เรื่องของเราอาจจะดูไม่ค่อยน่าจะกลุ้มใจนัก แต่ก็เป็นเรื่องที่กลุ้มใจมากที่สุดสำหรับตอนนี้ค่ะ เรื่องคือเราอาศัยอยู่ที่ญี่ปุ่น ทำงานบริษัทที่ค่อนข้างมั่นคงและเรียนมหาลัยช่วงค่ำไปด้วย เรามีคนรักอยู่ที่เมืองไทย เขาทำงานกึ่งเป็นข้าราชการอยู่ที่หนึ่งของภาคใต้ เราคบกันเป็นเวลา1ปีโดยที่อยู่ไกลกันตลอด ที่ผ่านมาได้เจอกัน 4ครั้ง คือเรากลับไปหา 3ครั้งและเขาขึ้นมาหาเราที่ญี่ปุ่น 1ครั้ง เรามีแพลนด้วยกันว่าจะให้แฟนมาอยู่ด้วยกันที่ญี่ปุ่นในปีหน้า โดยให้เขาขึ้นมาด้วยวีซ่านักเรียน เราแต่งงานกันไม่ได้เพราะเป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ แต่แม่โอเคกับแฟนมาก ถึงแม่จะเคยแอนตี้แฟนผู้หญิงคนอื่นๆของเรา แต่กับคนนี้แม่รักและโอเค
ปัญหาคือ ช่วงนี้เรามีปัญหากันบ่อย เพราะเขาเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะ และช่วยเหลือเพื่อนตลอด จนบางครั้งเราน้อยใจ เพราะเพื่อนจะมาก่อนเสมอ ตรงกันข้ามกับเรา เรามาอยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่อายุ17 พอมาใช้ชีวิตที่นี่ก็ทำงานควบกับเรียนตลอด เวลาวันๆนึงของเราหมดไปแบบที่ไม่มีสังคม ไม่มีการสังสรรค์ เรากลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง พอมีแฟน ก็อยากคุยด้วย จริงๆเราก็คุยกันบ่อย แต่น้อยใจมากกว่าที่พอเพื่อนมาเขาจะขอวางสายเสมอ เมื่อวานเราบอกความรู้สึกของเรา ว่าเราน้อยใจเสียใจ เขาก็บอกว่า จะให้เขาทำยังไงนิสัยและสังคมเขาเป็นแบบนั้น เขาบอกเราคงคบกันไวไป โดยที่ไม่ได้ศึกษานิสัยที่แท้จริงของกันและกันก่อน เขาว่าเราเป็นคนคิดมาก ก็คงจะใช่ เพราะเราเป็นแบบนั้นจริงๆ ทุกเรื่องใช้ชีวิตเราต้องแป๊ะ จะทำอะไรสักอย่างเราจะคิดแล้วคิดอีกจนแน่ใจ และเมื่อวานเขาขอให้เราทะเลาะกันให้น้อยลง ปรับตัวให้มากขึ้น และแบ่งปั้นให้คนอื่น เราก็พยายาม แต่อดห่วงไม่ได้ ถ้าปีหน้าเขามานี่ แล้วไม่มีเพื่อนสนิทๆเหมือนเดิม กลัวเขาจะอยู่ไม่ได้ และอีกอย่างกลัวนิสัยคิดมากของเราจะทำร้ายเขา เพราะเขาทิ้งทุกอย่างมา ไม่อยากให้อนาคตเขาพังเพราะเรา แต่ถ้าเขาไม่มาญี่ปุ่น เราก็มองอนาคตของความรักไม่ออกจริงๆ