มีคนมากมายเฝ้าตามหา
วิธีลืมอย่างใจจดใจจ่อ
พยายามมากมาย
เพื่อตามหาใครสักคน
ที่จะตอบมันได้ว่าทำอย่างไร
ถึงจะลืม..

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นๆ
เค้ามองคำว่า "ลืม" เป็นแบบไหน
แต่สิ่งที่ผมมองจากผู้คนรอบตัว
ผมเห็นเพียงแต่
คนที่บอกตัวเองว่า "อยากลืม"
แต่ทำทุกอย่างที่สวนทางกับมัน

บางคนอยากลืม คนที่รัก
บางคนอยากลืม เรื่องที่แย่
และบางคนอยากฝันครับ
อยากทำให้ความผิดหวังที่เกิดขึ้น
เป็นเพียงแค่ความฝัน
มากกว่าต้องมานั่งหาวิธีลืมมันไป..

ผมเคยเจอ
คนที่ปิดช่องทางทุกอย่าง
ในการ จะเห็นจะรับรู้
จากคนรักที่เคยทำร้าย

มันคงใช่มั้งครับ
เค้ากำลังพยายามปิดช่องทางทุกอย่าง
บล็อคเฟส บล็อคไลน์
บล็อคทุกอย่างที่จะบล็อคได้
แต่ลืมบล็อคใจตัวเองไปเสียสนิท

เวลาผ่านไป
ฝืนคิดว่า "การปิด" ทุกอย่าง
มันเป็นวิธีการลืมที่เสมือนว่าถูก
ปลดบล็อคทุกอย่าง อย่างช้าๆ
กลับเข้าไปดูเรื่องราวพวกนั้น
อย่างคิดว่า "ลืมมันไปได้ละ"

แต่สิ่งที่ได้กลับมา
จากภาพที่เห็น เรื่องราวที่เจอ
กลับเป็น น้ำตา..
น้ำตาที่ไหลอย่างช้าๆ
และคำตอบมากมายวนเวียนอยู่ในหัว
ว่าเวลามากมายที่พยายามทำลงไป
เรายัง "ไม่ลืม"..

แล้วก็ทำแบบนั้นใหม่อีกครั้ง
หลังจากฟูมฟายจนเสร็จ
เฝ้าถามตัวเองว่าทำไม ทำไม
ทำไม..ไม่ลืม
โทษตัวเองซ้ำๆ
หาคำตอบจากคนอื่นไปเรื่อยๆ
โดยที่คุณก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
ว่าคนที่คุณถาม
เค้าลืมความหลังได้หรือเปล่า

อย่าพยายามเลยครับ
แค่พยายามจะลืม มันก็นึกถึง
แค่พยายามจะหาคำตอบ
ก็ต้องมาตั้งคำถาม

ผมพูดซ้ำๆ ตอบซ้ำๆ
ว่าหากเราจะลืมใครสักคน
จนหมดพื้นที่สมอง
ถ้าไม่เป็นอัลไซเมอร์
ก็คงหมดลมหายใจไปแล้วละ

ผมคิดว่า
"การลืมคนที่เรารัก หรือเคยรัก"มันไม่มีครับ
มันมีแต่ทำยังไงให้ภาพมันจาง
หรือเลิกนึกถึงไปบ้าง

และสิ่งที่ผมทำคือ เลิกพยายาม
เลิกคิดว่าจะลืม เลิกตามหาวิธีลืม

ปล่อยให้มันนึก ปล่อยให้มันคิดถึง
จนใจมันรู้เองว่ามันเหนื่อยมันพังพอหรือยัง
วันนั้นเราคงหยุดไปเอง..

เครดิต : เพจ Once ใน Facebook ค่ะ
https://www.facebook.com/oncetimepage