สองเกลอผจญซอมบี้ (วอร์คกิ้งเดท ฉบับ น้องหมา เจค กับทริกเกอร์ )
รถบาร์บี้เด็กเล่นสีชมพูหวานแหวว บึ่งไปข้างหน้าราวกับพายุบุแคม เจคทำหน้าที่คนขับ เจ้าทริกเกอร์ นั่งอยู่ใกล้กัน ทำหน้าที่มือสังหารกราดกระสุนปืน สลับกับหน้าไม้ ใส่เหล่าซอมบี้ที่เดินเอียงๆ มายังรถ หมายจะขม้ำหมาน้อยทั้งสองตัว
“ไอ้ทริก ยิงเข้าอย่าหยุด ”
“don’t worry be happy “ ทริกตะโกนตอบ โดยไม่หันมามอง
“แฮปปี้ กะผีอะไรละไอ้บ้า ซอมบี้จะขยุ้มหัวเราอยู่รอมร่อ “ เจคหันมาด่า ก่อนจะหันกลับไปมองถนนสายยาวเหยียดสุดตา
“เชื่อหัวไอ้เรือง เอ๊ย ทริกเกอร์เถอะน่า ผมมีทั้งหน้าไม้ มีทั้งปืนที่กระสุนยังเหลือเป็นร้อย เดี๋ยวทริกจะสอยให้ร่วงไม่เหลือ ไม่เชื่อคอยดูซิ ” เจ้าทริกคุยเสร็จ ก็หันไปจัดการเหล่าซอมบี้ อย่างเมามัน ส่งผลให้พวกมันที่ดาหน้าเข้ามากระเด็นไปตามกัน เจ้าทริกสะใจ แผดเสียงหัวเราะลั่น แต่พอเหลือบไปเห็นไอ้ซอมบี้ตัวนั้นเดินตรงทื่อมายังรถ พร้อมกับปืนกลในมือก็ตาเหลือก ร้องบอกเจคเสียงหลง
“พี่เจคระวัง ไอ้ซอมบี้ตัวนั้น มันจะยิงเราด้วย ปืนกล“ ( ซอมบี้ ถูกล่า เซ็งจิต เลยเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายล่าดูบ้าง เผื่อชีวิตจะมีสีสัน)
“พูดกับใคร ให้มันรู้บ้างไอ้ทริก ถ้าฉันไม่ได้มาอยู่กับคุณผู้หญิง กับคุณผู้ชายแล้วละก็ ป่านนี้ฉันได้เป็นนักแข่งรถฟอร์มูล่าวัน มีชื่อเสียงก้องโลกอย่าง มิขาเอล ชูมัคเกอร์ไปแล้วก็ได้นะเว้ย“ ( เอาที่สบายใจ นะเจค ไม่ว่ากัน )
เจคโว เร่งเครื่องพารถทะยานหนีซอมบี้ที่รัวปืนกลใส่เจคกับทริก อย่างบ้าคลั่ง สำคัญตนผิด คิดว่าตัวเองเป็น ไอ้คนเหล็ก อาร์โนลด์ ชวาร์เซเน็กเกอร์
“ปังๆๆ” ( คนเขียนทำเสียงปืนใหญ่ไม่เป็น ขอดาวน์เกรดมาเป็นปืนพกธรรมดานะคะ )
“กรี๊ด” เจ้าหมาสองตัว ร้องออกมาเพี้ยนๆ ผิดคีย์ เพราะตกใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่อนิจจา แม้เจ้าซอมบี้ปืนโหด จะยิงแค่เฉียดๆ ไม่ได้โดนตรงๆ แต่กระนั้นก็ยังส่งผลให้บาร์บี้คันน้อยที่เจ้าทริกไปยืมมามาจากหนูเคทเพื่อนบ้าน โดยไม่บอกกับเจ้าตัว (ขโมยนั่นแหละ ) กลิ้งหลุนๆ ก่อนจะไปสงบนิ่งที่ข้างทาง เจ้าหมาสองตัว ดิ้นขลุกขลักในรถหาทางออก
ไอ้ซอมบี้ปืนโหดรี่มาหา ยังไม่รวมถึงเพื่อนพ้องที่ตามมารุมโต๊ะอีกเป็นฝูง
“ทำไงละพี่เจค”
“สวดมนต์ซิไอ้ทริก”
“ให้พวกมันหายตัวไปเหรอพี่เจค แล้วถ้าเกิดสวดมนต์แล้ว มันยังไม่หายไป เราจะทำอย่างไรดีละทีนี้ “
“ถ้ามันไม่หาย เราก็สวดมนต์ให้เราหายตัวไปก่อนที่มันงับเราซิวะ ให้ตายซิเอ้า เพราะแกแท้ๆเจ้าทริกอยู่ดีไม่ว่าดี บอกจะมาหา ริค ริคก็ไม่เจอ ดันเจอแต่ซอมบี้ “
ย้อนเวลากลับไป สี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้น
ที่ท่าน้ำหลังบ้าน….
“ไอ้ทริก แกทำอะไรวะนั่น” เจคที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถามเจ้าทริก ที่กำลังกระชับหน้าไม้ เล็งไปยังนกน้อย ตัวที่ยืนหมิ่นๆที่ราวสะพานจ้องลงไปในแม่น้ำมองหาปลา รอจังหวะที่จะลงไปโฉบมันขึ้นมาจากแม่น้ำ
“ถามได้ ผมก็จะยิงไอ้นกนั่น เป็นการซ้อมมือ ฝีมือผมแม่นเป็นจับวาง เมื่อไหร่ละก็ ผมก็จะไปสมัครเป็นสมาชิกในทีมคุณ ริค ไกรมส์ ช่วยเขาปราบซอมบี้ที่ป่วนเมือง”
ไม่ใช่แต่คนทั่วโลกที่ชื่นชม และเป็นปลื้ม Walking Dead ซีรีส์ดัง แม้แต่หมาอย่างจะทริกเกอร์ ยังอินเทรนไปกับทุกคน ไอ้ทริกดูทีวีทุกวัน ซึมซับในหัวใจน้อยๆ ชื่นชมในความเป็นผู้นำของคุณ ริค และปลาบปลื้มคุณแดริล ที่ยิงหน้าไม้แม่นเป็นจับวาง อยากจะเป็นอย่างแดริลบ้างเรื่องของเรื่อง
“ไอ้ทริก ไwalking dead หรือ คนตายที่เดินได้ มันเป็นซีรีส์ฝรั่ง เป็นเรื่องที่สร้างขึ้น ไม่ใช่เรื่องจริง เข้าใจซะด้วย” เจคค้าน
“แต่นิยายส่วนใหญ่ ก็ทำจากเรื่องจริงนะพี่เจค จุ๊ๆ” ทริกเกอร์ จุ๊ปากตอนท้ายเมื่อเห็นเป้าหมายเผลอ เล็งหน้าไม้ ไปยังเจ้านกชะตาถึงขาด ฮึกเหิม คิดว่าตัวเองเป็นแดริล
“ฟุ๊บ...ฟาบ!” ลูกศร วิ่งจากหน้าไม้วิ่งออกจาก แต่เป้าหมายไหวทัน ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ลูกดอกไม่โดนมัน กลับพุ่งลงน้ำ ไปโดนเอาปลาผู้เคราะห์ร้าย ที่โผล่ขึ้นมารับแสงตะวัน พร้อมกับร้องเพลง ของ จอห์น เดนเวอร์ ( ชอบเหมือนกับคนเขียนเลยแฮะ )
“Sunshine on my Shoulders makes me happy” เสียงเพลงขาดสะบั้น คำว่า แฮปปี้ ยังแหลมปรี๊ดผิดคีย์ เพราะลูกดอกวิ่งเข้าปักกลางอกมันพอดี ร่างของมันกระตุกถี่ๆ เหลียวมามองเจ้าทริกที่ยืนตาค้างกับผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเอง เจ้าปลาที่สุดแสนจะโชคร้าย รวบรวมพละกำลังมีอยู่ทั้งหมด ถามเจ้าทริก ด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง และกระท่อนกระแท่น
“why me? “
ไม่ทันจะได้คำตอบ มันก็ชิงตายเสียก่อนที่จะสั่งเสียคู่รัก ทั้งไม่ได้บอกเพื่อนๆที่วางแผนกันเอาไว้ว่าสิ้นปีจะไปเวเคชั่นที่อลาสก้า ร่างอันไร้วิญญาณของมัน ลอยล่องไปตามกระแสน้ำที่ไหลเอื่อยออกไปยังอ่าวแม็กซิโก นี่ถ้ามันรู้ว่า โผล่ขึ้นมาชมแสงแดด กับร้องเพลงที่ตนรัก แล้วจะจบชีวิต ด้วยฝีมือห่วยๆของไอ้ทริกหมาบ้าพลัง แน่นอนที่สุด มันคงจะไม่โผล่ขึ้นมา
River no return สายน้ำ เปรียบไปดั่งชีวิต ไหลผ่านพ้นไป จะไม่ไหลกลับมา ตายแล้วคือสิ้นสุด ไม่เจ็บปวด ไม่ต้องดิ้นรนมันต่อไป (คอมเมดี้ค่ะคนเขียน อย่าดราม่าขอร้อง )
“ฝีมือดีมากเลยนะไอ้ทริก จะยิงนก ดันไปโดนปลา อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเกิดแกไปอยู่กับคุณริค จะยิงซอมบี้ แต่ดันไปโดนเอาต้นไม้” เจคที่หายจากตกใจ จากเหตุการ์ระทึกเมื่อครู่ก่อน เอ่ยย่างเย้ยหยัน
“ผมถึงได้ซ้อมยิงอยู่นี่ไง พอถึงวันนั้นที่ผมได้พบคุณริค กับ คุณแดริล ฮีโร่ของผม ผมจะได้ไม่พลาด พี่เจคไปกับผมนะ “
“ไม่”
“พี่เจค วันๆเอาแต่กินกับนอน ไม่เบื่อบ้างหรือไง ไปฆ่าซอมบี้กับผม ตื่นเต้น สนุกสุดๆ เรื่องอย่างนี้ ไม่ลองไม่รู้หรอนะพี่เจค”
ย้อนกลับมาในนาทีวิกฤติ ….
“ถ้าฉันไม่เชื่อแก ฉันก็คงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องร้ายๆอย่างนี้ ไอ้ทริก ไอ้เวร” เจคร้องด่าทริกเกอร์ ทั้งคู่ห้อยหัวลงราวกับค้างคาว สภาพดูอเนจอนาถอย่างที่สุด
“ ใจเย็นๆพี่เจค ผมกำลังคิดแผนอยู่”
“อีกแล้วไอ้ทริก ไอ้จอมวางแผน แต่ละแผน วายวอด พินาศสุดๆ ”
“แต่คราวนี้เวิร์คแน่ๆ ฟังผมให้ดีๆ แล้วทำตามที่ผมบอก”
ว่าแล้วเจ้าทริก ผู้ปราดเปรื่อง ก็บอกแผนที่ว่ากับเจค คือทันทีที่ทริกเกอร์เปิดประตูรถออกมาได้ ให้เจคตามออกมา ทริกเกอร์จะยิงซอมบี้ด้วยหน้าไม้ ส่วนเจคจะยิงมันด้วย.38 และอาก้า ทำความเข้าใจกันเรียบร้อย ทริกเกอร์ก็เริ่มต้นนับ
“1 2 3 “สิ้นเสียทริก หมาสองตัวก็ตามกันออกมาจากรถ กราดยิงหน้าไม้ และปืน อย่างหูดับตับไหม้ใส่ซอมบี้ที่ดาหน้าเข้ามา ร่วงลงช้าๆ ราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิวจากต้น ในฤดูใบไม้ร่วง
“พี่เจค อย่าช้า ใส่teenหมา โกย เร้ว ”
ถ้าเป็นเวลาอื่น เจคคงจะท้วงไอ้ทริกกลับไป ที่ห้อเต็มเหยียดอยู่นี่ teen หมา เห็นๆ หาใช่teenคนสักหน่อย แต่เพราะซอมบี้ตามมาประชิด เกือบจะติดตัว เจคก็เลยนิ่งเสีย แล้วใส่teen หมาโกยแน่บแบบไม่คิดชีวิต”
ในที่สุด ทั้งครู่ก็โผล่พรวดพ้นออกมาจากพงหญ้า แต่มันอันชะงักอยู่กับที่ เมื่อพบคุณผู้หญิง ยืนจังหน้า เหงื่อแตกเต็มใบหน้าที่งามอย่างประหลาดล้ำชวนให้ค้นหาว่ามากจากสปีซีส์ไหน ขมวดคิ้วนิ่วหน้ามองมาอย่างเคืองขุ่น หน้าตาของคุณผู้หญิงในยามนี้ ดูไปดูมาละม้ายคล้ายกับนางผีเสื้อสมุทร หนึ่งในบรรดากิ๊กของพระอภัยมณี
“ไปไหนมา ไอ้หมาบ้า รู้ไหม ฉันกับคุณผู้ชาย ตามหาเราสองคนแทบตาย กำลังคิดกันว่าถ้าอีกสักพักไม่เจอเราจะไปแจ้งตำรวจ ประกาศแจ้งหมาหาย”
“ผมกับพี่เจค ไปปราบซอมบี้กันมาครับ คุณผู้หญิง”
“อะไรนะ”
สองเกลอผจญซอมบี้ (วอร์คกิ้งเดท ฉบับ น้องหมา เจค กับทริกเกอร์ )
รถบาร์บี้เด็กเล่นสีชมพูหวานแหวว บึ่งไปข้างหน้าราวกับพายุบุแคม เจคทำหน้าที่คนขับ เจ้าทริกเกอร์ นั่งอยู่ใกล้กัน ทำหน้าที่มือสังหารกราดกระสุนปืน สลับกับหน้าไม้ ใส่เหล่าซอมบี้ที่เดินเอียงๆ มายังรถ หมายจะขม้ำหมาน้อยทั้งสองตัว
“ไอ้ทริก ยิงเข้าอย่าหยุด ”
“don’t worry be happy “ ทริกตะโกนตอบ โดยไม่หันมามอง
“แฮปปี้ กะผีอะไรละไอ้บ้า ซอมบี้จะขยุ้มหัวเราอยู่รอมร่อ “ เจคหันมาด่า ก่อนจะหันกลับไปมองถนนสายยาวเหยียดสุดตา
“เชื่อหัวไอ้เรือง เอ๊ย ทริกเกอร์เถอะน่า ผมมีทั้งหน้าไม้ มีทั้งปืนที่กระสุนยังเหลือเป็นร้อย เดี๋ยวทริกจะสอยให้ร่วงไม่เหลือ ไม่เชื่อคอยดูซิ ” เจ้าทริกคุยเสร็จ ก็หันไปจัดการเหล่าซอมบี้ อย่างเมามัน ส่งผลให้พวกมันที่ดาหน้าเข้ามากระเด็นไปตามกัน เจ้าทริกสะใจ แผดเสียงหัวเราะลั่น แต่พอเหลือบไปเห็นไอ้ซอมบี้ตัวนั้นเดินตรงทื่อมายังรถ พร้อมกับปืนกลในมือก็ตาเหลือก ร้องบอกเจคเสียงหลง
“พี่เจคระวัง ไอ้ซอมบี้ตัวนั้น มันจะยิงเราด้วย ปืนกล“ ( ซอมบี้ ถูกล่า เซ็งจิต เลยเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายล่าดูบ้าง เผื่อชีวิตจะมีสีสัน)
“พูดกับใคร ให้มันรู้บ้างไอ้ทริก ถ้าฉันไม่ได้มาอยู่กับคุณผู้หญิง กับคุณผู้ชายแล้วละก็ ป่านนี้ฉันได้เป็นนักแข่งรถฟอร์มูล่าวัน มีชื่อเสียงก้องโลกอย่าง มิขาเอล ชูมัคเกอร์ไปแล้วก็ได้นะเว้ย“ ( เอาที่สบายใจ นะเจค ไม่ว่ากัน )
เจคโว เร่งเครื่องพารถทะยานหนีซอมบี้ที่รัวปืนกลใส่เจคกับทริก อย่างบ้าคลั่ง สำคัญตนผิด คิดว่าตัวเองเป็น ไอ้คนเหล็ก อาร์โนลด์ ชวาร์เซเน็กเกอร์
“ปังๆๆ” ( คนเขียนทำเสียงปืนใหญ่ไม่เป็น ขอดาวน์เกรดมาเป็นปืนพกธรรมดานะคะ )
“กรี๊ด” เจ้าหมาสองตัว ร้องออกมาเพี้ยนๆ ผิดคีย์ เพราะตกใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่อนิจจา แม้เจ้าซอมบี้ปืนโหด จะยิงแค่เฉียดๆ ไม่ได้โดนตรงๆ แต่กระนั้นก็ยังส่งผลให้บาร์บี้คันน้อยที่เจ้าทริกไปยืมมามาจากหนูเคทเพื่อนบ้าน โดยไม่บอกกับเจ้าตัว (ขโมยนั่นแหละ ) กลิ้งหลุนๆ ก่อนจะไปสงบนิ่งที่ข้างทาง เจ้าหมาสองตัว ดิ้นขลุกขลักในรถหาทางออก
ไอ้ซอมบี้ปืนโหดรี่มาหา ยังไม่รวมถึงเพื่อนพ้องที่ตามมารุมโต๊ะอีกเป็นฝูง
“ทำไงละพี่เจค”
“สวดมนต์ซิไอ้ทริก”
“ให้พวกมันหายตัวไปเหรอพี่เจค แล้วถ้าเกิดสวดมนต์แล้ว มันยังไม่หายไป เราจะทำอย่างไรดีละทีนี้ “
“ถ้ามันไม่หาย เราก็สวดมนต์ให้เราหายตัวไปก่อนที่มันงับเราซิวะ ให้ตายซิเอ้า เพราะแกแท้ๆเจ้าทริกอยู่ดีไม่ว่าดี บอกจะมาหา ริค ริคก็ไม่เจอ ดันเจอแต่ซอมบี้ “
ย้อนเวลากลับไป สี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้น
ที่ท่าน้ำหลังบ้าน….
“ไอ้ทริก แกทำอะไรวะนั่น” เจคที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถามเจ้าทริก ที่กำลังกระชับหน้าไม้ เล็งไปยังนกน้อย ตัวที่ยืนหมิ่นๆที่ราวสะพานจ้องลงไปในแม่น้ำมองหาปลา รอจังหวะที่จะลงไปโฉบมันขึ้นมาจากแม่น้ำ
“ถามได้ ผมก็จะยิงไอ้นกนั่น เป็นการซ้อมมือ ฝีมือผมแม่นเป็นจับวาง เมื่อไหร่ละก็ ผมก็จะไปสมัครเป็นสมาชิกในทีมคุณ ริค ไกรมส์ ช่วยเขาปราบซอมบี้ที่ป่วนเมือง”
ไม่ใช่แต่คนทั่วโลกที่ชื่นชม และเป็นปลื้ม Walking Dead ซีรีส์ดัง แม้แต่หมาอย่างจะทริกเกอร์ ยังอินเทรนไปกับทุกคน ไอ้ทริกดูทีวีทุกวัน ซึมซับในหัวใจน้อยๆ ชื่นชมในความเป็นผู้นำของคุณ ริค และปลาบปลื้มคุณแดริล ที่ยิงหน้าไม้แม่นเป็นจับวาง อยากจะเป็นอย่างแดริลบ้างเรื่องของเรื่อง
“ไอ้ทริก ไwalking dead หรือ คนตายที่เดินได้ มันเป็นซีรีส์ฝรั่ง เป็นเรื่องที่สร้างขึ้น ไม่ใช่เรื่องจริง เข้าใจซะด้วย” เจคค้าน
“แต่นิยายส่วนใหญ่ ก็ทำจากเรื่องจริงนะพี่เจค จุ๊ๆ” ทริกเกอร์ จุ๊ปากตอนท้ายเมื่อเห็นเป้าหมายเผลอ เล็งหน้าไม้ ไปยังเจ้านกชะตาถึงขาด ฮึกเหิม คิดว่าตัวเองเป็นแดริล
“ฟุ๊บ...ฟาบ!” ลูกศร วิ่งจากหน้าไม้วิ่งออกจาก แต่เป้าหมายไหวทัน ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ลูกดอกไม่โดนมัน กลับพุ่งลงน้ำ ไปโดนเอาปลาผู้เคราะห์ร้าย ที่โผล่ขึ้นมารับแสงตะวัน พร้อมกับร้องเพลง ของ จอห์น เดนเวอร์ ( ชอบเหมือนกับคนเขียนเลยแฮะ )
“Sunshine on my Shoulders makes me happy” เสียงเพลงขาดสะบั้น คำว่า แฮปปี้ ยังแหลมปรี๊ดผิดคีย์ เพราะลูกดอกวิ่งเข้าปักกลางอกมันพอดี ร่างของมันกระตุกถี่ๆ เหลียวมามองเจ้าทริกที่ยืนตาค้างกับผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเอง เจ้าปลาที่สุดแสนจะโชคร้าย รวบรวมพละกำลังมีอยู่ทั้งหมด ถามเจ้าทริก ด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง และกระท่อนกระแท่น
“why me? “
ไม่ทันจะได้คำตอบ มันก็ชิงตายเสียก่อนที่จะสั่งเสียคู่รัก ทั้งไม่ได้บอกเพื่อนๆที่วางแผนกันเอาไว้ว่าสิ้นปีจะไปเวเคชั่นที่อลาสก้า ร่างอันไร้วิญญาณของมัน ลอยล่องไปตามกระแสน้ำที่ไหลเอื่อยออกไปยังอ่าวแม็กซิโก นี่ถ้ามันรู้ว่า โผล่ขึ้นมาชมแสงแดด กับร้องเพลงที่ตนรัก แล้วจะจบชีวิต ด้วยฝีมือห่วยๆของไอ้ทริกหมาบ้าพลัง แน่นอนที่สุด มันคงจะไม่โผล่ขึ้นมา
River no return สายน้ำ เปรียบไปดั่งชีวิต ไหลผ่านพ้นไป จะไม่ไหลกลับมา ตายแล้วคือสิ้นสุด ไม่เจ็บปวด ไม่ต้องดิ้นรนมันต่อไป (คอมเมดี้ค่ะคนเขียน อย่าดราม่าขอร้อง )
“ฝีมือดีมากเลยนะไอ้ทริก จะยิงนก ดันไปโดนปลา อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเกิดแกไปอยู่กับคุณริค จะยิงซอมบี้ แต่ดันไปโดนเอาต้นไม้” เจคที่หายจากตกใจ จากเหตุการ์ระทึกเมื่อครู่ก่อน เอ่ยย่างเย้ยหยัน
“ผมถึงได้ซ้อมยิงอยู่นี่ไง พอถึงวันนั้นที่ผมได้พบคุณริค กับ คุณแดริล ฮีโร่ของผม ผมจะได้ไม่พลาด พี่เจคไปกับผมนะ “
“ไม่”
“พี่เจค วันๆเอาแต่กินกับนอน ไม่เบื่อบ้างหรือไง ไปฆ่าซอมบี้กับผม ตื่นเต้น สนุกสุดๆ เรื่องอย่างนี้ ไม่ลองไม่รู้หรอนะพี่เจค”
ย้อนกลับมาในนาทีวิกฤติ ….
“ถ้าฉันไม่เชื่อแก ฉันก็คงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องร้ายๆอย่างนี้ ไอ้ทริก ไอ้เวร” เจคร้องด่าทริกเกอร์ ทั้งคู่ห้อยหัวลงราวกับค้างคาว สภาพดูอเนจอนาถอย่างที่สุด
“ ใจเย็นๆพี่เจค ผมกำลังคิดแผนอยู่”
“อีกแล้วไอ้ทริก ไอ้จอมวางแผน แต่ละแผน วายวอด พินาศสุดๆ ”
“แต่คราวนี้เวิร์คแน่ๆ ฟังผมให้ดีๆ แล้วทำตามที่ผมบอก”
ว่าแล้วเจ้าทริก ผู้ปราดเปรื่อง ก็บอกแผนที่ว่ากับเจค คือทันทีที่ทริกเกอร์เปิดประตูรถออกมาได้ ให้เจคตามออกมา ทริกเกอร์จะยิงซอมบี้ด้วยหน้าไม้ ส่วนเจคจะยิงมันด้วย.38 และอาก้า ทำความเข้าใจกันเรียบร้อย ทริกเกอร์ก็เริ่มต้นนับ
“1 2 3 “สิ้นเสียทริก หมาสองตัวก็ตามกันออกมาจากรถ กราดยิงหน้าไม้ และปืน อย่างหูดับตับไหม้ใส่ซอมบี้ที่ดาหน้าเข้ามา ร่วงลงช้าๆ ราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิวจากต้น ในฤดูใบไม้ร่วง
“พี่เจค อย่าช้า ใส่teenหมา โกย เร้ว ”
ถ้าเป็นเวลาอื่น เจคคงจะท้วงไอ้ทริกกลับไป ที่ห้อเต็มเหยียดอยู่นี่ teen หมา เห็นๆ หาใช่teenคนสักหน่อย แต่เพราะซอมบี้ตามมาประชิด เกือบจะติดตัว เจคก็เลยนิ่งเสีย แล้วใส่teen หมาโกยแน่บแบบไม่คิดชีวิต”
ในที่สุด ทั้งครู่ก็โผล่พรวดพ้นออกมาจากพงหญ้า แต่มันอันชะงักอยู่กับที่ เมื่อพบคุณผู้หญิง ยืนจังหน้า เหงื่อแตกเต็มใบหน้าที่งามอย่างประหลาดล้ำชวนให้ค้นหาว่ามากจากสปีซีส์ไหน ขมวดคิ้วนิ่วหน้ามองมาอย่างเคืองขุ่น หน้าตาของคุณผู้หญิงในยามนี้ ดูไปดูมาละม้ายคล้ายกับนางผีเสื้อสมุทร หนึ่งในบรรดากิ๊กของพระอภัยมณี
“ไปไหนมา ไอ้หมาบ้า รู้ไหม ฉันกับคุณผู้ชาย ตามหาเราสองคนแทบตาย กำลังคิดกันว่าถ้าอีกสักพักไม่เจอเราจะไปแจ้งตำรวจ ประกาศแจ้งหมาหาย”
“ผมกับพี่เจค ไปปราบซอมบี้กันมาครับ คุณผู้หญิง”
“อะไรนะ”