ก็คุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป  สนุกสนานตะการตากับวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม พอขึ้นเรือก็ใส่เสื้อชูชีพบ้าง ไม่ใส่บ้าง ตามสบายเด็กๆก็ทำเช่นเดียวกัน ไปเขยิบไปนั่งหัวเรือมั่ง ใส่ชูชีพบางครั้งเท่านั้น จนหมดจุดแวะแล้ว ระหว่างทางกลับที่พัก ลุงขับเรือก็พาไปใกล้ๆโขดหิน ซึ่งเป็นภูเขาลูกย่อมๆในทะเล
                  
               กระทั่ง........เหตุการณ์ไม่คาดฝันมาแบบเงียบๆ เราคิดว่าลุงจะพาแวะอีกเกาะ หันไปมอง มันภูเขา ลุงจะหันหัวเรือไปทำไมฟ่ะ โครมเรือหันหน้าเข้าชนโขดหิน    มีคลื่นลูกใหญ่ๆมาทำให้เรือโคลง   หน้าเรือเชิดขึ้น แต่ไม่ถึง70 องศานะประมาณ   ความที่แกขับมาไม่เร็ว แต่เหตุการณ์เกิดเร็วมาก   น้ำเข้าทางท้ายเรือ ตรงลุงนั่ง    เราหันไปมองลูกยังไม่ใส่ชูชีพสักคน   ก็เลยให้ใส่ น้ำยังเข้าไม่มาก ยังใส่ทัน ส่วนพ่อใส่ชูชีพอยู่แล้วรีบกระโดดไปหัวเรือ   คว้าเชือก กระโดดไปโขดหิน พยายามเอาเชือกดึงเรือเข้าหาโขดหิน ส่วนเราพอให้ลูกคนโตใส่เสื้อให้น้อง 7 ขวบ ส่วนหลานอีกคน 11 ขวบ กะ 17 ใส่เสื้อชูชีพแล้ว     เราคิดเสียดายภาพในกล้อง   แต่เสียดายชีวิตมากกว่า ไม่สนดูสมาชิกครอบครัวเราว่าจะทำยังไงต่อ   เราก็คิดว่าน้ำเข้ายังไม่เยอะอาจจะให้เด็กๆปีนขึ้นไปอยู่บนโขดหินก่อน   แต่มันสูงมาก คิดไปคิดมา และตั้งสติโชคดีมาก หันไปเจอเรือหางยาวลำหนึ่งผ่านมา    เราตะโกนสุดเสียงเลย    ช่วยด้วยคะเรือแตก ๆ อย่างไม่หยุดพร้อมโบกไม้โบกมือ   กลัวเค้าไม่ได้ยิน ป้าอีกคนที่ร่วมทริปกับครอบครัวเรา ก็ช่วยโบกไม้โบกมือด้วย เราหยิบขวดน้ำเปล่าเผื่อคอแห้งตะโกนแล้วเค้าอาจจะไม่ได้ยิน เผื่อต้องขึ้นไปบนโขดหินนาน โชคดีที่เรือไม่ล่ม แต่น้ำเข้าเรือมาพอสมควร   บรรทุกคนเยอะไม่ได้แน่นอน   เรือลำที่เราตะโกนเรียกเค้าหันหัวเรือมาช่วยเราแล้วเรือลำแรกมีผู้โดยสารประมาณ 5 คน    แล้วก็มีเรือหางยาวอีกลำผ่านมามีผู้โดยสารประมาณ 4 คนyeah.......

            แต่การช่วยเหลือมันลำบาก เรือขับมาใกล้ๆแล้วมันโคลงเคลง น้ำเข้าเรือจะเยอะเอา ดีที่เรือยังลอยได้ไม่ล่มคะ เรือลำแรกรับคนจากเรือเราไปอีก 5 คน ส่วนลำที่มาช่วยลำที่สอง   รับไป 1 คน เรายังนั่งใจสั่นตอนเปลี่ยนเรือ   มันโคลง แต่มีป้าอีกคนหนึ่งที่ไม่มาเรือที่มาช่วย เพราะแกตัวอ้วนใหญ่    แกบอกแกว่ายน้ำเป็น   เลยนั่งเป็นเพื่อนลุง ลุงแกวิดน้ำออกไปบ้างพอสมควรแต่ยังขับกลับเข้าฝั่งได้อย่างใจหายใจคว่ำ   ส่วนเราและครอบครัวสมาชิก 7 คน ผุ้ใหญ่ 3 เด็ก 4 กลับถึงฝั่งอย่างปลอดภัย   ด้วยใจแกว่งๆ   เข็ดกับการออกทะเลเที่ยวเกาะอย่างมาก เรากลับมาถึงที่พักอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จนั่งกอดลูกทั้ง 2 คนจะร้องไห้   แต่ร้องไม่ออกจุก  รู้สึกว่าถ้าเกิดสมาชิกกลับมาไม่ครบคนใดคนนึงเป็นอะไรไปนี่ชั้นจะทำยังไง ส่วนลูกคนเล็กบอกแม่ครับๆ เล่าเรื่องตลกๆ ให้หนูฟังหน่อย หนูจะได้หายกลัว   ฟังแล้วสงสารลูกที่เราพามาเที่ยวอะไรเสี่ยงๆ แบบนี้ ส่วนหลานไม่ต้องพูดถึงกลัวเหมือนกันแหละ

             จากประสบการณ์ครั้งนี้สอนให้รู้ว่า   ไม่ควรประมาทกับการเดินทาง ควรใส่ชูชีพ   และถ้าออกทะเลควรหาบริษัททัวร์ที่ไว้ใจได้ระดับหนึ่ง    และประกันอุบัติเหตุเวลาท่องเที่ยวควรทำอย่างยิ่ง   อย่าเห็นแก่ของถูก    ใส่ใจในรายละเอียดทุกอย่างในการเดินทาง เช่นศึกษาว่าในเกาะมีพาหนะอะไรให้เราออกทริปได้บ้าง เราโดนบริษัททัวร์หลอกว่ามีแต่เรือหางยาว    เราก็โอเคคงไม่มีอะไร ไม่ได้คิดมาก จนมาเจอเหตุกับตัวทำให้หลอนมากกับการเที่ยวเกาะ      ต้องขอขอบคุณน้ำใจจากการช่วยเหลือชีวิตสมาชิกครอบครัวเราและพี่สาว ของไกด์ขับเรือบริษัท thai beach traveller ที่ไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือเรา       จะบอกว่า ไกด์ที่นี่เราเจอที่จุดแวะสนอคเกิ้ลที่เกาะแล้วรอบนึง    เค้าใจดีพาลูกเราไปดูจุดที่มีปลาดาว   และหอยมือเสือ   ปลาสวยๆเค้ารู้จุดว่าอยู่ตรงไหนบ้าง   ค่อนข้างชำนาญพื้นที่   เราก็เลยถามว่าเป็นไกด์ที่บริษัทไหนคะ เค้าก็ชี้ที่เสื้อด้านหน้าอกแต่ตัวหนังสือจางหมดแระ      เราก็หันไปดูอีกทีแกหันหลังเลยเห็นว่าเป็นชื่อบริษัทนี้   ถ้าผิดขออภัยด้วยนะคะ หลังขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัยป้าคนที่ออกทริปร่วมกับเรา บอกว่าลุงคนทึขับเรือเพิ่งมาขับเรือได้ไม่ถึง 2 ปี  เราคงคิดว่าลุงแกไม่ชำนาญแน่ๆ ถึงได้เกิดเหตุการณ์แบบนี้   ที่หลีเป๊ะเค้าสนับสนุนให้ประมงพื้นบ้านมีรายได้จากการออกทริปเที่ยวเกาะ   เราก็ไม่ได้อะไรนคะ  แต่ไม่อยากให้คนอื่นๆเจอเหตุการณ์อย่างเรา และไม่ประมาทคะ   ใส่ชูชีพทุกครั้งที่นั่งเรือนะคะ    เค้ามีไว้ใส่ไม่ได้มีไว้แขวน