ปัญหาชีวิตคู่ของเราก็ไม่ต่างจากใครเท่าไหร่นัก เมื่อสามีมีกิ๊ก เราจับได้ถึงจะไม่คาหนังคาเขาก็เถอะ
เพราะเราไม่ได้ทานพิซซ่าหน้าหญ้าเป็นอาหาร (ขอไม่เล่ารายละเอียดล่ะกันน่ะค่ะ เรื่องมันยาว) หลักฐานภาพนิ่งและ
ข้อความมันไลน์ชัดเจนซะขนาดนั้น แต่เขาไม่ยอมรับและหนนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก มันเป็นครั้งที่สองแล้ว

เราขอจบกับสามีแบบดีๆ ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย โดยที่ลูกต้องอยู่กับเรา แต่เขาไม่ยอม เราสองคนไม่มีทะเบียนสมรสค่ะ
แต่งงานอยู่กินกันมา12ปี มีลูก8ขวบคนหนึ่ง ทรัพย์สินมีแต่บ้านที่กู้ซื้อร่วมกันมาเกือบห้าปี ตอนแรกเรายอมเป็นฝ่ายไปจากชีวิตเขาพร้อมกับลูก
โดยที่บ้านเราไม่เอา เรายกให้เขาแต่เขาต้องผ่อนเองน่ะ สามีไม่ยอมเลิกค่ะ เพราะเขารักลูกมาก ( อันนี้เป็นข้อดีของเขา)
และลูกก็รักพ่อมาก และรักมากกว่าแม่ อาจจะเป็นเพราะพ่อใจดีตามใจ ในขณะที่เราเป็นแม่ต้องคอยห้ามปราม

ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีทางเลือกเลย สามีไม่ยอมเลิกกับเรา ลูกก็ขาดพ่อไม่ได้  (เขายืนกระต่ายขาเดียวว่า ไม่มีอะไรกับหญิงคนนั้น
ทั้งที่ภาพ ข้อความไลน์ มันชัดเจนซะขนาดนั้น สีบไปสืบมารู้ว่า ถึงกับพาไปงานแต่งงานของญาติข้างสามีเราที่ต่างจังหวัด ตกกลางคืนก็ขึ้นไปนอนห้องเดียวกัน นี่หรือไม่มีอะไร สาเหตุที่เราไม่ไปงานแต่งงานนั้นเพราะเป็นช่วงที่ลูกสอบ เรากะลูกอยู่กรุงเทพฯ ด้วยญาติๆของสามีก็ไม่มีใครบอกเราให้ระแคะระคาย ร่วมกันปกปิดเรา เหตุผลเพราะไม่อยากให้เราไม่สบายใจ...เออ เหรอค่ะ เราพูดแบบนั้น รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าที่สนามบินสุวรรณภูมิเลย ร้องไห้ไม่ออกน้ำตาตกใน ไม่อยากให้ลูกรับรู้ความรู้สึกที่สติแตกของแม่)

เราเคยถามลูกว่า อยู่กับแม่แค่สองคนได้ไหม ลูกตอบว่า ไม่ได้เพราะต้องอยู่เป็นครอบครัวพ่อ แม่ ลูก
ในชีวิตเราตอนนี้ สิ่งที่มีค่าที่สุดก็คือลูก (พ่อแม่ของเราตายหมดแล้วค่ะ) ตอนนี้เป็นห่วงความรู้สึกของลูกมาก
มีใครต้องทนอยู่กันเพื่อเป็นพ่อแม่ของลูกบ้างเราคะ มันหดหู่เลวร้ายแค่ไหน และเลือกอะไรกัน ระหว่างความต้องการของตนเอง กับความรู้สึกของลูก

นี่เราก็ทนสภาพนี้มาได้เกือบสามเดือนล่ะ ไม่พูดคุยหยอกล้อกัน ไม่นอนห้องเดียวกัน ลูกนอนกับเรา เราให้สามีแยกห้องอีกต่างหาก
พูดคุยกันธรรมดา เรากินข้างกะลูกสองคน สามีกลับประมาณสามสี่ทุ่ม เราทำงานประจำมีเงินเดือน สามีเช่นกันมีเงินเดือนประจำและก็ยังรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆอยู่