สวัสดีค่ะ หนูชื่อ แอล
อายุแค่ 13 ปี เพื่อนไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าชีวิตของหนูมันเป็นยังไง
เพราะว่าคุณมีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น แต่ชีวิตหนู่ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด
หนูเคยคิดที่จะหนีออกจากบ้าน ตั้งแต่ 8ขวบ แต่หนูตอนนั้นถานะทางบ่
บ้านดี แต่พอ เก็ พิมผิดนะคะ แต่พอ อายุ 10ถึง 12 บ้านก็เริ่มแย่ลง
เพราะภาวะ การเมืองเดือดร้อนจนส่งเรียนไม่ได้ เลยไม่ได้เรียนตั้งแต่อายุ
10 ขวบ เราไม่มีญาติไม่มี ปึ่ ปู่ย่าตายาย ลุงป้าน้าอาก็ไม่มีพ่อก็เสียตั้งแต่เกิด
เหลือแค่สองคนแม่ลูก ที่หนูคิดหนูไม่อยากจะทิ้งแม่หรอกนะ
หนูโดนแม่ด่าตีทุบ มาตั้งแต่อายุ7ขวบ ทนมาตลอดคิดเสมอว่าต้องอดทน
จนถึงป่านี้แม่ก็ยังเป็นยังนั้นอยู่ พอแม่อารมณ์ดีก็ใจดีกับเราตลอดเรา
อยากให้แม่เป็นแบบนั้นเพื่อที่เราจะมีกำลังใจที่จะไม่คิดหนี แต่มันกลับ
ทำให้เราคิดที่จะหนีตลอดเวลา หนูรู้ว่าโลกใบนี้ มันกว้างและอันตรายที่เด็ก
อายุ 13 ต้องอยู่ข้างนอก แต่มันทำให้หนูคิดว่า ต้องอดทนต้องไปให้รอด
ให้ได้ต้องทำให้แม่รู้ว่าเราสามารถอยู่คนเดียวในโลกนี้ได้
เพราะแม่ว่าเรา ว่าไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครเอา ดีแล้ว
ที่มีแม่อย่างกูถ้ามีแม่อย่างคนิอื่นเค้าจะแย่ยิ่งกว่านี้อีก
มีผัวก็จะโดนเค้าเตะทุบตียิ่งกว่ากูอีกอีปันยาอ่อน
หนูเคยคิดว่าทำไมแม่ถึงคิดแบบนี้ คำพูดนี้เพราะหนูทำน้ำหกแค่นี้
พอทำอะไรตกอย่างแรกคือแม่ทุบหัวเรา เอาไม่ไม่ เอาไม้ตีเราบ้าง
จนเจ็บทำแผลเองเวล่าแม่ตีเราตี่อย่างกะหมูกะหมา พอเราพูดอธิบาย
แม่ก็หาว่าเถียง แต่มันอดกลั้นไม่ได้ที่จะพูดเพราะ แม่ด่าเราแรงแถบ
น้ำตาออกมาไม่หยุด เราคิดว่าจะหาทำงาน
เราเป็นคนหน้าตาดีเพราะพ่อเป็นลูกครึ่งอังกิด เราจะออกเกาหลี
และฝรั่ง ตัวสูง มาก แต่ใครจะคิดว่าหนูมีชีวิตแบบนี้ ถ้าวันไหนหนูไม่โดนด่า
แม่จะงุดงิด หนูคิดว่าต้องหาเงินก่อนที่จะหนี
และต้องหาติดต่องานไว้ก่อน และต้อง หาที่อยู่ไว้ชั่วคราว
พอได้เงินแล้ว ก็ค่อยๆขยาย แต่พอมีตังค์เก็บบ้างแล้วจะโอนมาให้แม่บ้าง
แต่จะไม่บอกแม่ กะว่าจะไปทำงานเทค่ เที่ยว กินข้าว พริตตี้เพราะรู้จักกับพี่คนนึง
เค้าก็ทำอยู่ ยอมทำงานแบบนี้ดีกว่าทรมาณแบบนี้ ชีวิตของหนู
ขอหนูเลือกเองค่ะ ถ้าจะแนะนำหนู ก็ขอบคุนค่ะ แต่ไม่ว่ายังไงหนู
ก็ยังจะหนีค่ะ ขอโทดแม่ด้วย แต่ชีวิตหนูให้หนูไปตายเอาด่านหน้าดีกว่าค่ะ
อยากหนีออกจากบ้านเพราะทรมาณ
อายุแค่ 13 ปี เพื่อนไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าชีวิตของหนูมันเป็นยังไง
เพราะว่าคุณมีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น แต่ชีวิตหนู่ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด
หนูเคยคิดที่จะหนีออกจากบ้าน ตั้งแต่ 8ขวบ แต่หนูตอนนั้นถานะทางบ่
บ้านดี แต่พอ เก็ พิมผิดนะคะ แต่พอ อายุ 10ถึง 12 บ้านก็เริ่มแย่ลง
เพราะภาวะ การเมืองเดือดร้อนจนส่งเรียนไม่ได้ เลยไม่ได้เรียนตั้งแต่อายุ
10 ขวบ เราไม่มีญาติไม่มี ปึ่ ปู่ย่าตายาย ลุงป้าน้าอาก็ไม่มีพ่อก็เสียตั้งแต่เกิด
เหลือแค่สองคนแม่ลูก ที่หนูคิดหนูไม่อยากจะทิ้งแม่หรอกนะ
หนูโดนแม่ด่าตีทุบ มาตั้งแต่อายุ7ขวบ ทนมาตลอดคิดเสมอว่าต้องอดทน
จนถึงป่านี้แม่ก็ยังเป็นยังนั้นอยู่ พอแม่อารมณ์ดีก็ใจดีกับเราตลอดเรา
อยากให้แม่เป็นแบบนั้นเพื่อที่เราจะมีกำลังใจที่จะไม่คิดหนี แต่มันกลับ
ทำให้เราคิดที่จะหนีตลอดเวลา หนูรู้ว่าโลกใบนี้ มันกว้างและอันตรายที่เด็ก
อายุ 13 ต้องอยู่ข้างนอก แต่มันทำให้หนูคิดว่า ต้องอดทนต้องไปให้รอด
ให้ได้ต้องทำให้แม่รู้ว่าเราสามารถอยู่คนเดียวในโลกนี้ได้
เพราะแม่ว่าเรา ว่าไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครเอา ดีแล้ว
ที่มีแม่อย่างกูถ้ามีแม่อย่างคนิอื่นเค้าจะแย่ยิ่งกว่านี้อีก
มีผัวก็จะโดนเค้าเตะทุบตียิ่งกว่ากูอีกอีปันยาอ่อน
หนูเคยคิดว่าทำไมแม่ถึงคิดแบบนี้ คำพูดนี้เพราะหนูทำน้ำหกแค่นี้
พอทำอะไรตกอย่างแรกคือแม่ทุบหัวเรา เอาไม่ไม่ เอาไม้ตีเราบ้าง
จนเจ็บทำแผลเองเวล่าแม่ตีเราตี่อย่างกะหมูกะหมา พอเราพูดอธิบาย
แม่ก็หาว่าเถียง แต่มันอดกลั้นไม่ได้ที่จะพูดเพราะ แม่ด่าเราแรงแถบ
น้ำตาออกมาไม่หยุด เราคิดว่าจะหาทำงาน
เราเป็นคนหน้าตาดีเพราะพ่อเป็นลูกครึ่งอังกิด เราจะออกเกาหลี
และฝรั่ง ตัวสูง มาก แต่ใครจะคิดว่าหนูมีชีวิตแบบนี้ ถ้าวันไหนหนูไม่โดนด่า
แม่จะงุดงิด หนูคิดว่าต้องหาเงินก่อนที่จะหนี
และต้องหาติดต่องานไว้ก่อน และต้อง หาที่อยู่ไว้ชั่วคราว
พอได้เงินแล้ว ก็ค่อยๆขยาย แต่พอมีตังค์เก็บบ้างแล้วจะโอนมาให้แม่บ้าง
แต่จะไม่บอกแม่ กะว่าจะไปทำงานเทค่ เที่ยว กินข้าว พริตตี้เพราะรู้จักกับพี่คนนึง
เค้าก็ทำอยู่ ยอมทำงานแบบนี้ดีกว่าทรมาณแบบนี้ ชีวิตของหนู
ขอหนูเลือกเองค่ะ ถ้าจะแนะนำหนู ก็ขอบคุนค่ะ แต่ไม่ว่ายังไงหนู
ก็ยังจะหนีค่ะ ขอโทดแม่ด้วย แต่ชีวิตหนูให้หนูไปตายเอาด่านหน้าดีกว่าค่ะ