หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาที่ ผมเลิกกับแฟนทำใจยากมากๆครับ
เขาบอกอยากอยู่คนเดียว  มันเหมือนแค่เราลบคำว่าแฟนออก เหมือนเขายังรักเราอยู่
วันแรก ร้องไห้ครับ ฟูมฟายตลอดเวลา ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งร้อง
วันที่สอง ก็ดีขึ้น เริ่มหยุดร้องไห้ได้บ้างแล้ว แต่ก็เศร้ามาๆ จนทนไม่ไหว ง้อ
แต่เขาก็ยืนยันอย่างเดิม คือเขาบอกเราจะคุยกันเหมือนเดิม ให้เราไม่ต้องรอเขา ถามว่าเขาจะกลับมามั้ยเขาบอกไม่รู้
วันนี้ ก็พยายามจะคุยเฉยๆ ก็ยอมรับ เราคิดถึงมากๆ แต่เหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากคุยกับเรา
ไม่โทรมา โทรไปไม่ค่อยรับ ถามคำตอบคำ ทักแชทไปบางทีไม่ค่อยจะอ่าน ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง
เลยลองไม่คุยดู เว้นช่วงไว้ดู ทั้งวัน เผื่อเขาจะคิดถึงเราบ้าง(คิดให้ความหวังตัวเอง)ใช่ครับเขามาทักบอกว่าหายไปไหน

วันนี้ เขาก็ไม่คุยอะไรกับเราเลยครับ ถามไปไม่มีการตอบ
ผมอยากคุยกับเขาเหลือเกิน ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ เศร้าที่สุดครับ
อยากคุย ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม เราทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่คุยกับเขา
ทำไมเขาไม่อยากจะคุยกับเราหรอครับ เขาไม่สนใจ ไม่รัก ไม่แม้แต่จะนึกถึง
เราก็คุยธรรมดาแบบเพื่อนอ่ะครับ ถามนู้นถามนี่ คุยเรื่อยเปื่อย
จะทำยังไงในเมื่อเราตัดใจไม่ได้จริงๆ เราคิดถึงเขามากๆ มากที่สุดเลยครับ

เขาคุยกับน้องของผมเหมือนเค้าไม่ได้ไปไหนยังห่วงผมอยู่ แต่เขาไม่บอกว่ารัก บอกว่าเลิกชอบ น้องผมก็รู้ว่าเราเลิกกันแล้ว
ตอนนี้ปิดเทอมห่างกัน ผมก็จะไปทำงานช่วงปิดเทอมส่วนเขาเรียนซัมเมอร์ คิดถึงเหลือเกินครับ นอนไม่หลับเป็นเดือน ๆแล้วครับ
ตัดใจจากเขาซะให้มันจบๆ แต่ก็ยากจริงๆเพราะเราลืมเขาไม่ได้อ่ะ
หรือจะรอ แต่เปอร์เซนต์ที่เขาจะกลับมาก็น้อยจริงๆ
"ตัดใจไม่ได้" คิดถึงตลอดเวลาเป็นห่วงเขามาก...มีอะไรที่ทำให้ความคิดถึงมันลดลงมั้ยครับ