สงสัยจะดู The Walking Dead มากไป เก็บมาฝันเลย
ขอเอามาเล่าให้ฟังขำๆ

เรากำลังนอน รู้สึกเหมือนนอนรอข้ามมิติอะไรสักอย่าง 555
จู่ๆ ..ก็ถูกปลูกจากใครไม่รู้ มาเขย่าตัวแรงๆ เราก็พยายามลืมตามองแต่มันไม่ชัด แล้วเราก็พยายามจะหลับต่อเพราะขี้เกียจ
แต่ก็ถูกเขย่าอีก ก็เลยตื่น (เพราะตอนนั้นสลืมสลือมาก) พอลืมตาขึ้นมา
ไอย๊ะ!!! ริค...เป็นคนปลุก  ...ริคอ่ะ ริคคคคค!!!! (มาไงว้า)  แล้วก็กริ๊ดในใจประมาณ... อร๊ายยยยย พี่ริคคคคคค!!!!
กำลังฟินเพลินๆ ริคแม่มเอามือปิดปากเลย แล้วก็พูดขึ้นว่า
“อย่าร้อง” เงิบไป3วิ...พี่ริคกุ...พูดไทย...ได้ด้วย!!!

เราก็งงๆ มันก็เริ่มมีเสียงดังขึ้นหน้าห้อง จากประตูที่ปิดสนิท ก็เหมือนมีอะไรสักอย่างพยายามพังมันเข้ามา
“ปัง ปัง ปัง” เราก็ตกใจ ริคลากเราไปที่หน้าต่าง (อุ้ย! บ้านกุมีหน้าต่างงี้ด้วยเว้ย)

เป็นหน้าต่างห้องแบบในหนัง ซีรีย์ฝรั่ง ที่มันมีบันไดหนีไฟอยู่ตรงนั้นด้วยอ่ะ พวกเราก็รีบลงมายังถนน
มองดูถนนด้วยความฟินเล็กน้อยและคิดในใจว่า “ไม่ใช่บ้านกุอ่ะบ้านกุไม่มีถนนแบบนี้” ก็ยังยืนงงอยู่ตรงนั้น ไม่รู้จะทำอะไร
จริงๆแล้วอยากจะเดิน แต่มันขยับไม่ได้ มันเหมือนเราเป็นคนเมาแต่มีสติครบ คือคิดได้ เข้าใจได้ แต่ขยับไม่ได้

วิ่งลงมาเมื่อกี้ก็ถูกลากมา (คล้ายหมาเหมือนกันนะ 555)  แล้วตอนฝันนี่มันไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันเดาไม่ออก
ทั้งๆที่รู้นะ ว่าคนที่เจอคือริค แต่มันนึกไม่ออกว่าหนีอะไร เราไม่รู้ว่าเสียงที่พังประตูในฝันคือซอมบี้อ่ะ จนได้มาเจอซอมบี้จริงๆ
ก็เลยบางอ้อว่า อ๋อออ ซอมบี้ ....ซอมบี้! ซอมบี้!!!!!!!! ตกใจสุดขีด
แม่มมีซอมบี้วิ่งมากไหนไม่รู้เป็นสิบๆตัว ตอนนั้นจากที่ยืนเป็นอัมพาต วิ่งได้เลยค่า
พอมาเจอเข้าจริงๆ ใส่เกียร์หมา...ร้อยเมตรก่อนเลย! สาวเท้าวิ่งออกไปประหนึ่งแข่งชิงแชมป์โลก แต่ยังไม่ทันไรก็ต้องเสียแชมป์โลกไป
...อิพี่ริคอ่ะค่ะ วิ่งแซงกุค่า!!!  ไปไกลแบบไม่มีคำว่ารอเลย...

ถนนที่วิ่งก็เป็นถนนสะอาด แต่มีรถจอดกีดขวางทางแค่นั้นเอง อิซอมบี้ที่ตามมาข้างหลังก็เลยช้าลงไป
เราก็ยังวิ่งอยู่ เห็นแว่บๆ อิพี่ริคไปหยุดยืนที่รถคันนึง ขว้าปืนออกมาจากไหนไม่รู้ เล็งมาทางเราเฉยเลย
อร้ายยยยย เลี้ยวสิโว้ยยยยย!!! ตัวอิฉันในตอนนั้น ควบคุมยากมากค่า เหมือนถูกลงโปรแกรมว่าให้วิ่งอย่างเดียว หาเบรคไม่เจอ
ตอนนี้...กุกะลังวิ่งเข้าหาลูกปืนค่า ก็เลยหลับตา คิดในใจว่า ตายแน่ๆ
เสียงปืนดัง ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! 4นัด ...นัดไหนของกุว้า...
ค่อยๆลืมตามา มองหน้ามัน (อิพี่ริค) แล้วหันไปมองข้างหลัง ซอมบี้ลงไปนอน 4 ตัว ทะลุหัวทุกนัด

...สมแล้วค่ะที่เฮียเป็นพระเอก
...4นัด4ตัว
...แต่อิที่วิ่งอยู่จาก10กว่าตัว
...เป็นร้อยยยยย!!! ค่ะ มีซอมบี้กรูกันเข้ามาเพียบเลย

4นัดมุงนี่ น่าจะให้กุสักนัดนะคะ ตอนนี้อยากตายมากค่ะ มาจากทั่วทุกมุมโลก ไม่ว่าจะเป็นตรอก ซอก ซอย
เป็นภาพที่งดงามมว้ากกกกก นึกไม่ออกเลยว่า

...หัวของฉันจะไปทางซ้ายดีหรือไม่
แขนขาของฉันจะกระจายกันได้เช่นไร
คนข้างหลังเค้าจะได้กินรึไม่
ก็ยังไม่รู้ว่าพี่ริคจะทำเช่นไร...    (ไม่บอกเธอ – Bedroom ...เค้าไม่ได้ร้องงี้หรอก แต่กุอ่ะ อารมณ์นี้เลย)

หลังจากที่ยืนอึ้งกันอยู่นาน อิพี่ริคมันก็พูดประโยคที่ 2 ในรอบศตวรรษขึ้นมา ว่า!... “เข้าไป!!!”
...เข้าอะไรวะ?
...ไปที่ไหนวะ?
เห็นอิพี่ริคมันวิ่งขึ้นรถคันนั้นที่ฝั่งคนขับก็เลยวิ่งตามมันขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง
จะรอดมั้ยเนี่ย ซอมบี้พวกนั้นก็เข้ามาใกล้รถมาก ริคถอยรถห่างออกมาจากฝูงซอมบี้ที่ยังคงวิ่งตามมาติดๆ
จนเห็นถนนใหญ่ที่มีทางพอให้เราขับออกไปได้ ก็เร่งเครื่องออกไปเลยค่ะ
ผ่านพ้นจากตรงนั้นมาได้แล้ว ภาพมันมัวค่ะ เหมือนเราจะหลับอีกครั้ง มันค่อยๆเฟด หายไป ตอนนั้นนึกในใจว่าใกล้จะตื่นแล้วสินะ...

สักพักนึงฝันต่อค่ะ (คิดว่าช่วงนั้นคงปวดฉี่ มันเลยเหมือนจะรู้สึกตัวตื่นจากฝัน แต่ก็ไม่ได้ลุกไปห้องน้ำแต่อย่างใด หลับและฝันต่อ)
โชคดีที่ยังฝันเรื่องเดิมอยู่

เรายังอยู่บนรถ มองข้างทางมันมืดไปหมด มีแค่ไฟส่องทางหน้ารถ เลยเดาลางๆว่าริคกำลังขับรถขึ้นเขา
จากนั้นไม่นานรถยางแตกค่ะ รู้ชะตาว่าลงเดินแน่นอน พอเปิดประตูรถลงไปเท่านั้น
ก็ถูกใครไม่รู้เอาดาบมาจี้ที่คอ หันไปมองริค โดนผู้ชายอีกคนเอาปืนจ่อหัวอยู่เหมือนกัน เราทั้งคู่เลยยกมือขึ้น แล้วก็ถูกค้นตัว เหมือนในหนัง555
เราไม่มีอะไรอยู่ในตัว (เป็นคนไม่มีอะไรอยุ่แล้ว) อิพี่ริคโดนยึดปืน ...ยึดมันไปเลยค่ะ ยึดมันเลย!!

หลังจากนั้นเราก็ถูกพาเดินขึ้นเขาไปเจอแคมป์ มีเต้นท์อยู่รอบๆ มีรถ3-4คัน แต่มีคนอยู่ไม่เยอะเท่าไหร่ (คิดว่าฉากนี้น่าจะเป็นเหมืองที่ตั้งแคมป์ของซีซั่น1นะ คล้ายๆกัน)
ริคก็ทำแบบริค คือทักทายอ่อนน้อมถ่อมตน พอเผลอยึดอำนาจแม่ม 555 ล้อเล่นนะพี่ริคเค้าไม่ทำขนาดนั้นหรอก
บอกว่าตัวเองเป็นตำรวจ หนีซอมบีออกมาจากเมืองที่อยู่ คิดว่านอกเมืองจะมีทางรอดมากกว่า
ในขณะนั้นเราก็มองไปรอบๆ พวกนั้นแนะนำตัวบ้างก็เลยบางอ้ออีกที

คนที่จี้เราสองคนหลังจากที่รถยางแตก คือมิโชน(ตอนแรกไม่รู้ มองไม่เห็นอ่ะ มันมืด) กับไทรีส (มืดเข้าไปอีก - -")
หัวหน้ากลุ่มคือ แดริล (กริ๊ดเบาๆ ในใจ) ในกลุ่มมีคนอื่นๆ อีก  มีเดล แอนเดรีย ป้าแครอล แล้วก็มีเกล็นกับมอแกน แต่ไม่อยู่ในแคมป์
น่าจะแค่นี้นะ แต่แทบจะรวบรวมตัวท็อปทั้งนั้นเลย จริงป่ะ 555

แต่ที่น่าตกใจคืออะไรรู้ป่ะ! อิพี่ริคแนะนำเราให้คนในแคมป์รู้จักอ่ะ มันบอกว่า
“นี่ ลอรี่ ภรรยาผม”
แบบ...ทุกคนพยักน่ารับรู้ แต่เราเหวอเลย O_o!
ห๊า!!! กุเป็นลอรี่! ตกใจมากถึงมากที่สุด เพราะในเรื่องก็ไม่ค่อยชอบนิสัยนางเท่าไหร่
ไม่คิดว่าจะซวยได้รับบทเป็นนางอ่ะ อิพี่ริคนะอิพี่ริคเป็นผัวกุ ก็ไม่บอกกุสักคำ T^T ทำไมกุต้องเป็นลอรี่ด้วย

ในสถาณการณ์นั้นทุกคนปกติดี มีแต่ ลอรี่อย่างเราที่ช็อคซีนีม่าว่าเป็นเมียริคอยู่ 555
แอนเดรียกับแครอลเดินเข้ามาหาเรา บอกว่าหน้าเราดูแย่มาก (...แย่กว่าที่มุงเห็นเยอะ) บอกให้ไปพักก่อน
ทั้งสองนางก็ลากเราไปที่เต้นท์ แต่ก็ไม่ได้พักตามที่นางบอกแต่อย่างใด มองดูรอบๆ ก็เป็นแคมป์แบบในซีซั่น1จริงๆ แค่ตัวบุคคลเปลี่ยนไป
เดลยืนเฝ้าแคมป์บนรถอาร์วี(รถบ้าน)  มิโชนกับไทรีส ก็ไปเฝ้าทางเข้าที่เจอกันก่อนหน้านี้ ริคตามแดริลไปไหนก็ไม่รู้
ยังไม่เห็นเกล็นกับมอแกน แอนเดรียกะแครอลเดินไปเดินมาแถวๆนี้

สถาณการ์ณยังคงปกติ ก็เลยนั่งคิดเล่นๆ ว่า...ได้เป็นลอรี่ทั้งที จะทำอะไรให้อิพี่ริคชื่นใจดี จะเล่นชู้ดีมั้ยน้า...
ในฝันมันไม่มีเชนไง แต่ถึงมีมันฉันก็ไม่เอาค่ะ เพราะวางแผนไว้ว่าจะชวนแดริลไปเก็บเห็ด 5555

หลังจากผ่านคืนนั้นอย่างรวดเร็ว ตอนเช้าก็เลยได้เจอเกล็นและมอแกนที่เพิ่งกลับมาจากการหาเสบี่ยงในเมือง
(ดูเหมือนไอ้ตี๋เกล็นมันหัวเสียแล้วเล่าให้เพื่อนในแคมป์มันฟังว่า
“มีใครไม่รู้แม่มมายิงปืนในเมือง ซอมบี้เต็มถนน พวกกุแทบกลับไม่ได้ ดีนะมันล่อไปทางอื่น เลยมีทางให้พวกกุออกมาจนได้”)
มันเล่าไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว โดยมีมอแกนคลังแสงพยักหน้ายืนยันอยู่ข้างๆ

เราเหลือบมองหน้าอิพี่ริคเล็กน้อย แล้วสายตาเขาและเราก็สบกันเกิดคลื่นกระแสจิตสื่อสารในใจของกันและกันว่า “ใช่!..ใช่มะ?”
แต่ด้วยความเป็นเมียเราจึงตกลงกันทางคลื่นจิตนั้นว่า “เหยียบไว้นะเมิงงงงง!!”
เพราะไม่อย่างนั้น เราจะร้องเพลงชาติไทย เอ้ย!! เพลงไม่บอกเธอให้ใครฟัง 555+

หลังจากที่ไอ้ตี๋และพ่อคลังแสงเราหาเสบี่ยงมาได้มาพอควร มันจึงเลี้ยงฉลองตัวเห้!!!
เอ้ยสมาชิกใหม่2คน พวกเราก็นั่งล้อมกองไฟ ประหนึ่งว่าเข้าค่ายลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่
สลับกันเฝ้าสลับกันกินไป เพิ่งรู้ว่าอิพี่ริคได้หน้าที่ลาดตระเวณคู่กะแดริลของฉันนั้นเอง

และด้วยความที่มีพี่ริคเป็นพระเอก สโลแกนของแกก็ยังคงเดิมค่ะ “ไปที่ไหนที่นั่น”
ในขณะที่เราทานมื้อค่ำอันแสนสุข เรื่องที่คาดฝันไว้ ก็เกิดขึ้น
ซอมบี้บุกแคมป์ค่า มาเพียบเลย แต่ก็อย่างที่บอก แคมป์นี้ตัวท็อปทั้งนั้นจ้า ซอมบี้ที่มาก็โดนพี่ริคสอย มิโชนสไลด์กกันอย่างสบายอุรา

เราไม่ได้ทำไรเลย ถือปืนก็ไม่ได้ ถือมีดก็ไม่ได้ อิพี่ริคลากอย่างเดียว (กุคือจุดอ่อนของทีม เชิญค่ะ!!555)
ทีนี้ก็แบบในหนังเลยตกลงกันจะไปจากที่นี่ หาที่ปลอดภัยใหม่ไรงี้ จัดแจงพักพวกขึ้นรถแล้วออกเดินทางเลย
(กุเลยอดเก็บเห็ดกะแดริลเลย T^T) สถานที่ที่ไป บอกไว้เลยว่าไม่ใช่ CDC แต่เป็น FHM เอ้ย FARM

ตามท้องเรื่องนะแจ๊ะ ไปเจอลุงเฮอร์เชลกับ แม็กกี้มั้ง เจอแค่สองคน มองดูรอบๆได้ไม่ถึงนาที ความก็บันดลขึ้นทันใดเลยค่ะ
ซอมบี้บุกฟาร์ม (นี่ก็มาไวเหลือเกิน) ฟาร์มแตกจ้า

(ในฝันหลังๆ เรื่องไปไวมากเลย ประหนึ่ง ผกก.ตัดจบ แล้วก็เริ่มจำรายละเอียดไม่ได้)
ทุกคนพากันวิ่งเข้าป่ากันหมด (ลืมรถกันหรืออย่างไร) อิฉันก็ตามบทค่ะ อีพี่ริคจูงเช่นเคย วิ่งกันไปไกลมาก
สักพักหนึ่งก็หยุดพักเหนื่อย ผู้นำอย่างแดริลเอง หรืออิพี่ริคเองก็ไปปรึกษาหารือ จะแยกกลุ่มกันไปเดินลาดตระเวน(เพื่อ?)

แยกเป็น3กลุ่มใหญ่ๆ
กลุ่มแรก แดริล ไทรีส มิโชน แอนเดรีย
กลุ่มสอง ริค เดล  เฮอร์เชล แม็กกี้
กลุ่มสาม เกล็น มอแกน แครอล แล้วก็จุดอ่อนอย่างฉัน >ลอรี่เมียพี่ริคเองค่า<

กลุ่มหนึ่ง กะกลุ่มสอง แยกกันออกไปจนลับตา
กลุ่มสามอย่างเรายังยืนอยู่กับที่ไม่มีใครพูดไรกัน (ภาพตอนนั้นเลือนลางมาก คิดว่าคงจะตื่น) เบลอไปพักใหญ่
มันมาโฟกัสตอนกลุ่มสามของเราโดนซอมบี้ฝูงใหญ่ไล่ทัน เกล็น มอแกน และแครอล ยิงสกัดซอมบี้ เราถูกดันให้อยู่ข้างหลังพวกเขาตลอด
พูดก็ไม่ได้ไม่รู้จะทำไง พอสามคนนั้นเริ่มสู้ไม่ไหวก็เลยวิ่ง พอเห็นเค้าวิ่งเราเลยวิ่งได้บ้าง ก็วิ่งตามกันออกไป
มีเกล็นนำทางอยู่ข้างหน้า ต่อด้วยเราและแครอล ปิดท้ายด้วยมอแกน คอยยิงสกัดอยู่ท้ายแถว
เรารู้สึกว่าเกล็นวิ่งห่างออกไปไกลมาก แทบจะตามไม่ทันแล้ว

วิ่งทิ้งระยะจากซอมบี้มาสักพัก มอแกนหยุดวิ่ง คงจะเหนื่อยมั้ง แต่มันนิ่งผิดปกติ แครอลเข้าไปถามว่าเป็นไรก็ไม่ตอบ
ส่วนเราหยุดมองแล้วก็วิ่งออกไปตามหาเกล็นต่อ วิ่งไปพักหนึ่ง เห็นไอ้ตี๋อยู่ไกลๆ จะวิ่งเข้าไปหา มันนั่งยันเข่าข้างนึงลงกะพื้น
เราก็เดินเข้าไปใกล้ๆ อยากจะถามว่าเป็นอะไร พอมันหันหน้ามา...

อ้าวว!!! ไอ้ตี๋เป็นซอมบี้เฉยเลย แล้วกุเอื้อมมือไปหามันด้วยสิ โดนมันแดรกแน่เลย
ดั่งฉันฝันค่ะ ไอ้ตี๋กัดเข้ามาที่มือ เป็นแผลเหวอะเลยค่ะ (แต่ไม่รู้สึกเจ็บ แค่ตกใจ และก็รู้ว่าโดนกัดแล้ว)
แครอลกับมอแกนตามมาทัน หลังจากที่ถูกไอ้ตี๋กัดเข้าที่มือ มันก็พยายามจะแดรกกอิฉันให้ได้! อร้ายยย!!!

เราก็ผลักๆ มันออกไป ไอ้สองคนนั้นก็ยังยืนนิ่ง (ไม่ช่วยกุเล้ยยย)
กลุ่มหนึ่งกลุ่มสองที่แยกออกไปก็ตามมาเจอพอดี พี่ริคผัวอิฉันยิงไอ้ตี๋เข้าที่หัวค่ะ มันนอนนิ่งไปเลย

และแล้วสายตาทุกคู่ก็มองมาทางเรา เราเงยหน้าจ้องมองพี่ริค พยายามส่งสายตาและกระแสจิตเพื่อสื่อสาร
...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ...อิพี่ริคปิดเครื่องใส่กุเฉยเลย T^T

...ริค จ่อปืนมาหัวฉัน (อยากให้นึกภาพสำหรับคนที่เคยดูซีรีย์มา ตอนเดลโดนแหวกท้อง เราในตอนนี้เหมือนเดลในตอนนั้นไม่มีผิด)
...จากนั้นแดริลก็เฟดเข้ามาแทนที่ริค อย่างฟินอ่า! จะฟินกว่านี้มาก...ถ้าไม่เอาปืนมาจ่อที่หัวกุด้วย
...ในตอนนั้นก็มีความใจอยากจะบอกสองคนนั้นว่า “กุโดนกัดที่มือนะ ตัดแขนกุก็ด๊ายยยย!!”
...และเมื่อทำใจได้แล้วว่าอย่างน้อย กุก็ได้เห็นหน้าแดริลก่อนตาย เอาวะ ยิงมาเล้ยยย..!
...พี่ริคก็เฟดกลับเข้าในเฟรมอีกครั้ง (จะได้ตายมั้ยกุวันนี้)
..และแล้วก็


ปัง! ..จอดับ ..ไม่เจ็บ ..ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย

สักพักก็เห็นแสงค่อยสว่างขึ้นมาเป็นตัวหนังสือ G..A….M...E…O…V…E…R !
อ้าว
อ้าวว
อ้าววว
อ้าวววว
!!  !!   !!  !!  

เงิบไป 3 วิ
และจากนั้น ก็เข้าหน้าเลือกตัวละครว่ะ 5555+
ตกลงที่กุฝันนี่คือเกมหรอเนี่ย โห! กดๆไป มีตัวละครให้เล่นเพียบเล้ยยยย (นึกในใจ...ใครเลือกลอรี่ให้กุวะ)

เลื่อนๆไป เจอ อริซ อินวอนเดอร์แลนด์ เอ้ย อริซ ผีชีวะ
แหม๊ พลาดนะ ถ้าเริ่มฝันตั้งแต่เลือกตัวละคร กุเอาอริซไฝว้ไปแล้ว
แล้วจากนั้นก็ได้เริ่มเกมส์นิดหน่อย จำไม่ได้ว่าได้บู๊ไหม เพราะตื่นพอดี 555


ฝันมะเช้า เล่ามะเย็น ลืมบ้างนิดหน่อย ถ้าไม่มันส์ก็ขออภัย 555 (ทู้แรกของเขา...แค่อยากเล่ามั่ง)