บันไซ !!!! ในที่สุด ฟุจิมิยะเป็นตัวของตัวเองในห้องเรียนได้แล้ว !!!!

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มีสาวในห้อง ยามากิชิ ซากิ มาขอเป็นพื่อนด้วย เพราะนับถือในตัวฟุจิมิยะที่ดูเป็นผู้ใหญ่
แล้วฟุจิมิยะก็บอกเงื่อนไขแบบเดียวกับที่ให้ฮาเซะไว้ ว่าตัวเองจะคุยได้แบบนี้ก็แต่ที่ดาดฟ้า เพราะงั้นห้ามคุยกันกับเธอในห้องเรียน


แต่ซากิกลับมาคุยด้วย ทำตีสนิทด้วยเหมือนไม่สนเรื่องที่ฟุจิมิยะพูดไว้เลย


ฟุจิมิยะก็คุยกับฮาเซะว่าซากินั้นเป็นคนร่าเริงดี ถ้าเป็นเพื่อนกันแล้วคงเข้ากันได้แน่ แต่ถ้าแบบนั้นฟุจิมิยะก็จะลืมซากิทุกวันจันทร์ เลยพยายามเลี่ยงไม่คุยกับใคร
ฮาเซะเลยบอกว่างั้นก็ลองแหกกฎนั้นดูหน่อยน่าจะดี


ฟุจิมิยะเลยเรียกซากิมาคุยเรื่องปัญหาเกี่ยวกับตัวเอง
แต่ซากิก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ซากิ : ฟุจิมิยะซังจะลืมในวันที่ตายตัวสินะ ดีกว่าชั้นที่ไม่รู้จะลืมอะไรเมื่อไรซะอีกนะ

แล้วก็ตกลงเรียกชื่อต้นของกันและกัน


ซากิจัดการโซ้ยข้าวกล่องที่ฟุจิมิยะทำมาให้ฮาเซะเกลี้ยง แถมเรียกชื่อต้นกันจนฮาเซะถาม
แล้วยังมีตกลงไปเดทกับฟุจิมิยะตอนเย็นอีก


ไปเที่ยวเล่นกัน 2 คน มีแลกกันกินเครป ไปดูเส้อผ้าัน โดยมีฮาเซะกับโชโกะตามดูอยู่ห่างๆ


ตกเย็นมานั่งเล่นกันริมแม่น้ำ ฟุจิมิยะก็เอาไดอารี่ออกมาเขียน


โชโกะพูดขึ้นมาว่าซากิเคยอยู่โรงเรียนเดียวกับทั้งฮาเซะและตัวเองประถม
ในตอนนั้นซากิทั้งขี้หลงขี้ลืม เหม่อลอย เลยโดนคนอื่นแกล้งบ่อยๆ เลยทำให้ไม่ค่อยอยากมาโรงเรียน ซึ่งต่างจากตอนนี้ที่ร่าเริงลิบลับ


แล้วซากิก็ร่ำลากับฟุจิมิยะ ทำเอาฟุจิมิยะร้องไห้ออกมาพอคิดว่าตัวเองต้องลืมซากิ และช่วงเวลาที่สนุกสนานแบบนี้ไป


มาวันจันทร์ ซากิมาทัก แต่ฟุจิมิยะกลับเดินผ่านไปเฉยๆ
พอซากิมาทักที่โต๊ะอีกรอบ ก็โดนถามว่า "คุณเป็นใคร?"


แต่ซากิไม่มีท่าทางซึม กลับรู้สึกตื่นเต้นที่เรื่องที่ฟุจิมิยะพูดไว้เป็นจริง แล้วก็เลยแนะนำตัวเองใหม่ จนฟุจิมิยะนึกออก (น่าจะจากไดอารี่นั่นแหละ)
ทำเอาเพื่อนๆ ซากิมาขอให้ซากิแนะนำตัวเองกับฟุจิมิยะบ้าง
ซากิบอกฟุจิมิยะขี้ลืม แต่เพื่อนๆ กลับล้อว่าจะมีใครขี้ลืมเท่าซากิอีก ทำเอาฟุจิมิยะหัวเราะออกมา


พอรู้ว่าทำตัวแปลกไปจนคนทั้งห้องหันมาสนใจ ฟุจิมิยะก็กลับไปทำหน้านิ่งอีก
แต่ก็โดนซากิดึงหน้าขึ้นมาต่อว่าว่าไม่ให้ทำหน้าน่ากลัว ทำให้ฟุจิมิยะยิ้มออกมาจนได้


แล้วก็หันกลับมายิ้มให้ฮาเซะ โดยที่ฮาเซะยังไม่ได้แนะนำตัวเองกับฟุจิมิยะใหม่อีกครั้งเลย
=จบตอน=


ยิ้มแต่ละทีนี่แทบละลาย



เป็นอีกครั้งที่ทำให้เรารู้ว่า การมีคนแบบซากิที่ไม่ค่อยรู้ร้อนรู้หนาว (เพราะผ่านมาเยอะ) ก็จำเป็นในเวลาแบบนี้จริงๆ



ตอนหน้า พบหน้าแม่เพื่อน