ขอโทษที่แท็กหลายห้องค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ


เรามีเพื่อนอยู่คนนึง ตอนแรกที่คบกันก็ปกติไม่มีอะไรแต่พอเริ่มสนิทกันเขาก็เริ่มแสดงอาการชักสีหน้า ซึมเศร้า หงุดหงิด น้อยใจ บ่อยครั้งจนเพื่อนคนอื่นเริ่มเหนื่อย ในช่วงที่ผ่านมาเค้ามีอาการผิดปกติผิดแปลกไป ไม่คุยกับใคร เมินเพื่อน มีปัญหาชีวิตแต่ไม่ยอมปรึกษา

แล้วเราก็ไม่เคยรู้เลยว่าปัญหาที่เค้าเจอมันจะหนักหนาในหลายๆแง่มาก ทั้งเรื่องการเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน

เท่าที่เค้าให้ฟังก่อนจะมีปัญหา ครอบครัวเค้าค่อนข้างแตกแยก ไม่มีใครคุยกันเลยในบ้าน พ่อป่วย แม่เป็นคนเครียดตลอดเวลาและตามใจน้องมาก ส่วนน้องเค้าก็คุยกับเค้าทีไรก็ทะเลาะกันจบไม่เคยสวยซักครั้ง

ส่วนในเรื่องเรียน เค้าสอบเข้ามาในคณะที่เค้าไม่ถนัดเลยและไม่คิดว่าจะติดด้วยซ้ำ เค้าเลยต้องพยายามอย่างหนัก กดดันตัวเองจนเรียนหนักเกินความจำเป็นถึงขั้นที่เวลาที่ผลการเรียนออกมาไมได้อย่างที่หวัง เค้าก็สิ้นหวังและร้องไห้เพราะรับไม่ได้ที่ตัวเองทำได้แค่นี้

เรื่องเพื่อน เค้าเป็นคนที่ไม่เคยเข้าหาคนอื่นก่อนเลย เป็นคนประเภทต้องให้คนอื่นเข้าหาไม่งั้นก็ไม่คุยด้วย

และเนื่องจากที่เค้าเรียนเก่ง คนที่เข้าหาเค้าส่วนใหญ่จะเป็นคนประเภท "ติวให้หน่อย" "ช่วยหน่อยน่า" "ตรงนี้ต้องตอบอะไรหรอ" ถึงขั้นเคยมีคนแอบจ้างให้ทำงานแทน

เค้าก็ยอมทำให้แต่ก็มาบ่นทุกครั้งว่าทำไมถึงเข้าหาเพราะผลประโยชน์ ทำไมไม่เข้าหาเค้าเพราะอยากคุย

แต่นั่นเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่คิดจะคุยกับเค้าเพราะว่า แม้แต่ตัวเค้าเองยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรเลย เขาไม่สามารถบรรยายว่าตัวเองชอบอะไรหรือมีความสามารถด้านใดนอกจากการเรียน สิ่งที่เค้าทำเวลาว่างมีแค่เรียนและเอาเรื่องเครียดๆมานั่งคิดและจมปลักกับความเครียดและร้องไห้คนเดียว

แล้วช่วงหลังนี้ที่ผิดปกติ เค้าไม่คิดจะรับเงินช่วยเหลือจากที่บ้านอีกแล้วเพราะเค้าไม่อยากยุ่งกับใครในบ้านอีกแล้ว เค้าจะหาเงินเลี้ยงตัวเองทั้งๆที่เรียนยังไม่จบและทั้งๆที่ยังไม่สามารถทำงานเต็มเวลาได้

เค้าเป็นคนอ่อนไหวมากและขี้น้อยใจ คำพูดของเพื่อนมีผลกระทบกับเค้ามากไม่ว่าจะด้านไหนก็ตาม บางครั้งเค้าจะเก็บคำพูดของเพื่อนไปคิดมากและเศร้าซึมอยู่คนเดียว เค้าหวงและห่วงเพื่อนมากจนบางทีมันมากเกินไปและทำให้เพื่อนลำบากใจที่โดนโทรตามหรืองอนใส่

เค้าเคยคิดสั้น ประมาณว่าเกิดมาทำไม ในเมื่อเค้าเป็นตัวถ่วงของทุกคน ไม่ว่าจะที่บ้านหรือเพื่อน

แล้วเค้าก็คิดว่าเนี่ย เค้าเกลียดทุกคน ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น และอารมณ์เค้าขึ้นๆลงๆระดับเจอใครมาคุยด้วยต้องฝืนคุย พอมีคนเป็นห่วงถามว่าเป็นอะไร อยากเล่าไหมก็บอกว่าไม่พร้อม ร้องไห้ หนีปัญหา

คำแนะนำและความเป็นห่วงของเพื่อนเค้าจะฟัง แต่สุดท้ายแล้วเขาจะคิดลบและปลงว่าทำไมเราต้องเป็นอย่างงี้ แล้วทำไมเราถึงไม่หายซะที

หลังๆมานี้เค้าเริ่มเข้าขั้นหนักกว่าเดิม โดยที่เริ่มไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น พร้อมเหวี่ยงระเบิดอารมณ์ใส่แม้กระทั่งคนเดินถนนทั่วไป

แต่ระหว่างที่เค้ามีอาการอย่างนี้เค้าก็ไปพบจิตแพทย์และรับยามากินแล้วแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย ตอนนี้เค้ามีอาการซึมเศร้าและฉุนเฉียวหนักมากจนพวกเราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง เค้าเหมือนจะคิดสั้นค่ะ

ข้อความนี้เป็นข้อความที่พวกเรา เพื่อนของเค้า ช่วยกันเขียนขึ้นมาเพื่อที่จะหาทางช่วยเค้าค่ะ มีใครพอจะแนะนำได้บ้างคะ