มาดูไม่ทันตอนต้นๆ  เปิดมาก็มีตัวเอกคนหนึ่งแค้นอีกคนหนึ่งจะเป็นจะตาย
ถึงขั้นหมายชีวิตกันเลยทีเดียว
เสิร์ชหาดูว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง แค้นอะไรกันถึงขนาดนั้น
ก็ไม่มีบอก บอกแต่ว่ามีความแค้นกันอย่างลึกล้ำ... เพื่อเป็นเหตุให้ต้องแก้แค้นกันอย่างสาหัส

ดูไป ดูไป พระสงฆ์องค์เจ้าก็พากันมาอยู่ในเกมแก้แค้นนี้กันหมด
เจ้าอาวาสวัดอ่างทอง รับปากกับคณะโขนครูหยดไว้แล้ว ก็บอกเลิก ให้ไปเล่นที่อีกวัดนึงแทน เพราะอยากให้คณะครูเสกมาแสดงแทน
ครูเสก ศิษย์ล้างครู แม้ว่าจุดจบไม่ดี โดนศิษย์ตัวเองล้างครูเข้าให้เหมือนกัน แต่ก็โด่งดัง มีชีวิตที่ดีมาเลยครึ่งศตวรรษ
ครูหยด ศิษย์กตัญญู ไม่ได้ดีซะงั้น ถูกเมียสวมเขา ศิษย์เอกนอนกะเมียตัวเอง เป็นอัมพาต แล้วลงท้ายตายในกองเพลิง

คณะครูเสกไปเยือนคณะครูหยดก่อนวันงาน ไม่ได้มีการเคารพผู้หลักผู้ใหญ่กันเลย
ตะโกนด่ากัน ครูเสกนั่งอยู่บนแคร่หน้าเรือน ศิษย์คณะครูหยดออกมาด่ากราดไม่เห็นหัวหงอกหัวดำ
ครูหยดออกมา ศิษย์ครูเสกเอาคืน เดินกร่างขึ้นบันไดไป สามหาวกะครูหยด เฮ้ย...มันอะไรกันวะเนี่ย
นี่มันธรรมเนียมไทยสมัยสุเทพครองเมืองชัดๆ สมัยก่อน(หนังเรื่องนี้เป็นหนังย้อนยุค)คนมันเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ

แล้วก็แค้นแสนแค้น แต่ไม่มีเหตุผลรากเหง้าของความแค้นมาให้คนดูได้เข้าอกเข้าใจอะไรเลย รู้แต่ว่า... มันแค้นกันชิปหัย
ต้องเอาคืน  ชาด ศิษย์เอกครูหยดเล่นเป็นพระราม ก่อนโขนแสดงก็โดนลูกศิษย์ครูเสกดักทำร้าย บาดเจ็บสาหัส
อิเด็กที่เขาใช้ให้มาลวงชาดไปโดนยำตรีน แหม้งไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยอะ ไปหลอกเขามาตามที่ถูกใช้ไหว้วาน(ความจริงคือจ้าง)
เห็นๆอยู่ว่าเขาโดนซ้อม มันวิ่งไปรับตังค์ค่าจ้างเฉยๆงั้นน่ะ
ไม่มีตกอกตกใจวิ่งไปบอกผู้ใหญ่ หรือพ่อแม่ตัวเองเลยว่ะ

ไอ่ชาดก็อึดเชีย กระเสื อกกระสนกลับมาบ้าน เพื่อนออกมาตามพอดี๊ เห็นนอนเลือดเต็มตัวอยู่
บอกเพื่อนว่าอย่าไปบอกครู แล้วให้เพื่อนรัดเครื่องพระรามให้ ออกมาแสดง
เจ็บขนาดนั้น ก็แสดงไม่รอด เลือดหยดติ๋งๆฟุบคาเวที การแสดงล่ม
คนดูก็ช่างกระไร ปูเรื่องมาว่าคณะโขนครูหยดนี่มีชื่อเสียงเลื่องลือในจังหวัดของตัวเอง ออกแสดงปีละครั้ง
คนดูทั้งๆที่เห็นว่าคนแสดงเลือดหยดติ๋งๆ ชี้ชวนกันให้ดู แต่พอเขาฟุบเท่านั้น... โห่ ค่ะ ปาของใส่แล้วเดินจากไป ไม่ดูแล้วคณะนี้
ห่วยแตก แสดงไม่ได้เรื่อง ย้อมแมว ต้มคนดู ฯลฯ  ไม่มีใครสงสัยเลยเหรอวะว่ามันเกิดอะไรขึ้น

หลังเวที หลังจากคนดูกลับไปไม่เหลือสักคน เพื่อนๆในคณะโขน ซึ่งกินอยู่หลับนอนด้วยกัน ครูคนเดียวกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน
แหม้งไม่ถามไถ่อะไรเลยค่ะ ไอ่ชาดยังมีรอยเลือดเกรอะกรังอยู่เลย เพื่อนๆชี้นิ้วบอกว่ามืงคนเดียว เพราะมืงคนเดียว ไล่มันออกเลยครู
ครูหยด... หลังจากนิ่งตรึกตรองอยู่หนึ่งอึดใจ หันหน้ามาบอกผู้ร่วมคณะทุกคนว่า ฉันเลิกทำโขนแล้ว พวกเธอไปหาคณะอื่นอยู่ ไป๊

แล้วก็อะไรอย่างนี้ตลอดเรื่อง ดูไป ค้านไป ดูไป ค้านไป
ทั้งเรื่องชอบอยู่ตอนเดียวคือตอนที่ชาดบอกรักสาวเจ้าด้วยท่าโขน... แต่ก็ยังขอติว่ามันยาวไป เยิ่นเย้อ

ดูจนมี end credit ขึ้นมาท้ายเรื่องก็เห็นว่าศรันยูเป็นผู้กำกับและเขียนบทด้วย
ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เรียนสถาปัตย์มา จะทำอะไรที่มันไม่สมจริงขนาดนี้ได้
เพราะความที่สถาปัตย์เป็นแขนงความรู้ที่ทำความฝันให้ออกมาเป็นความจริง เราก็เลยมึนๆ งงๆ เหวอๆ บอกไม่ถูก
เสียดาย มันควรจะสนุก มีเหตุมีผล สมจริง ได้มากกว่านี้อีกเยอะ