หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ ผม กับเพื่อนๆ ได้เดินกลับมหาวิทยาลัย ระหว่างทาง มีรถเก๋งคันหนึ่งได้ขับผ่านผมไป แล้วย้อนถามมาเรียกผม
คนขับรถเก๋ง : น้องได้เสื้อตัวนี้มาจากไหน
เสือ : ผมซื้อมาจากบูธสำนักพิมพ์ ฟ้าเดียวกัน ในงานสัปดาห์หนังสือครับ
คนขับรถเก๋ง : น้องเป็น นปช ใช่มั้ย (พร้อมด้วยสายตาหาเรื่อง และมีซ้ายขยับในรถเหมือนจะจับอะไรบางอย่างไว้ข้างตัว )
เสือ : อ๋อไม่ครับ
คนขับรถเก๋ง : น้องซื้อเสื้อ มาจาก นปช รึเปล่า (สีหน้าหาเรื่อง )
เสือ : ผมซื้อมาจาก ฟ้าเดียวกัน ครับพี่
คนขับรถเก๋ง : เนี่ย เสื้อแบบนี้เลยพี่เห็นนปช มันใส่อยู่
เสือ : มันเป็นเสื้อ รำลึก 40 ปี 14 ตุลานะครับพี่
คนขับรถเก๋ง : นี่แหละ งานนั้นมีแต่เสื้อแดงใส่ที่ไปกัน มีคนใส่เสื้อตัวนี้ด้วย
เสือ : ผมซื้อมาจากฟ้าเดียวกัน ครับพี่
หนุ่ม : พี่ไปเหอะพี่ รถติดแล้วพี่
ระหว่างนั้นมีคนหลายคน เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่
ตอนที่เขาถามผม ผมใส่เสื้อนี้มันเป็นยังไง แล้วพี่ถามผมทำไม พี่เป็นใคร แต่ผมเลือกที่จะไม่เสี่ยงที่จะถามเขากลับ เพราะก็ไม่รู้ว่าถามแล้วจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น สถานการณ์ ณ ตอนนั้น มันสุ่มเสี่ยง ผมเลือกที่จะออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดดีกว่า
ผมออกจากวงสนทนาแล้วเดินออกมา แต่ก็ยังระวังหลังอยู่เป็นระยะๆ
แล้วก็ผม กับเพื่อนๆ รีบเดินเข้าประตูมหาวิทยาลัย
เหตุการณ์นี้มันอดไม่ได้ที่จะทำให้ผมคิดไปในแง่ร้าย เพราะ
1. เขาถอยรถมาเพื่อที่จะถาม
2. เขามองด้วยหน้าตาหาเรื่อง
3.เขาถามย้ำเหมือนจะเค้นให้ผมตอบว่าผมเป็นนปช.
4.ทันทีที่ผมเหลียวไปตอบคำถาม เหมือนมือเขากำลังคว้าอะไรบางอย่างไว้ข้างตัวและถือมันอยู่ตลอด
เหตุการณ์นี้ ทำให้ผม หวนคิดถึง กรณีการตายของหลายๆคนจากความขัดแย้งทางความคิด การแบ่งสี แบ่งฝ่าย เพียงความแตกต่างทางความคิด แต่ตัดสินด้วยความตายของคน ไม่ต้องไปยกเหตุการณ์ที่ไหนไกลถึงต่างประเทศหรอกครับ แค่ในไทย
เราฆ่ากันเพราะความขัดแย้งทางความคิด การแบ่งสี แบ่งฝ่าย มากี่ศพแล้ว
ผมอยากจะบอกว่า
"ผมก็คือคน คุณก็คือคน"
"เราลืมไปรึเปล่าว่าเราเป็นคนเหมือนกัน"
ผมภาวนาในใจว่า เหตุการณ์นี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่ผมมองโลกในแง่ร้าย
ถ้ามองอย่างโลกสวย เขาอาจจะกำลังยื่นดอกไม้มาให้ผม และบอกว่า เสื้อสวยดีก็ได้
นี่เสื้อครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นเหตุการณ์ที่เพื่อนผมไปเจอมานะครับ เหตการณ์เกิดที่ มศว ครับ ขออนุญาติมันเรียบร้อยแล้วครับ
"ผมก็คือคน คุณก็คือคน เราลืมไปรึเปล่าว่าเราเป็นคนเหมือนกัน"
คนขับรถเก๋ง : น้องได้เสื้อตัวนี้มาจากไหน
เสือ : ผมซื้อมาจากบูธสำนักพิมพ์ ฟ้าเดียวกัน ในงานสัปดาห์หนังสือครับ
คนขับรถเก๋ง : น้องเป็น นปช ใช่มั้ย (พร้อมด้วยสายตาหาเรื่อง และมีซ้ายขยับในรถเหมือนจะจับอะไรบางอย่างไว้ข้างตัว )
เสือ : อ๋อไม่ครับ
คนขับรถเก๋ง : น้องซื้อเสื้อ มาจาก นปช รึเปล่า (สีหน้าหาเรื่อง )
เสือ : ผมซื้อมาจาก ฟ้าเดียวกัน ครับพี่
คนขับรถเก๋ง : เนี่ย เสื้อแบบนี้เลยพี่เห็นนปช มันใส่อยู่
เสือ : มันเป็นเสื้อ รำลึก 40 ปี 14 ตุลานะครับพี่
คนขับรถเก๋ง : นี่แหละ งานนั้นมีแต่เสื้อแดงใส่ที่ไปกัน มีคนใส่เสื้อตัวนี้ด้วย
เสือ : ผมซื้อมาจากฟ้าเดียวกัน ครับพี่
หนุ่ม : พี่ไปเหอะพี่ รถติดแล้วพี่
ระหว่างนั้นมีคนหลายคน เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่
ตอนที่เขาถามผม ผมใส่เสื้อนี้มันเป็นยังไง แล้วพี่ถามผมทำไม พี่เป็นใคร แต่ผมเลือกที่จะไม่เสี่ยงที่จะถามเขากลับ เพราะก็ไม่รู้ว่าถามแล้วจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น สถานการณ์ ณ ตอนนั้น มันสุ่มเสี่ยง ผมเลือกที่จะออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดดีกว่า
ผมออกจากวงสนทนาแล้วเดินออกมา แต่ก็ยังระวังหลังอยู่เป็นระยะๆ
แล้วก็ผม กับเพื่อนๆ รีบเดินเข้าประตูมหาวิทยาลัย
เหตุการณ์นี้มันอดไม่ได้ที่จะทำให้ผมคิดไปในแง่ร้าย เพราะ
1. เขาถอยรถมาเพื่อที่จะถาม
2. เขามองด้วยหน้าตาหาเรื่อง
3.เขาถามย้ำเหมือนจะเค้นให้ผมตอบว่าผมเป็นนปช.
4.ทันทีที่ผมเหลียวไปตอบคำถาม เหมือนมือเขากำลังคว้าอะไรบางอย่างไว้ข้างตัวและถือมันอยู่ตลอด
เหตุการณ์นี้ ทำให้ผม หวนคิดถึง กรณีการตายของหลายๆคนจากความขัดแย้งทางความคิด การแบ่งสี แบ่งฝ่าย เพียงความแตกต่างทางความคิด แต่ตัดสินด้วยความตายของคน ไม่ต้องไปยกเหตุการณ์ที่ไหนไกลถึงต่างประเทศหรอกครับ แค่ในไทย
เราฆ่ากันเพราะความขัดแย้งทางความคิด การแบ่งสี แบ่งฝ่าย มากี่ศพแล้ว
ผมอยากจะบอกว่า
"ผมก็คือคน คุณก็คือคน"
"เราลืมไปรึเปล่าว่าเราเป็นคนเหมือนกัน"
ผมภาวนาในใจว่า เหตุการณ์นี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่ผมมองโลกในแง่ร้าย
ถ้ามองอย่างโลกสวย เขาอาจจะกำลังยื่นดอกไม้มาให้ผม และบอกว่า เสื้อสวยดีก็ได้
นี่เสื้อครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นเหตุการณ์ที่เพื่อนผมไปเจอมานะครับ เหตการณ์เกิดที่ มศว ครับ ขออนุญาติมันเรียบร้อยแล้วครับ