ฉากที่ ๑

☞ ชายชรา บ่น บ่น บ่น

๏  ตอนสัมผัสแต่งให้           เห็นตาม
ถักต่อทำจำความ                คู่ถ้อย
ผุดเสียงเซ่นถึงงาม              งำผูก
สืบไล่เรียงเสียงร้อย             ระบุแล้วบรรลือสรรค์ ฯ


เอ็งไม่รู้ ตู่ยัน ว่าฉันรู้
เอ็งไม่ดู ดันซ่า มาว่าเห็น
อวดว่าเก่ง เจ๋งรู้ ชะดูเป็น
ก็ดูเช่น ฉะนี้ ถึงมีความ

สอนให้ฟัง ดังว่า ไม่มารู้
วิชาครู เข็นมา ทำหน้าหยาม
เขียนไม่เป็น เห็นชัดชัด ไม่หัดตาม
โง่เลยลาม เรื่อยมา น้ำหน้า  ม. อึ ง.

เขาให้อ่าน งานเขียน ไม่เพียรค้น
กลับตั้งตน แต่งตรา ตำราตึ๋ง
เอากาวแหมะ แปะบอก ว่าตอกตรึง
สองสลึง เสี้ยวบาท ประหลาดบอ


☞ ชายหนุ่ม เถียง เถียง เถียง

๏ เขียนไปตามแต่ห้วง          ภวังค์คิด
ตามแต่ตนลิขิต                   ควั่นห้อง
ตุ่ยตุ๋ยตะแบงบิด                 ตะบึงบ่อ
ตามจริตจิตจ้อง                  แจ่มรู้จุ๊กกรูไสว ฯ

เชอะ ! สัมผัสผูกที่ถูกสร้อย
อาร๊อยอาหร่อยอิ่มโอ้เอมไฉน ?
ไม่สวาทกลอนกระดูกที่ผูกใด
ทำเนียนเนียนไปเรื่อยเรื่อยเมื่อยเมื่อยก็รำ

กระดาษเก่าขยำขยี้กระดาษ
งานอุบาทอุจจาระขยะขยำ
อย่าบอกว่า อย่ามาเรื้อนกับเงื่อนกับงำ
จะแคะคำขี้หอมพยอมรู

ถึงกะโหลกกลวงบางแต่กว้างกว่า
ส่วนวิชาชราคง เป็นกรงหนู
กลอนสัมผัสเป็นสลักกักประดู
มันปิดหูปิดตาไม่กว้างไกล

ศรีปาด
โปรดติดตามตอนต่อไป ….
เพจศรีปาด https://www.facebook.com/pages/ศรีปาด/197098973660931?ref=hl