เราสมัครสมาชิกมาเพื่อเล่าเรื่องให้ฟังค่ะ เพราะเราก็เครียดแล้วก็หาทางออกไม่เจอเลย
10กว่าปีมาแล้วที่มีหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ พี่เราเป็นออทิสติก2คนค่ะ เรามีพี่ทั้งหมด3คน
เราเป็นน้องคนเล็กสุด พี่คนที่2เป็นหนักมากค่ะ ส่วนคนที่3ไม่มีอะไร แค่พัฒนาการช้า
ส่วนเราไม่มีอาการเหล่านั้น อาจจะเป็นเพราะว่า ผู้หญิงมีสิทธิเป็นได้น้อยกว่าก็เป็นได้
ตอนเด็กๆเราไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ พี่คนที่2 เขาก็ดีอยู่ จนกระทั่งเรา10ขวบ
เขาเริ่มโขกหัวตัวเองกับกำแพงบ้าน กระจก แล้วก็ชอบอาละวาดเวลามีคนมาขัดใจค่ะ
ตอนนั้นยังไม่เท่าไหร่ พอไปขอคำปรึกษากับแพทย์มา เขาก็บอกให้เลิกสนใจค่ะ
เพราะเขาอยากให้เราสนใจเลยทำแบบนั้น เราก็เชื่อ แต่ต่อมาเขาก็เริ่มทำร้ายคนอื่นค่ะ...
คนอื่นที่ว่าคือทุกคนในครอบครัวค่ะ มันปวดร้าวเหลือเกินค่ะ หลังจากนั้นทุกวันคือวันที่อยากจะตาย
ทุกๆอาทิตย์เขาจะบังคับพ่อแม่ให้ๆเงินเขาอาทิตย์ละ 2200 รวมทั้งเดือนก็ 8800
ซึ่งไม่น้อยเลย บ้านเราก็ไม่มีเงินจะให้ พอไม่มีให้ตามต้องการก็จะตะโกนเสียงดังอาละวาด ทุบตีแม่บ้างพ่อบ้าง
พอเราเข้าไปช่วยก็จะโดนลูกหลง พี่เราที่เป็นออทิสติกอีกคนก็เข้ามาช่วย หัวแตกไปบ้าง มือเคล็ดบ้าง หัวเข่าแตกบ้าง
เรายังไม่เป็นอะไรมากค่ะ เราแค่ช้ำเลือดช้ำนองบ้าง (เราไปเรียนมวยไทยมาค่ะ เพราะทนไม่ไหวไม่มีใครสู้แรงมันได้เลย)
เขาเลิกเรียนไปตั้งแต่ม.1 เพราะครูที่โรงเรียนชอบตี เขาเลยอาละวาดมาทุกวันนี้ เราพยายามเข้าใจแล้ว
แต่มันเหนื่อยเหลือเกินค่ะ ทุกวันต้องคอยหวาดระแวงว่ามันจะมาทำร้ายไหม
ตัวเราตอนประถม ม.ต้น ก็มีแต่คนคอยรุมประณาม คอยแกล้ง มีแทบไม่ถึง2-3คนที่เข้าใจเราด้วยซ้ำ
เอาหนังสือเราไปโยนใส่น้ำบ้างล่ะ เขียนโต๊ะเราบ้างล่ะว่า "เราเป็นออทิสติกเหมือนพี่"
ฉีกหนังสือเรียน ตบเรา จิกหัว เราโดนประณามเพียงเพราะว่า พี่คนนั้นโผล่หน้ามาที่โรงเรียน
ตั้งแต่วันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จนกระทั่งม.ปลาย ทุกคนถึงเริ่มเข้าใจเรามากขึ้นว่าเราไม่ใช่
ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ ก่อนหน้าครึ่งชั่วโมง เขาก็เพิ่งอาละวาดไป บางคืนไม่ยอมจบ ตี1ตี2บางครั้งต้องไปโรงพยาบาลเพราะเขาทำร้ายคนอื่น
ส่วนพี่สาวเรา เขาไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ พอใครทำอะไร น้องอาละวาดเมื่อไหร่ ไม่เคยเลยที่จะช่วย หนีไปนอนในห้องสบายใจ
ปล่อยทุกคนไว้ เราปวดใจเหลือเกินค่ะ จะทำยังไงดี มรสุมมันถึงจะผ่านไป
วีรกรรมของพี่ชายเรายังไม่หมดค่ะ ทั้ง โทรเรียกแท็กซี่มาบ้าน โทรไปก่อกวนญาติ ฆ่าแมว ฯลฯ
มีอีกมากค่ะ พูดไม่หมดจริงๆ เราพิมพ์ไปเรายังมือสั่นไป เราไม่รู้พรรณนายังไงถึงจะหมด
เราไม่ได้ต้องการกำลังใจค่ะ แต่อยากรู้ว่าควรจะทำยังไง เราขอแม่ให้ส่งไปศรีธัญญา
แม่ก็บอกว่า นี่ลูกเรา จะเอาไปเป็นภาระคนอื่นไม่ได้ ...แล้วจะให้ทำยังไง ถึงจะหลุดพ้น
มันสิบกว่าปีมาแล้ว เรานั่งกังวลตลอดจนรู้สึกว่าอีกนิดจะบ้าแล้ว เราต้องคุยกับกรมสุขภาพจิตเพื่อระบายบ่อยมาก
เหนื่อยมากค่ะ ไม่เคยมีวันดีๆเลย แล้วตั้งแต่เราไปอยู่หอก็กังวลมากยิ่งขึ้น ใครจะมาทำอะไรพ่อแม่
ใครจะช่วยดูแล ไม่มีเลย ไม่มีใครเลย จนเรารู้สึกอยากจะลาออกมาดูแลพ่อแม่
พิมพ์ไปก็น้ำตาจะไหล ขอโทษนะคะที่อาจจะอ่านไม่ได้ศัพท์ มันรู้สึกอะไรก็เขียนออกมา
หลายครั้งด้วยซ้ำที่เกือบจะต้องฆ่าตัวตาย คิดดูนะคะ วันๆเขาเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาเป็นร้อยๆรอบ
พูดว่า "จะฆ่าครู...." "จะเอาแท็กซี่ชนให้ตาย" "เอารถเมล์ไปชนครู" และอื่นๆอีก
เราอยู่กับคำพวกนี้มา10ปี เรามีความสุขไม่ได้เลย ยิ้มได้แค่ตอนที่ไม่ได้อยู่บ้าน
กลับมาบ้านแล้ว ถ้าเขาอยู่ ก็ไม่มีหรอกค่ะ เรื่องดีๆ ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...
พาไปหาหมอที่จุฬามานาน ไม่มีวี่แววที่จะดีขึ้นแม้แต่น้อย บางวันไม่ต้องไม่มีเงินให้หรอกค่ะ
แค่พูดคำว่า "หน่ะ" แค่ลงท้ายแค่นั้นก็เป็นเรื่องแล้ว ยิ่งพ่อเราตอนนี้60กว่าแล้ว
ท่านเริ่มหลงลืม ก็ชอบไปพูดจาขวานผ่าซากใส่เขาค่ะ แล้วทีนี้ก็จะเป็นเรื่องอาละวาดขึ้นมา
เมื่อเช้านี้ก็ใช่ค่ะ เรารู้ว่าความปวดใจของเรามันอาจจะดูน้อยนิด (รึเปล่า) แต่ก็เกือบทำคนทั้งบ้านเป็นบ้าได้
เสียงอาละวาดเด็กออทิสติกไม่เบาเลยนะคะ ถ้าคุณมาฟังเหมือนคนที่อยู่แถวบ้านเรา คุณคงอยากจะย้ายบ้านหนี
เราอยากส่งเขาไปศรีธัญญาจริงๆค่ะ อะไรก็เอาไม่อยู่แล้ว แต่พอมาคิดๆดู มันจะเป็นเวรกรรมอีกหรือเปล่าที่ไปทำแบบนั้น
ชาติหน้าเราขอไม่เจอเรื่องแบบนี้อีก เราคิดวิธีแก้ไม่ออกจริงๆวิธีที่ไม่บาป แล้วก็หลุดพ้น
มันไม่มีเลย ไม่มีจริงๆ ...... (ที่พูดมาอาจจะไม่ทั้งหมด แต่เราว่าเราได้ระบายพอควรแล้วค่ะ)
ปล. ขอเตือนคนที่มีลูกออทิสติกนะคะ ตอนเด็กๆเขาไม่แสดงอาการหรอกค่ะ แต่อนาคตเด็กเหล่านี้
ว่าน่าสงสารก็น่าสงสารค่ะ จะว่าน่าปวดใจก็น่าปวดใจ...
ปล2. พี่อายุ 26แล้ว คิดว่ารักษาได้เหรอคะ รักษามาเป็น10ปีแล้ว มีที่ไหนที่รักษาได้คะ??
เขาอยู่ร่วมกับคนอื่นได้นะคะ อยู่กับคนอื่นพูดเพราะ แต่พอถึงบ้านเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ...