...........   เมื่อจวนปรินิพพาน           พระองค์ท่านนั้นทรงเห็น
             เทวดามนุษย์เน้น               อามิสบูชาพระองค์
             ด้วยดอกไม้และของหอม     แด่พระจอมฯ ด้วยใหลหลง
             จึงตรัสอย่างมั่นคง              กับอานนท์พุทธอนุชา
             บูชาเราอย่างนี้                   นั้นยังมิชื่อบูชา
             ทานศีลภาวนา                   ปฏิบัติควรกระทำ
             ได้ชื่อว่าบูชา                      แด่ตถาคตจดจำ
             ปฏิบัติทุกเช้าค่ำ                 นั่นบูชาอย่างแท้จริง

       พวกเราส่วนมากยังหลงใหลในอามิสบูชาที่พระองค์มิได้ชักชวนให้ทรงกระทำ
และละเลยต่อการปฏิบัติบูชาซึ่งพระพุทธเจ้าทรงชี้ชวนให้ทำอยู่นั่นเอง เราหนักไปทาง
อามิสบูชามากกว่าปฏิบัติบูชา สังคมไทยจึงคลอนแคลน สังคมไทยจึงมิได้มีรากฐานอยู่
ที่ธรรม แต่อยู่ที่อามิส จึงคลอนแคลนหวั่นไหวไปตามอามิสนั้น
    (ข้อความนี้ตัดความมาจากคติธรรม ของ อ. วศิน  อินทสระ)