ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมไม่ได้อยากทำให้เธอเสียใจ แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมรับฟังคำขอโทษจากผม ผมไม่รู้จะทำยังไง...

ผมรู้จักกับเธอเมื่อต้นปีที่แล้วที่ชมรมของมหาลัย เธอเป็นรุ่นน้องผมสามปี เธอเป็นคนเงียบๆ นิ่งๆ โลกส่วนตัวสูง บางทีเธอก็เหมือนจะหยิ่งเกินไปจนผู้ชายอย่างผมยากที่จะเข้าถึง นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมสนใจเธอ แต่ผมไม่ได้ชอบเธอนะ ผมแค่รู้สึกอยากได้เธอมาเป็นสีสันของชีวิต สำหรับผมผู้หญิงนิ่งๆนี่น่าตื่นเต้นกว่าผู้หญิงที่ได้มาง่ายๆทั่วไป มันเป็นความคะนองของผมในช่วงนั้น  

ผมพยายามทำทุกอย่างให้เธอหันมาสนใจผม แรกๆเธอไม่สนใจผมเลย ผมเริ่มเหนื่อย แต่ผมก็ไม่ลดละความพยายาม ตามจีบเธออยู่อย่างนั้น จนหลังๆเธอก็เริ่มคุยกับผมบ้าง ยอมให้ผมไปรับ ไปส่ง ผมรู้สึกได้ว่าเธอเริ่มเปิดใจมากขึ้น และก็ทำให้รู้ด้วยว่าเธอไม่ได้หยิ่งอย่างที่คิด เธอก็แค่ติสท์ตามประสาคนนิ่งๆ

ผมเริ่มชวนเธอไปไหนมาไหนด้วยกันสองคน ผมพยายามทำให้เธอไว้ใจมากที่สุด จนวันนั้นเธอยอมไปบางแสนกับผม ผมยอมรับว่าผมอยากเคลมเธอ...
ผมยังจำวันนั้นได้ดี ผมเป็นคนแรกของเธอ ผมรู้ว่าเธอกลัวแต่ผมก็ยังทำ เธอตัวสั่นตลอดเวลา ผมเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นโรคหอบ แต่เธอก็ยอมนอนนิ่งๆให้ผมทำ ตอนนั้นผมไม่รับรู้อะไรแล้ว รู้แต่ว่าหากพ้นคืนนี้ไป ผมจะกลายเป็นผู้ชนะ ใช่!!! ผมพนันกับเพื่อนไว้ว่าผมต้องทำให้เธอเป็นของผม ตอนนั้นผมมีความสุขมาก และก็เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆ

ผมเริ่มสงสารเธอแล้ว ผมอยากพอแค่นี้ ผมก็เลยเริ่มตีตัวออกห่าง เธอรู้ว่าผมกำลังจะทิ้งเธอ  ผมตัดสินใจบอกเลิกเธอ เธอได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ไม่โวยวายอะไร เงียบจนผมใจหาย เธอเดินออกมาจากชีวิตผม ผมรู้สึกโล่งที่ได้เลิกกับเธอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีเลยที่เห็นน้ำตาของเธอ

ผมไม่เห็นเธอเป็นเดือนๆ ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน เป็นยังไงบ้าง ผมยอมรับว่าผมคิดถึงเธอ ผมอยากเจอเธอ ผมพยายามโทรหาเธอ ไลน์หาเธอ   แต่เธอก็เงียบไร้การตอบรับ ผมอยากขอโทษในสิ่งที่ผมทำ อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมรู้สึกผิดที่ผมทำเลวกับเธอ ผมรู้แล้วว่าผมรักเธอ ห่วงเธอมากแค่ไหน ถึงตอนนั้นเธอจะไม่ให้อภัยผมแล้วแต่ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ...