เจ็บแค่ไหนก็ไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่
ห้ามใจอย่างไรไม่รู้ ให้ฉันหยุดคิดเรื่องเธอสักที

สารภาพว่าอินกับสุริยาวดีจริงๆครับ เหมือนเราดูรับรู้ถึงความรู้สึกทุกอย่างของสุริยาวดี ภายในใจต้องเก็บมันเอาไว้
รู้สึกหน่วงๆ เจ็บปวดหัวใจ ยิ่งเพลงประกอบขึ้น น้ำตานี่เอ่อ ไม่คิดว่าจะอินกับละครไทยได้ขนาดนี้ครับ

ฉากที่อ่านจดหมายไปเรื่อยๆ ความรู้สึกยิ่งถาโถมเข้ามา เมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่คุณเขมทำ มันคือการแก้เเค้น หัวใจสลาย
น่าสงสารจับใจเหมือนสิ่งที่เขมกับทำวดีนั้นไร้ค่าทั้งหมด

ต่อมาฉาก เจอคุณก้อง วดีคนที่เข้มเเข็งที่ภายนอก ในที่สุดก็ไม่สามารถปิดบังความจริงเอาไว้ได้ น้ำเสียงพี่แอนดูอ่อนแอ ราวกับผ่านเรื่อง
อะไรมา เมื่อวดีเดินจากไป เหมือนคนอดกลั้นอย่างถึงที่สุด ทั้งที่บอกว่าไม่เป็นไร ฉากนี้วดีเหมือนคนหมดหนทางที่จะเข้มเเข็ง  แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเเห่งความเสียใจเอาไว้ได้

ต่อมาฉากคุยกับเเม่ มันเข้าถึงคนที่เสียใจ ความเชื่อมันพังทลายลงไป แท้จริงวดีอยากทวงถามว่าสิ่งที่เธอทำมันเลวร้ายนักหรอ ถึงได้ผลตอบแทนแบบนี้
แม่คือตัวแทนเเห่งความรักและความอบอุ่นสายใยของครอบครัว แม่ที่รักลูกเสมอ วดีเป็นลูกที่กตัญญูต่อพ่อแม่ ยอมทำเพื่อคนอื่นทุกอย่าง เสียสละ
วดีเป็นตัวละครที่สื่อถึงคุณธรรมอย่างน่ายกย่อง เป็นคนที่เสียสละ อดทน เป็นคนเก่งและเป็นคนดี

ตัวละครนี้ ทำให้คนรักได้ไม่ยากนัก แต่การแสดง ของ แอน ทองประสม กลับยิ่งเชิดชู ให้แสงนั้นเด่นชัดยิ่งขึ้นไปอีก วันนี้รักและรู้สึกตามวดีในทุกๆฉาก ราวกับคนดูมีความรู้สึกและนึกคิดเหมือนวดี ก็คงจะไม่ผิดนัก อยากบอกว่ามันปวดหน่วงๆตั้วแต่วันแรก วันนี้ยิ่งรู้สึกเพิ่มมากขึ้นไปอีก บีบหัวใจเหลือเกินครับ ขอขอบคุณ แอน ทองประสม จริงๆครับ ที่ทำให้คนดูอย่างเราอิ่มเอม และรู้สึกยินดี เศร้าเสียใจ ไปกับตัวละครนี้ครับ อย่าลืม(ฉัน)  แอน ทองประสม