ก่อนที่จะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผีเสื้อของฉันให้ใครได้ฟัง

ก็อยากให้ทุกคนลองฟังเพลงที่นำมาประกอบนี้ให้จบก่อน...




"ผีเสื้อตัวน้อยน้อย
บินล่องลอยกลางพนาไพร
โผผินร่อนบินระเริงใจ
คลุกเคล้าดอกไม้ใจชื่นบาน


แสงแดดยามสายสาย
ยามพร่างพรายต้องสายธาร
ฉาบทองเมื่อมองแสนตระการ
ผีเสื้อสุขสราญนะเจ้าเอย


ท้องฟ้าสีอำพัน
ผีเสื้อสุขสันต์มากเหลือ
เจ้าไม่คิดไม่ต้องหวัง
ดอกไม้ยังกูลเกลื้อ
แสงแดดจุนเจือชีวี


อยากจะเป็นผีเสื้อตัวน้อย
บินล่องลอยเสรี
สีสันดุจอัญมณี
สุขใดหรือจะมีเช่นผีเสื้อ


ท้องฟ้าสีอำพัน
ผีเสื้อสุขสันต์มากเหลือ
เจ้าไม่คิดไม่ต้องหวัง
ดอกไม้ยังกูลเกลื้อ
แสงแดดจุนเจือชีวี "






...เมื่อช่วงบ่ายวันก่อน ในขณะที่ฉันกำลังภาวนาสมาธิอยู่กลางป่าบนยอดเขาที่เงียบสงบอยู่นั้น

ก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้องตัดสินใจหยุดการภาวนาชั่วครู่

แล้วก็เดินบุกป่าจากยอดเขาลงมายังน้ำตกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลจากสถานปฎิบัติธรรมสักเท่าไหร่


และก่อนที่ฉันจะเดินไปถึงน้ำตก...

ก็ได้เห็นพวกวัยรุ่นชายและหญิงขี่มอเตอร์ไซค์สามถึงสี่คันขับสวนออกจากป่าอันรกร้างที่ไม่มีใครเข้ามาเยือน

พอเมื่อฉันไปถึงทางเข้าน้ำตกที่เงียบเหงาอย่างไร้ผู้คนแห่งนี้ ก็เห็นถุงหิ้วพลาสติกขนาดพอประมาณวางตะแคงอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆ

ครั้นเมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็พบว่าในถุงพลาสติกนั้นมีผีเสื้อติดอยู่นับสิบตัว

พวกเขาต่างก็พยายามที่จะบินหนีออกจากถุง แต่ก็หาทางออกไม่เจอ

นั้นเป็นเพราะว่าปากถุงได้ถูกมัดให้เหลือเพียงช่องเล็กๆ

และในทันทีที่เห็นพวกเขาต่างถูกขัง ฉันก็รีบหยิบถุงขึ้นมาแก้มัด แล้วค่อยๆบรรจงหยิบพวกเขาออกมาทีละตัว...

พร้อมกับเอ่ยปากว่า "พวกเธอได้รับอิสรภาพแล้ว จงบิน จงพยายามบิน และดำเนินชีวิตตามวิถีทางของพวกเธอต่อไปให้ได้..."





อืมม ทีนี้ลองมาชมภาพถ่ายผีเสื้อของฉันกัน

ตัวนี้ เขายังเกาะอยู่บนโต๊ะ โดยไม่ยอมบินไปไหน



สงสัยเขาจะรอขอบคุณ ที่ฉันได้ช่วยชีวิตก็เป็นได้นะ




ส่วนตัวนี้... ลองสังเกตุที่ปีกของเขาดูนะ





และเมื่อฉันนำเพลง "ผีเสื้อ" ของคุณชรัส มาประกอบกับเรื่องราวนี้แล้ว

ทำไมผีเสื้อของใครๆเขาช่างดูแตกต่างจากผีเสื้อของฉันจัง

อย่างเช่นเนื้อเพลงได้พรรณนาว่า..


"ผีเสื้อตัวน้อยน้อย
บินล่องลอยกลางพนาไพร
โผผินร่อนบินระเริงใจ
คลุกเคล้าดอกไม้ใจชื่นบาน


แสงแดดยามสายสาย
ยามพร่างพรายต้องสายธาร
ฉาบทองเมื่อมองแสนตระการ
ผีเสื้อสุขสราญนะเจ้าเอย.."


และยิ่งท่อนสุดท้ายของเพลงที่เป็นเสียงของหลานๆคุณชรัสได้ขับร้อง

"..อยากจะเป็นผีเสื้อตัวน้อย
บินล่องลอยเสรี
สีสันดุจอัญมณี
สุขใดหรือจะมีเช่นผีเสื้อ..."


นี้ถ้าเด็กๆที่ขับร้องได้มาเห็นผีเสื้อของฉันแล้ว เขาคงจะหยุดร้องเพลงต่อเป็นแน่

ที่เป็นเช่นนั้น ก็เพราะภาพที่พวกเขาจะได้เห็นคือ..

ผีเสื้อของฉันทั้งหมดนั้น ไม่ได้มีสีสรรสวยงามใดๆเลย

ที่สำคัญคือพวกเขาต่างก็ไม่มีอิสระเสรีที่จะบินร่อนไปอย่างสุขสราญใจเหมือนดังบทเพลง

แถมบางตัว ปีกของเขาก็ฉีกขาดหายไปจากร่าง ก็คงเกิดจากการที่พยายามจะบินออกจากถุงที่พวกคนใจร้ายทำกับดักไว้..

ยิ่งไปกว่านั้น .. ผีเสื้อของฉัน เขาไม่มีดอกไม้สดๆสีสวยๆให้หอมชมเชย จะมีก็แต่เศษใบไม้แห้งกรอบที่ตกจากต้นแล้ว

และก็ไม่มีน้ำหวานจากเกษรดอกไม้ให้พวกเขาได้ดูดดื่ม นอกจากน้ำฝนค้างคืนอันมีกลิ่นเหม็นที่ขังอยู่ตามร่องหินเพียงเท่านั้น..   





สุดท้าย....ฉันดีใจที่ได้ช่วยชีวิตสัตว์ แม้ว่าใครจะคิดว่าเป็นเพียงสัตว์ตัวเล็กๆก็ตาม

ทั้งนี้เป็นเพราะ เหล่าผีเสื้อและฉันต่างก็อาศัยป่าเป็นที่อยู่อาศัยและปฎิบัติธรรม

สุดท้ายแล้วเราทั้งหมดต่างก็เป็นส่วนหนึ่งในระบบนิเวศน์ ซึ่งก็จะต้องพึงพากันและกันตลอดไป..


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ที่แท๊กพร้อมกันทั้งสามห้อง คือห้องศาสนา ห้องสมุด และห้องกรีนโซนนั้น  ก็เพราะว่า..
มันเป็นเรื่องราวสั้นๆของเจ้าของบล๊อคที่ได้ไปปฎิบัติธรรมและมันก็เกี่ยวพันกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมด้วยนะครับ