สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 10
ในความคิดของผมนะครับ
พ่อแม่ก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีทางดีไปหมดทุกเรื่อง แต่ละคนย่อมมีปมด้อย ปมเขื่อง ที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่เด็ก
สำหรับเราซึ่งเป็นลูกของท่าน ความกตัญญูต้องมาอันดับแรกสุดครับ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้แม่ทำแบบนี้ต่อไปนะครับ
ความกตัญญูต้องมาอันดับแรกสุด แปลว่า เราต้องแก้ปัญหาให้แม่ของเรา เสียความรู้สึกน้อยที่สุด ครับ
ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ลูกอย่างคุณต้องคิดเอง ว่าอะไรเหมาะที่สุด
อันดับแรก คิดก่อนว่า แต่ละคนต้องการอะไร?
แม่ต้องการอะไร?
- แม่คุณต้องการทราบพฤติกรรม และสังคมที่คุณอยู่ เพื่อให้สบายใจว่าไม่ออกนอกลู่นอกทาง
หรือ
- แม่คุณน่าจะต้องการเข้าสังคม ต้องการพูดคุย
แต่ด้วยอายุและสภาพสังคม ทำให้ไม่สามารถทำแบบวัยรุ่นได้ จึงต้องสวมรอยเป็นคุณ
คิดว่าเป็นแบบไหน ลองพิจารณาดู
คุณต้องการอะไร?
1. พื้นที่ส่วนตัว ความเป็นส่วนตัว ไม่ต้องการให้มีใครมาแอบอ้างคุณ
2. ไม่ทำให้แม่เสียความรู้สึก หรือเสียน้อยที่สุด
วิธีการแก้ไขที่นึกออกคร่าวๆนะครับ ลองเลือกไปปรับใช้ดู
- พูดคุยกันตรงๆ จะแบบเปิดอก หรือแบบอ้อมๆแล้วแต่
(ระวัง! ไม่มีใครชอบถูกผู้ที่อาวุโสน้อยกว่าตักเตือน
เช่น หากคุณโดนครูเตือนให้ตั้งใจเรียน คุณก็ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าคุณถูกรุ่นน้องเตือน ความรู้สึกมันคนละแบบ)
- ให้ผู้ที่อาวุโสระดับเดียวกันตักเตือน นั่นก็คือ พ่อ ลองไปปรึกษาดู (แล้วแต่สภาพบรรยากาศครอบครัว)
- สร้าง Facebook ตัวเองของจริงแล้ว Add เพื่อนให้หมด
- ใช้ Facebook จริง Report fake account
https://www.facebook.com/help/www/167722253287296
- แนะนำ Social App อื่นๆให้ใช้ทดแทน เช่น Beetalk อะไรพวกนี้
หรืออาจจะแนะนำ Webboard เรื่องที่แม่คุณสนใจ ให้ไปเข้าร่วม จะได้มีสังคม
ทิ้งท้ายนิดนึง
พึงระลึกเสมอว่า พื้นฐานครอบครัวของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
บางครอบครัวเปิดกว้าง พ่อ-แม่-ลูกมีเหตุผล พูดกันตรงๆได้
แต่บางครอบครัว พ่อหรือแม่คนใดคนหนึ่งเป็นใหญ่ ไม่คุยกันด้วยเหตุผล ใช้อารมณ์เป็นหลัก หรืออาจจะมีการใช้ความรุนแรง
นั่นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ละครอบครัวก็ต้องประคับประคองกันไป
ที่อยากจะสื่อก็คือ เมื่ออ่านความคิดเห็นใน Pantip แล้ว ต้องคิดด้วยว่า มันเหมาะกับสภาพครอบครัวของตนเองหรือไม่ครับ
หลายครั้งที่เราทำตัวเป็นเด็ก พ่อแม่จะคอยตักเตือนเรา แต่บางครั้งถ้าพ่อแม่ทำนิสัยเป็นเด็ก เราต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ครับ
สำคัญสุดคือ ความรู้สึกของคนในครอบครัว แน่นอนรวมถึงความรู้สึกของตัวคุณเองด้วย มันต้องหาจุดลงตัวให้ได้
พ่อแม่ก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีทางดีไปหมดทุกเรื่อง แต่ละคนย่อมมีปมด้อย ปมเขื่อง ที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่เด็ก
สำหรับเราซึ่งเป็นลูกของท่าน ความกตัญญูต้องมาอันดับแรกสุดครับ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้แม่ทำแบบนี้ต่อไปนะครับ
ความกตัญญูต้องมาอันดับแรกสุด แปลว่า เราต้องแก้ปัญหาให้แม่ของเรา เสียความรู้สึกน้อยที่สุด ครับ
ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ลูกอย่างคุณต้องคิดเอง ว่าอะไรเหมาะที่สุด
อันดับแรก คิดก่อนว่า แต่ละคนต้องการอะไร?
แม่ต้องการอะไร?
- แม่คุณต้องการทราบพฤติกรรม และสังคมที่คุณอยู่ เพื่อให้สบายใจว่าไม่ออกนอกลู่นอกทาง
หรือ
- แม่คุณน่าจะต้องการเข้าสังคม ต้องการพูดคุย
แต่ด้วยอายุและสภาพสังคม ทำให้ไม่สามารถทำแบบวัยรุ่นได้ จึงต้องสวมรอยเป็นคุณ
คิดว่าเป็นแบบไหน ลองพิจารณาดู
คุณต้องการอะไร?
1. พื้นที่ส่วนตัว ความเป็นส่วนตัว ไม่ต้องการให้มีใครมาแอบอ้างคุณ
2. ไม่ทำให้แม่เสียความรู้สึก หรือเสียน้อยที่สุด
วิธีการแก้ไขที่นึกออกคร่าวๆนะครับ ลองเลือกไปปรับใช้ดู
- พูดคุยกันตรงๆ จะแบบเปิดอก หรือแบบอ้อมๆแล้วแต่
(ระวัง! ไม่มีใครชอบถูกผู้ที่อาวุโสน้อยกว่าตักเตือน
เช่น หากคุณโดนครูเตือนให้ตั้งใจเรียน คุณก็ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าคุณถูกรุ่นน้องเตือน ความรู้สึกมันคนละแบบ)
- ให้ผู้ที่อาวุโสระดับเดียวกันตักเตือน นั่นก็คือ พ่อ ลองไปปรึกษาดู (แล้วแต่สภาพบรรยากาศครอบครัว)
- สร้าง Facebook ตัวเองของจริงแล้ว Add เพื่อนให้หมด
- ใช้ Facebook จริง Report fake account
https://www.facebook.com/help/www/167722253287296
- แนะนำ Social App อื่นๆให้ใช้ทดแทน เช่น Beetalk อะไรพวกนี้
หรืออาจจะแนะนำ Webboard เรื่องที่แม่คุณสนใจ ให้ไปเข้าร่วม จะได้มีสังคม
ทิ้งท้ายนิดนึง
พึงระลึกเสมอว่า พื้นฐานครอบครัวของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
บางครอบครัวเปิดกว้าง พ่อ-แม่-ลูกมีเหตุผล พูดกันตรงๆได้
แต่บางครอบครัว พ่อหรือแม่คนใดคนหนึ่งเป็นใหญ่ ไม่คุยกันด้วยเหตุผล ใช้อารมณ์เป็นหลัก หรืออาจจะมีการใช้ความรุนแรง
นั่นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ละครอบครัวก็ต้องประคับประคองกันไป
ที่อยากจะสื่อก็คือ เมื่ออ่านความคิดเห็นใน Pantip แล้ว ต้องคิดด้วยว่า มันเหมาะกับสภาพครอบครัวของตนเองหรือไม่ครับ
หลายครั้งที่เราทำตัวเป็นเด็ก พ่อแม่จะคอยตักเตือนเรา แต่บางครั้งถ้าพ่อแม่ทำนิสัยเป็นเด็ก เราต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ครับ
สำคัญสุดคือ ความรู้สึกของคนในครอบครัว แน่นอนรวมถึงความรู้สึกของตัวคุณเองด้วย มันต้องหาจุดลงตัวให้ได้
แสดงความคิดเห็น
แม่ปลอมตัวเป็นเราค่ะ ทำไงดีคะ
ไม่ได้ถ่ายรูปกันสองคนนะคะ ถ่ายแต่เราคนเดียว แล้วเราก็รู้ว่าบางรูป แม่แอบถ่ายเราด้วยค่ะ หมายถึง แอบถ่าย โดยที่เราไม่ได้เต็มใจน่ะค่ะ(ซึ่งเราไม่ชอบ เถียงกับแกเรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว)
ประเด็นก็คือ เรารู้มาค่ะ ตอนที่แม่กำลังเฟซบุ๊คในโทรศัพท์แล้วเรานอนอยู่ข้างๆ แม่เค้าคงจะนึกว่าเราหลับอยู่ก็เลยเล่นๆไป
แล้วเราก็ไปเห็นรูปเราในเฟซบุ๊คค่ะ!!
มันคงไม่แปลกอะไร ที่คนเป็นแม่จะอัพรูปลูกสาวลงเฟซบุ๊ค แต่คือเราไม่ชอบ และที่สำคัญกว่านั้น ชื่อเฟซบุ๊คก็เป็นชื่อเราค่ะ! หน้าโปรไฟล์อะไรต่างๆนานาก็ใช้รูปเราหมดเลย! ตอนที่เรากำลังสงสัยอยู่ เราก็เห็นแม่ของเราคุยกับรุ่นพี่ที่โรงเรียน แล้วก็เพื่อนร่วมห้องเราค่ะ (เราอายุ 16) เหมือนปลอมตัวเป็นเราเลยค่ะ
แถมเนียนซะด้วยแน่ะ!!
ส่วนรูปที่แม่เคยถ่ายเราทั้งหมด ก็อยู่ในเฟซบุ๊ค คุณแม่เค้าเล่นละครเป็นเราในเฟซบุ๊คค่ะ... แล้ววันหนึ่งเราก็ทนไม่ไหว เลยพูดเหตุผลให้แม่เขาฟังไป...
นั่นน่ะมันรูปหนูนะ แถมเฟซบุ๊คก็ใช้ชื่อหนู ถ้าแม่อยากเล่นเฟซบุ๊คแม่ก็ใช้ชื่อแม่ ใช้รูปแม่สิคะ พูดประมาณนี้ออกไป ก็โดนคุณแม่ตะคอกกลับว่า
"อย่าใจแคบ!!"
เราก็งงสิคะ... คือเราใจแคบตรงไหน ตรงท่ไม่อนุญาติให้คุณแม่เล่นละครเป็นเราแบบนี้หรือ? เราอาจจะใจแคบจริงๆก็ได้ เรื่องนี้ก็ไม่รู้หรอกค่ะ
แต่เรารู้สึกเหมือนถูกหลอกยังไงไม่รู้ค่ะ.. มันอธิบายไม่ถูก ปรึกษากับใครก็ไม่กล้า รู้สึกจุกๆยังไงไม่รู้ค่ะ
แถมพอเราจะเดินเข้าใกล้โทรศัพท์ คุณแม่ก็มีอาการหงุดหงิดมากๆเลย
ล่าสุด ที่คุณแม่ทิ้งโทรศัพท์ชาร์ตแบตค้างเอาไว้ เราก็เห็นว่าแบตมันเต็มแล้ว เลยถอดออกให้ พอคุณแม่เห็น เค้าก็โกรธใหญ่เลย พูดคำหยาบใส่เราด้วย...(ตรงนี้อธิบายไม่ถูกค่ะ จุก..) เราก็งงว่าเราทำอะไรผิด แถมเค้าปากรรไกรใส่หน้าเราด้วยค่ะ (โชคดีที่เราหลบทัน)
และคุณแม่ก็ยังปลอมตัวเป็นเราในโลกเฟซบุ๊คต่อไป... ขนาดเราอ้อนวอนขอร้อง เค้าก็ไม่ฟังค่ะ พูดเหตุผลก็ไม่ฟังค่ะ (อ่านทวนด้วยค่ะ*)
พูดแต่ประโยคเดียว "อย่าใจแคบ!"
คือตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ อธิบายความรู้สึกไม่ถูก แต่รู้สึกแย่มากๆค่ะ ยิ่งเห็นแม่เค้าพิมพ์แชทคุยกับเพื่อนเรา รุ่นพี่เราที่โรงเรียนแล้ว รู้สึกไม่ชอบมากๆ แถมรูปเราที่เค้าลงก็ไม่ใช่รูปที่ดีอะไรมากมาย และเราอายค่ะ...
(เพื่อนที่โรงเรียนเห็นนี่นา...)
ความรู้สึกตอนนี้คืออายมากๆเลย
กำลังคิดอยู่ค่ะว่าจะทำไงดี...
ตอนแรกกะจะเอาไอ้โทรศัพท์นี่ไปเผาทิ้งซะ (ฮา)
แต่โทรศัพท์อยู่กับแม่ตลอดเลย
จะให้คุยเรื่องเหตุผลกับคุณแม่ก็ไม่ได้ด้วย เพราะแกไม่ฟังอะไรเราเลย
แถมมีท่าทีหงุดหงิดใส่เรามากขึ้น จนบางครั้งขู่ฆ่าเลยทีเดียวค่ะ
ย้ำอีกทีค่ะว่ารู้สึกแย่มากๆ(ๆๆๆ)ค่ะ
หรือว่าเราใจแคบจริง? แต่เราไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ...อยากจะจบปัญหานี้ให้เร็วที่สุด
(รู้สึกอาย...)
....เราควรจะทำอย่างไรดีคะ?