เรากับแฟนคบกันมา 11 ปี  เราอยู่ต่างจังหวัดส่วนแฟนอยู่ กทม ระหว่างทาง มีขลุกขลัก ตอนปีที่ 3 แฟนไปเรียน กทม ทุกอย่างดูไม่มีได้มีปัญหาอะไรพอปีที่ 5 เราเริ่มมีคุยกับคนอื่น แต่พอแฟนสั่งห้ามเราหยุดคุย หลังจากนั้น แฟนเปลี่ยนไป เราก้คิดมาเสมอว่าความผิดเราแน่ๆ เราพยายามง้อมาตลอด 2 เดือนที่ห่างกัน พอเราคิดแล้วแหละว่าเขาคงเลิกกับเราแน่ๆ ตัดสินใจพอแล้ว เริ่มไม่โทร ไม่ติดต่อ เป็นเขาเองที่พยายามติดต่อกลับมา เล่าทุกอย่างให้ฟัง ว่าเขามีคนอื่น เลือกที่จะตัดเราออกจากชีวิตแต่ทำไม่ได้ เราก็ให้อภัย แต่ด้วยแบบนั้น เราเองไม่ไว้ใจ คิดมาเสมอมันต้องมีอีก แต่ก็ถูๆไถๆ
    จนเขาปีที่ 11 เป็น ผู้หญิงคนเดิมที่เราเคยคุยกลับมาทักไลน์ เราก็ตอบกลับบ้างไรบ้าง เริ่มคุยกัน ไปไหนด้วยกัน แฟนจับได้อีก ก็จบไป แต่ครั้งนี้แปลกที่แฟนไม่งอแง ไม่พูดถึง แต่แล้วหลังจากนั้น 2 เดือน มีคนนึงทักมาหาเรา เขาบอกเขาคบกับแฟนเรามา 1 ปีแล้ว ตอนนี้ทะเลาะกัน แค่อยากบอกเพื่อไม่ให้เราโง่ เราถามแฟน แฟนปฎิเสธทุกอย่าง เราเชื่อแฟน เชื่อมาก แต่สุดท้ายเรื่องมันแดง ที่ คนคนนั้นไม่จบ จนแฟนเราต้องแจ้งความ เราเห็นในใบแจ้งความว่า คบหา แต่เลิกรา ใจเราอยู่ไม่เป็นสุข ไม่รู้ สับสนไปหมด ไม่รู้ควรเดินต่อหรือพอแค่นี้ แต่เลือกจะเดินต่อ แต่ระหว่างทางที่เดิน เวลาทะเลาะแฟนเอาแต่ถามว่าเลิกกันไหม จนตอนนี้ เรารู้สึกไม่ไหว เราเหนื่อย หรือจริงๆ เราไม่ได้รักกันแล้ว เราแค่ผูกพันธ์รึป่าว แต่พอจะเดินออกมา เราก็คิดถึงวันดีๆที่ผ่านมา ตอนนี้เหมือนไม่มีความสุข คิดในหัวเสมอ ว่าที่ผ่านมาทำไมเขาถึงเอาคนอื่นนอนที่เรา เขากินข้าวกับคนนั้น ยิ้ม หัวเราะด้วยกัน แล้วตอนที่เราทะเลาะกัน แล้วเขาไม่โทรในเวลานั้นคือ เขามีคนอยู่ด้วย ในขณะที่เราร้องไห้ฟูมฟาย แต่เราก็เลือกจะให้อภัย แต่มันจะมีความรู้สึกบางครั้งแวบขึ้นมานึกถึงเสมอ บางครั้งเหมือนเราเกลียดขาเลยอ่ะ เพื่อนๆว่าเราควรทำไงต่อ