ประมาณสามทุ่มตรง
ผมลงจากบีทีเอสหมอชิตมารอแท็กซี่เพื่อจะกลับราม

ปกติรถจะต่อๆคิวกัน เรียกคันแรกไม่ไป คันที่สองสามสี่ต้องมีไปซักคันแหละ

วันนี้รถน้อยครับ มาถึงมีคนรอก่อนสองคนผมก็รอตชจนเค้าไปหมด
(จุดที่ยืนรอคือต้องออกจากฟุตบาทแล้วข้ามเลนหนึ่งมารอตรงที่กั้นเลนรถเมล์)

ทีนี้ผมก็ยืนรออีกพักใหญ่ๆเลย หันมาก็เห็นว่ามีวัยรุ่นอีกสองคนยืนรอต่อข้างหลัง(สองคนนี้ไม่ได้มาด้วยกัน)

ทันใดก็มีคุณลุงกับคุณป้าน่าจะอายุ50ได้ เดินออกจากฟุตบาทแล้วข้ามเลนมาแว้ปปป
โฉบมายืนด้านหน้าผมครับ !!

จังหวะนั้นยังไม่มีแท็กซี่มาในระยะสายตา แต่ก็เดาได้ว่าสองคนนี้น่าจะรอแท็กซี่เหมือนกัน

ผมหันกลับไปทางอีกสองคนที่รออยู่ข้างหลัง สองคนนั้นก็มองหน้าผมนิดนึง
อาจจะคิดว่าผมจะเอาไง (หรืออาจะคิดอย่างอื่นไม่รู้)
ผมเองก็ลังเลว่าจะเดินไปบอกเค้าดีๆว่ามีคนมารอก่อนสามคนนะครับ หรือจะทำยังไงดี

คุณลุงจะคอยหันข้างๆเหลือบๆมามองทางผมบ่อยๆ ผมเองก็พยายามให้รู้ว่าผมมองอยู่นะ แต่ไม่ถึงกับจ้องหน้าเขม็ง
อารมณ์ว่าตอนเค้าหันข้างผมก็มองหน้า เค้าหันมาผมก็ละสายตาหนี

แท็กซี่มาแล้วครับ ไฟแดงมาเลย
ใกล้มาแล้วครับ ผมยกมือเรียกอย่างชัดเจน ในระยะที่ไกลกว่าปกติ
(ปกติต้องใกล้กว่านี้ถึงเริ่มยกมือ แต่เพื่อยืนยันเจตนารมณ์ว่าจะเรียก)

คุณลุงไม่ยกมือเรียกครับ แต่คุณป้ายกมือขึ้นมา แว้ปปปปป
ช้ากว่าผมประมาณสองวินาที
นั่นไง เอาละไง

ท่าไม้ตายที่ผมใช้ประจำครับ
เดินชนแขนคุณป้าเบาๆเพื่อแซงไปข้างหน้าแล้วเป็นคนได้เปิดประตูแทน
บอกที่หมายปลายทาง โชคดีคุณแท็กซี่ยอมไปครับ

ผมก็ขึ้นรถไปนั่งด้านหลังฝั่งซ้ายครับ
พร้อมกับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ หันมามองหน้าคุณป้า ส่งกระแสจิตสุดพลัง
สายตาแบบตำหนิ แฝงคำพูดว่า "ป้าครับผมมาก่อนนะครับอย่ามาเนียน"

ป้าแกอ่านสายตาออกครับ แกยืนยิ้มปนหัวเราะเล็กๆ
แบบแกคงเขินนะที่โดนรู้ทัน แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าทำเป็นไม่มองไม่รู้ไม่ชี้

บางทีไอ้สิ่งที่ผมทำมันอาจจะสื่อสารชัดว่าไม่ยอมให้แกเนียน
แกเลยมองว่าตอนผมขึ้นรถไปแล้ว ผมจะทำอะไร
ปรากฎว่าผมจ้องแกตรงๆ เลยอาจจะหลุดเนียนเลยขำออกมา หรือไม่ก็แค่ขำแก้เก้อ

คราวหน้าถ้าเจอแบบนี้อีก คงไม่ทำหน้าตำหนิแล้ว
จะลองหันไปยิ้มกว้างๆแบบกวนๆดู น่าจะดูไม่เครียดดี 😁