเองจะเป็นคนทำให้รอยยิ้มเมหายไป แต่ก็ยังคงไปไหนมาด้วยกัน เพียงแค่เริ่มไม่รับโทรศัพท์เม
อ้างว่าเอางานกลับมาทำที่บ้าน ไม่ไลน์หา ไม่ค่อยตอบไลน์ นานวันเข้าก็เริ่มไม่เที่ยวด้วยกันแล้ว
เพราะ ผู้หญิงคนที่คุยบอกว่าไม่ชอบที่เมสนิทกับผมขนาดนี้ เหมือนเป็นแฟนกัน อยากให้ห่างๆกันก่อน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ ไม่ถึงกับตัดขาดเลยทีเดียว
ผมไปเที่ยวตจว.กับผู้หญิงคนนี้ครั้งแรก นั่งกันชิลที่ร้านเหล้าบรรยากาศดี แจ็กพ็อตแตกครับ เมดันมาเที่ยวกับเพื่อนที่จังหวัดนี้ มาดื่มที่ร้านนี้ด้วย
เมยืนให้ผมเห็นตรงหน้าเลยครับ ไม่ร้องไห้ ไม่หน้าบึ้ง ดูนิ่งแล้วก็ยิ้มเย็นๆ แล้วเมก็พูดว่า อ๋อ แบบนี้เองหรอ จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถเลย เพื่อนเมก็ตามเมไป
ผมก็ตัวชา ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ยังคงนั่งอยู่แล้วตัดสินใจเล่าเรื่องเมอย่างตรงไปตรงมาให้ผู้หญิงคนนี้ฟังครับ
ที่แย่กว่าในคืนนั้นคือ เพื่อนผู้ชายในกลุ่มของเมนั่งรถย้อนกลับมา มาถึงต่อยหน้าผมเลย แล้วก็อยู่รอท้าทายให้ผมโต้ตอบ แต่ผมไม่ได้ทำอะไรตอบกลับไป
เพื่อนผู้หญิงอีกคนของเมก็มาลากตัวกลับไป เวลานั้นผมว่าผมสมควรถูกต่อยครับ
ผมคุยกับผู้หญิงคนนั้นมาเรื่อยๆ เธอต่างจากเมทุกอย่าง จริงๆก็นิสัยดีนะครับ แค่ห่วงภาพลักษณ์ ห่วงหน้าตา แต่ไม่เคยห่วงผม
ยิ่งคุยกันนานๆก็เข้าอีหรอบเดิมครับว่า ถามว่าผมทำไมชอบดูสารคดี ดูข่าวหนัก ไม่ดูกีฬาฟุตบอล ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ผมตอบไม่ได้ครับ
ทั้งๆที่เรื่องพวกนี้เมไม่เคยทำให้กลายเป็นปัญหา อาจเป็นเพราะเมก็ชอบดูแบบที่ผมดู ยิ่งเขาพูดแบบนี้ผมยิ่งคิดถึงเมครับ
สุดท้ายผู้หญิงคนนี้ เธอก็เฟดตัวออกไปเอง ถึงไม่เฟดไปผมก็ต้องขอจบแหละครับ เพราะเราไม่เข้าใจกันเลย ต่างคนต่างมีอีโก้
เชื่อไหมครับ ผมคิดถึงเมเสมอ ยิ่งพอรู้ว่าจริงๆแล้วคนที่เข้าใจผม คนที่ผมรักก็คือเม แต่เหมือนทุกอย่างมันจะสายไปแล้ว
เมหลบหน้าผม ผมใช้ความพยายามอย่างมากในการเจอเม เห็นหน้าผมก็ยังเดินหนีอะ คิดดู
สุดท้ายเมก็ยอมคุยด้วยดี เมบอก เมให้โอกาสผู้ชายคนหนึ่งที่มาจีบเธอ แล้วขอให้เรื่องทุกอย่างเป็นแค่อดีต ให้เราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันตลอดไป
ผมเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้วครับ ผมอาจจะมโนไปเองครับว่าเธอก็เจ็บเหมือนกัน เธอยังรักผมอยู่
แล้วถ้ายังรักผมอยู่ ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องยากครับ ผมพูดทุกอย่างออกไปจากใจแล้ว ทำไมเมยังคงอยากให้ผมลืมเธอ ลืมเรื่องของเรา
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะขออยู่ชดใช้สิ่งที่ผมทำผิดพลาด จะอยู่ดูแลเมห่างๆอย่างห่วงๆตลอดไป ไม่ว่าเมจะรักใคร แต่พี่รักเม "จริงๆ" นะ
ขอให้เป็นอุทาหรกับเพื่อนๆในพันทิป คำว่าสายเกินไปมีอยู่จริงนะครับ
จริงๆผมอยากระบาย และถ้าเมได้เล่นพันทิปเหมือนน้องสาวของผม ผมขอให้เธอรู้ว่าผมอยากขอโอกาสอีกสักครั้ง ได้ไหม?