หลังจากที่ผมจับได้ว่าแฟนเป็นเด็กเสี่ย ผมเคยมาตั้งกระทู้ที่พันทิปแล้วครั้งหนึ่ง หลังจากนั้น ผมก็ใช้เวลานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆตลอดทั้งคืน บ้านเธอค่อนข้างที่จะไม่มีฐานะ พ่อเธอทำอาชีพรับจ้างทำนา เธอเข้ามาเรียนที่นี่เพราะต้องการอนาคตที่ดีกว่า พอรุ่งเช้าผมก็นัดเธอไปกินข้าวแต่เช้าเธอก็ไม่ปฏิเสษแต่เวลาที่เรากินข้าวด้วยกันมีเสียงโทรศัพท์บ้างล่ะไลน์บ้างล่ะ เธอบอกว่าเพื่อนมาถามเรื่องรายงาน ผมก็ทำอืมๆออๆไปแต่ในใจผมไม่เชื่ออยู่แล้ว ตอนแรกผมก็โง่นะไม่สงสัยอะไรเลย พอมารู้ความจริงก็ต้องโทษตัวเองที่โง่ หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จผมก็ชวนเธอไปเดินเล่น เราเดินเล่นได้สักพักคุยกันได้สักพักผมก็เลยถามเธอว่า ถ้าไม่มีผมอยู่ข้างๆเธอแบบนี้เธอจะอยู่ได้ไหม เธอนิ่งอึ้งมองตาผมสักพักแล้วบอกว่า ถ้าไม่มีผมอยู่ที่นี่เธอก็คงไม่เหลือใคร เพราะเธอบอกพ่อแม่ว่าจะมาเรียนหนังสือถ้าเธอเรียนไม่จบคงไม่กล้ากลับไปสู้หน้าพ่อแม่แน่ ผมก็เลยถามต่ออีกว่า เธอเอาเงินที่ไหนเรียนคราวนี้เธอสะดุ้งครับแล้วนิ่งเธอบอกว่าเธอทำรายได้พิเศษ ซึ่งรายได้พิเศษที่เธอว่าก็คืออย่างนั้นสินะ ผมเลยบอกว่า ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ เธอถามผมว่า อะไร ผมเลยบอกว่าเรื่องที่เธออยู่กับเสี่ยคนนั้นไง เธอมีสีหน้าช็อคอย่างเห็นได้ชัดมาก เธอถามว่าใครบอกผม ผมบอกว่ามันไม่จำเป็นที่ใครจะบอกผม มันสำคัญที่ว่าเธอมาหลอกผมทำไม เธอร้องไห้อย่างหนักบอกผมว่ามันจำเป็น ผมตกใจมากที่เห็นเธอร้องไห้ผมแพ้น้ำตาผู้หญิง ผมหันหน้าหนีไปทางอื่นแล้วบอกเธอว่าผมรับไม่ได้ เธอบอกว่าแค่เรื่องแค่นี้ผมรับไม่ได้ เธอถามว่าผมรักเธอจริงๆไหม แล้วเธอก็วิ่งหนีไป ผมไม่ตามครับ ผมกลับบ้านเลย เพราะเธอคงไม่ผู้หญิงคิดสั้นอะไรมากมาย ผมกลับถึงบ้านตกใจมากเธอม่รอผมที่บ้าน เธอบอกผมว่า ถ้าผมเลิกกับเสี่ยเธอจะไปบอกเสี่ยให้มากระทืบผม จริงๆแล้วผมก็ไม่กลัวหรอกนะ ถ้าไม่เล่นหมาหมู่ แต่ที่ผมสงสัยคือเธอรักผมหรือรักตัวเองกันแน่ อยากให้ตัวเองมีความสุขแต่ไม่นึกถึงจิตรใจคนอื่น ผมบอกเธอว่า ผมไม่กลัวเสี่ยนั่นมากระทืบผม ผมกลัวผมกระทืบเสี่ยนั่นตายต่างหาก แล้วผมก็เดินเข้าบ้านล็อคประตูทันที ผมควรทำยังไงกับชีวิตผมดี ไม่ใช่ว่าผมหน้าตาหน้าเกลียดจนไม่มีใครสนใจหรอกนะ แต่ผมแค่...รักเธอมากแค่นั้น