เราอาจจะเล่าไม่ดีนะ นี่เป็นกระทู้สนทนากระทู้แรกของเรา
ปัจจุบันเราอายุ19ปีค่ะ เรียนมหาลัยดัง แบบเข้ายาก
เรื่องมันมีอยู่ว่า สมัยเด็กๆราวๆมอสองเราเริ่มอ่านนิยายแจ่มใส
เล่มละ100-200ค่ะ ตอนแรกก็ยืมเพื่อนมา หลังๆสนุกเราเลย
ซื้อเอง แบบซื้อเก็บมาเรื่อยๆจนมอ5เทอมสอง เราคิดว่าจะเข้ามหาลัย
เลยเลิกอ่านแบบหยุดพักไว้  แล้วก็ซื้อแต่เฉพาะที่อยากได้จริงๆ
พอเราเรียนมหาลัยปีหนึ่งเราเลย รู้สึกว่ามันไร้สาระ นิยายยประโลมโลกไรงี้
เลิกอ่านดีกว่า เราตัดสินใจนำนิยายที่มีราวๆ200เล่ม เกือบ40000บาท
ที่เราสะสมไว้มาขาย แต่ปรัเด็นมันอยู่ที่แม่เราไม่เคยรู้เรื่องนิยายมาก่อน


เรามีเพื้อนข้างบ้านอายุเท่ากันคนนึง บ้านมันไม่ค่อยมีฐานะมาก
เราเลยเอานิยายที่ซื้อแล้วเราจะอ่านก่อน แล้วก็ไปให้มันอ่าน แล้วฝากไว้บ้านมัน
ทำมา3ปี เพราะเราไม่อยากให้แม่รู้ คือแม่รู้ว่าเราอ่าน แต่คิดว่าเรามีแค่ไม่กี่เล่มค่ะ
แม่เราค่อนข้างทำงานหนัก จึงไม่อยากให้เราซื้อของไร้สาระ แต่บ้านเราฐานะกลางๆค่ะ ไม่รวยแบบพันล้านแต่ก็ไม่จน
แแต่นิยายเราเก็บเงินซื้อเอง+เงินที่ได้มาอื่นๆ


พอทีนี้เราคิดได้เอามาขาย เราเลยขนนิยาย200เล่มมาบ้านเราทั้งหมด แม่เรามาเจอก็ตกใจมาก
ด่าเราเยอะมากบอกว่าเด็กไม่ดี ทำพ่อแม่เสียใจ แม่บอกแล้วว่ามันไร้สาระก็ไม่ฟัง
แล้วเอาไปฝากไว้บ้านเขา เขาก็ต้องคิดว่าแม่โง่ให้แกหลอกมาเป็นปีๆ สารพัด แล้วแม่เราก็ร้องไห้ค่ะ


เราเฃยอธิบายให้แม่ฟังว่าเราคิดได้ตั้งแต่มอหกรู้ตัวว่าต้องเข้ามหาลัยก็เลยเลิกอ่าน แล้วก็คิดว่าน่าจะเอาไปขาย
เพราะเก็บไว้ก็ไม่ได้อ่านแล้ว มันก็เหมือนของสะสม(ที่เยอะไปหน่อย)แต่มันก็แล้วแต่คนชอบ
บางคนก็ซื้อเสื้อผ้า บางคนก็เอาไปเที่ยว พ่อเราก็ช่วยพูดว่ามันนานแล้ว
ปล่อยๆไปเถอะ แต่แม่เราก็ร้องไห้ แล้วก็ว่าเราเยอะมากเราขอโทษแม่ แล้วเราก็ไม่เถียงแล้ว
เพราะเดี๋ยวแม่จะบ่นยาว  เราเลยสงสัยว่ามีใครเคยทำพ่อแม่เสียใจเท่าที่เราทำไหม
เราเคยถามเพื่อนเราคนนึงว่าเคยทำพ่อแม่ร้องไห้ไหม มันก็บอกว่าไม่เคย
เรารูสึกว่าตัวเองแย่มากๆ ชีวิตต้องไม่เจริญเพราะทำพ่อแม่เสียใจ

ถ้าพิมตกหรืออ่านยากขอโทษด้วยค่ะ เราพิมในโทรศัพท์