เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนนี้วันสอบกำลังจะคืบคลานมาแล้วค่ะ มีเวลาอ่านหนังสืออีกไม่กี่วัน แต่ตอนนี้ดันมีเรื่องเข้ามาทำให้ไม่สบายใจเอามากๆ จนมันรู้สึกเหมือนใจตกลงไปตาตุ่มอยู่ตลอด สติไม่อยู่กะเนื้อตัวเลย อ่า

คือบางครั้งผมก็ทะเลาะกับคนรอบตัว เพื่อนร่วมงาน คนรู้ใจ คนในครอบครัว บางครั้งเราก็อยากระบายความคิด ความรู้สึกของเราออกไปบ้าง อาจไม่ได้ต้องการ การเห็นด้วย การเห็นใจ หรือคำปลอบใจใดๆ เพียงแค่ต้องการให้ใคร

ประมาณว่า เจอปัญหาที่ทำให้เราหงุดหงิดหัวเสียค่ะ ซึ่งแน่นอนว่า เก็บกดไว้แล้วมันอึดอัดมาก แต่ไม่อยากใช้วิธีระบายให้ใครฟังค่ะ เพราะจากประสบการณ์ชีวิต ค้นพบแล้วว่า การพูดเรื่องแย่ๆ ให้ใครฟังมันได้ไม่คุ้ม

เราของเเทน เพื่อนเราว่า "เขา" นะคะ เรื่องเริ่มจากเรามีเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัย ม.ปลาย อยู่กันเป็นกลุ่ม พอเข้ามหาวิทยาลัยต่างคนก็เเยกย้ายกันไปเรียน เหลือเค่เรากับเขาที่เรียนที่เดียวกัน และก็สนิท

เราอยู่ปี 4 แล้ว พึ่งจะมาคุยกับอาจารย์ผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ซึ่ง เขาไม่ได้สอนเรานะ แต่เขาเป็นอาจารย์ในคณะ เจอกันไม่บ่อยเท่าไหร่ จนมาพักหลังๆ เราแอดเฟสไปหาเขา ก็คุยตามปกตินะ เราเรียกเขาว่า อาจารย์ทุกๆคำ จน